Fishermans friend

Elf februari 2016. Vier maanden is het nu, vier maanden geleden verloren we onze zoon. Onze zoon. Het lijkt als ik terug lees dat het allemaal over iemand anders gaat. Ik zou willen dat het allemaal over iemand anders ging. Ik zou willen, het zou moeten, het is nog steeds onbegrijpelijk. Vorig jaar verloren wij onze zoon, onze broer, vriend en schoonbroer. Nog steeds klinkt het zo ontzettend vreemd. Ik schrijf dit terwijl ik naar zijn urn op de kast kijk, met zijn pet er boven op. Nog steeds staat hij daar. Het is een fraai gezicht, de meeste die binnen komen hebben ook geen idee dat het de urn met de as van onze Djoey is. We weten ook nog niet zo goed hoe we alles een plaatsje moeten geven. We willen mooie foto's ophangen, we willen een mooie urn, we willen van alles maar we weten niet waar we moeten beginnen. Het is nog goed zo. Soms lijkt het in huis of er niets veranderd is. Boven op zijn kamer liggen alle kaarten die hij tijdens zijn ziekte heeft ontvangen, met daarnaast alle rouwkaarten. Ook daar kunnen we nog niet naar kijken. Het is heftig en ontzettend emotioneel, iets wat we nog niet helemaal in de hand hebben. Raar is het dat de emoties je op de onmogelijkste tijden overvallen, gewoon tijdens een gesprek, maar ook zomaar in je bed, zonder enige aanleiding. Het enigste wat je kan doen is eraan toegeven. Onze zoon, onze Djoey, pfff. In mijn nieuwe baan weten ze allemaal wat er is gebeurd, dat maakt het soms makkelijk om erover te praten. Maar ik merk als ze vragen hoe de laatste weken of dagen waren dat ik daar steeds meer moeite mee krijg. Het zijn momenten die ik graag zou willen wissen, of wegstoppen in een laatje en de sleutel weggooien, dat beeld van Djoey bij ons op de bank, in dat hoekje, huilend van ellende, bahhh. Snuffel heeft ondertussen zijn plaatsje in de hoek van de bank ingenomen, op de raarste momenten begint hij tegen ons te blaffen en laat hij zich horen. Wij zeggen dan gekscheerdend dat Djoey zich ermee bemoeit. Gekscheerdend, maar vaak kijken we verbaasd op van "dat kan toch niet".
Vier maanden is het nu en er is vanalles gebeurd. Gelukkig bijna allemaal positief. De ster die wij in december naar de hemel hebben geschoten doet zichtbaar zijn uiterste best om het iedereen beneden naar hun zin te maken, alleen hijzelf mag daar niet meer bij zijn. Als je naar boven kijkt lijkt het soms dat hij naar je knipoogt, een knipoog van "je doet het goed". Sinds een week draag ik zijn as om mijn nek, het voelt ontzettend goed. Tonny laat in maart zijn tattoo uitbreiden met de tekst Fisherman friend met de as van Djoey, want ook hij wil Djoey letterlijk op zijn huid voelen.