Loslaten

We zijn net terug van een etentje bij Djoey zijn vriendin. We zijn uitgenodigd door haar ouders om even onder het genot van een hapje bij te kletsen. Een uurtje daarvoor kregen we een berichtje van Joanne of het een probleem is als haar nieuwe vriend mee eet! Natuurlijk niet, schrijf ik terug, maar meteen lopen de tranen bij Tonny en mij over onze wangen. Het is vanzelfsprekend en ontzettend fijn dat ze een nieuwe vriend heeft, maar het voelt zo dubbel. Onze Djoey had daar moeten zitten, samen met ons, aan de eettafel bij zijn vriendin. Maar het lot heeft anders beslist en nu zitten we zonder, met een nieuwe vriend naast Joanne, en waarschijnlijk twee paar ongemakkelijke ouders. Maar het was leuk, een vriendelijke jongen schudde onze hand bij binnenkomst en kuste me tot ziens bij het weggaan. We zijn ontzettend blij dat ze een vriend heeft die haar steunt en hopelijk lief en begripvol zal zijn, ze verdiend het. Ze was voor onze Djoey onmisbaar en een troost in de lange en vooral bange nachten. Soms komen deze herinneringen zo hard binnen dat ik er s'nachts nog wel eens wakker van lig. De angst om je kind te verliezen, je kind verliezen, en de angst en het verdriet om door te gaan. Maar we hebben het samen gedaan, wij hebben het overleeft. Nu, na de verjaardag van onze Djoey lijkt het wat beter te gaan. Hij was 1 april jarig en zou 22 jaar zijn geworden. Het was een mooie zonnige en stralende dag. Het gevoel dat Djoey dichtbij was en zijn warmte over ons uitstraalde, had ik nog niet eerder gehad. Vandaag was weer een nieuwe stap, een stap van weer een beetje loslaten.