Mijn hart maakt een draai!

Donderdag, Djoey is moe en vraagt me of pa hem weg wil brengen, hij wil naar de stad , maar zijn been doet al twee dagen zeer. Als pa goed en wel thuis is beld hij alweer met de vraag om hem op te halen. Wij zijn in de stad en halen hem op. Hij is moe, maar gaat crossen met een vriend. Hij moppert wat en even later word hij thuis alweer opgehaald. " pas goed op jezelf" roep ik hem na, en hij vertrekt. Hij ziet wit, en dat been vertrouw ik niet, maar ja, hij doet zijn ding en laat zich niets zeggen. Rond half tien komt zijn vriendin achterom, ik vraag haar of ze Djoey heeft gesproken want hij is niet thuis. Ze zegt dat ze bij hem was, en dat hij door zijn benen was gezakt, maar dat verteld hij zelf wel. Ik begin meteen te bellen en ik krijg een app dat hij thuis word gebracht. Hij komt binnen, lijkwit, hij strompelt en wil meteen naar bed. Zijn vriendin verteld nu dat hij is flauwgevallen en dat ze even niet wisten wat ze moesten doen, maar ze mocht ons niets vertellen. Ik krijg het bloedheet, en mijn hart slaat over. Als ik naar boven ga ligt hij al bijna te slapen, hij heeft het warm, maar geen verhoging. Nog geen half uur later roept zijn vriendin dat hij ruim 39 koorts heeft, hij slaapt door en we besluiten hem te laten omdat hij toch naar Rotterdam moet voor transfusies. De gehele nacht lig ik te waken, ieder geluid komt binnen, ieder kuchje van Djoey hoor ik. 5 uur ik ga eruit, kan toch niet slapen en mijn man volgt me, we zijn allebei bang voor wat komen gaat, zou hij nu echt ziek worden! 7 uur, Djoey moet zijn bed uit, maar het gaat niet, beide benen doen ontzetten zeer, en hij huilt van ellende, maar toch moet hij op, met 39 koorts stapt hij in de auto. Hij is echt ziek. In Rotterdam mag hij meteen door en worden er allerlei handelingen verricht. Hij heeft vocht, bloed en plaatjes tekort en 39,9 koorts. De arts komt en verteld dat hij word opgenomen, de pijn in zijn benen waarschijnlijk van het crossen, en door alle tekorten heftiger dan ooit. De koorts kan vanalles zijn, maar ook van de leukemie. Zijn leukemie, nog steeds niet onder controle, mijn hart maakt een draai, ik ben echt bang. Meteen krijgt hij antibiotica, maar de koorts word er niet minder om. Hij ligt nu goed bewaard in een ziekenhuisbed, en hij zegt dat hij doodmoe is. Morgen weer een dag, en ik hoop dat er nog vele volgen.