De vergeten helden: een ode aan de partners van ongeneeslijk zieken
Wanneer je te horen krijgt dat je ongeneeslijk ziek bent, lijkt het alsof de grond onder je voeten verdwijnt. Alles verandert, de toekomst die je voor je zag, stort in. Mensen vragen hoe het met je gaat, tonen medeleven, proberen je te steunen. Maar er is iemand die vaak onterecht op de achtergrond blijft: de partner.
Mijn man is minstens zo verdrietig als ik. Ook voor hem stort de wereld in. Niet alleen moet hij afscheid nemen van een toekomst samen, hij blijft straks ook alleen achter. Hoe zal hij dat redden? Ik houd hem voor dat hij sterk is, dat hij het kan. Maar wij zijn een team, en als de helft wegvalt, voelt dat als een groot gemis. Een relatie verandert door ziekte. De dynamiek verschuift, emoties lopen soms hoog op. Verdriet, angst en onmacht wisselen elkaar af, en toch… we houden vol. Want dat is liefde. Echte liefde.
Partners van ongeneeslijk zieken dragen een immense last. Ze verzorgen, steunen, troosten en blijven overeind, terwijl ze zelf ook rouwen om wat komen gaat. Ze moeten er zijn voor hun geliefde, maar ook voor zichzelf. En vaak worden ze vergeten.
Daarom deze blog, een ode aan hen. Een dankwoord aan alle partners die, ondanks hun eigen verdriet, onvoorwaardelijk liefhebben. Jullie maken het leed draaglijker, gewoon door er te zijn. Door een hand vast te houden, door een blik die zegt: ‘Ik ben hier.’
Aan alle partners van mensen die ongeneeslijk ziek zijn: jullie zijn helden. Jullie liefde is onmisbaar. En jullie mogen nooit vergeten worden.
18 reacties
En zo is dat!!
Mooi geschreven Harry. Ik ben zelf partner geweest van een kankerpatiënt die helaas binnen 6 weken na de diagnose al is overleden. Ik neem jouw ode in ontvangst. Nu ben ik zelf al bijna 3 jaar kankerpatiënt en wil een ode uitbrengen aan alle kinderen en vrienden en collega's die betrokken zijn en blijven en voor me klaarstaan als ik hen nodig heb. Die gevraagd en ongevraagd hulp bieden. Die met me meegaan naar elke spannende uitslag in het ziekenhuis. Ook ode aan hen.
Liefs, Monique
Dank je wel voor je mooie reactie Monique.
Wat heb jij al veel meegemaakt… eerst als partner en nu als patiënt. Je ode aan alle kinderen, vrienden en collega's is terecht! Wat fijn dat je zulke geweldige mensen om je heen hebt die voor je klaarstaan.
Groet Harry
Mooi omschreven Harrie. Zonder de steun van partner, kinderen en vrienden ben je erg eenzaam als je aan het vechten bent tegen de kanker.
Dank Harry, het is zoals jij het vertelt. Zij worden vaak vergeten. De echtgenotes, de ki deren, en vrienden en familie. Ik heb hier ook een blog.Heel veel sterkte op jouw reis.
Onderstaand gedichtje heb ik op gedragen aan mijn vrouw.
Als een rots sterk en krachtig zij is mijn rots.
De branding zwaar en rollend zelf geen tegenwicht kunnen bieden.
Zij mijn rots als een berg mijn tegenwicht.
Besluitvaardig als een vrouwelijke goliath.
Vechtend, strijdend tegen de branding mijn tegenwicht mijn rots.
Scherp ondernemend vragend bewust wat moet gebeuren.
Ervaringen bereid te delen, vertellend strijdend vechtend zij mijn tegenwicht
FAN-TAS-TISC, hoe je dit verwoord maar ook in deze mail deelt.
Ook ik ben paliatief en heb meer te doen met mijn man en de kinderen, het er sltijd voor je zijn, die blik en aanraking meevoelen en verwoorden wat hij denkt en ziet maakt het zoveel draaglijker voor ons beiden. Mijn Harry is mn alles voor mij en ben hier zo dankbaar voor. Dank Harry voor dit stuk ♥️
Heel mooi verwoord. Sterkte voor iedereen, ook voor diegene die het proces meemaken en achtergelaten worden ❤️
Lieve Harry,
Als partner van een palliatieve echtgenoot omhels ik je ode.
Ik voel me gesteund en gezien. Sterkte voor jou en je partner en voor iedereen die het nodig heeft. ❤️
1.000.000% eens, dit zijn de - te vaak - ongeziene helden die het leven waardevol en de moeite waard maken
Dankjewel!
Lieve Harry.
Wat een mooie ode. Ik ga hem doorgeven aan mijn man. Ondanks zijn autisme doet hij alles voor me wat er in zijn vermogen ligt
En hij moppert nooit ondanks dat er steeds meer op zijn bordje van zorg komt te liggen.
Mijn god, die is de weg kwijt hoor 😭
😂🤣😂🤣 precies mijn gedachte.
Lieve allemaal,
Wat een overweldigende hoeveelheid lieve reacties heb ik gekregen op mijn blog. Zoveel herkenning, zoveel steun, zoveel liefde. Het raakt me diep.
Dank jullie wel voor het lezen, voor het delen, en vooral voor het meeleven. Deze blog schreef ik vanuit mijn hart – voor iedereen die naast iemand staat die ziek is, en voor iedereen die zich herkent in de kracht van liefde in moeilijke tijden.
Laten we blijven zien, steunen en waarderen. Niet alleen de zieken, maar ook al die stille krachten eromheen.
Met een dankbaar hart,
Harry
Erg mooi verwoord Harry, zonder de liefde, aandacht, steun van je partner en alle andere om je heen red je het niet, tenminste ik zeker niet. Dank je wel voor deze ode, die ook voor mijn manneke en andere lieverds om me heen telt.
Voor mij op dit moment realiteit!
Helemaal mee eens.
Dankjewel voor dit mooie stuk Harry. Heel herkenbaar als kersverse, 29-jarige mantelzorger voor mijn partner die helaas in het palliatieve traject zit. Het is niet niks.. ❤️
Wat is dit nodig! Ik wil graag mijn eigen man als echt held benoemen, ik ben ongeneeslijk ziek, nu al bijna 7 jaar. De laatste tijd gaat het steeds slechter met mij, en hij heeft het zo erg zwaar, ik kan met geen woorden beschrijven wat hij voor mij betekent, hij is mijn beste maatje....ik ben zo bang voor hem wanneer ik er niet meer zal zijn...😢