Mammografie

De oncoloog vindt het niet echt nodig dat ik iedere twee jaar een mammografie laat maken van mijn ene resterende borst. Door de medicijnen die ik slik, is het onwaarschijnlijk dat zich daar een nieuwe primaire tumor ontwikkeld. Dit geldt alleen voor hormonaal gerelateerde tumoren wist ik hier tegenin te brengen. Daarom toch graag een verwijzing voor een mammografie want die ene borst doet naar mijn idee gewoon mee met alle andere vormen van de borstkankertombola.
Dus toog ik vorige week naar het ziekenhuis voor een mammografie. Ontspannen nam ik plaats in de wachtkamer. Al snel werd mijn naam omgeroepen. Met ontbloot bovenlijf nam ik plaats voor het mammografieapparaat. Mijn borst werd pijnlijk geplet voor de eerste foto. De gedachte schoot door mij heen dat dit de enige keer is dat ik mij gelukkig prijs met maar één borst. Nadat de foto gemaakt was, bleef de medewerkster lang naar het computerscherm turen. Van het ene moment op het andere bekroop mij een gevoel van onzekerheid. Ik mocht dan wel denken dat er niets aan de hand was maar was dat ook werkelijk zo?
Eindelijk, daar kwam ze voor de tweede foto. Weer even de pijn verbijten en weer wachten tot de medewerkster van haar scherm los kwam. Ook dit keer duurde het lang voordat ik van haar te horen kreeg dat ik mij aan kon kleden. Daarna moest ik plaatsnemen op de stoel in de gang terwijl zij de foto’s aan de radioloog voorlegde. Mijn gevoel van onzekerheid werd almaar sterker. Zonder enig resultaat probeerde ik aan haar lichaamstaal of stem af te lezen of ze iets gezien had dat er niet hoorde te zijn. Toen ik op de aangewezen stoel plaats nam, hadden de zenuwen inmiddels vrij spel. Ik probeerde mijzelf te kalmeren: er was geen enkele reden te denken dat het niet goed zou zijn, dat ik hier moest wachten was gewoon routine, dat zij niets liet blijken hoorde bij haar professionele opstelling en hou nou eens op met jezelf de stuipen op het lijf te jagen.
Gelukkig kwam de medewerkster vrij snel vertellen dat ik weg kon gaan. De uitslag zou ik van de oncoloog te horen krijgen.
Zo rustig als ik het ziekenhuis ingelopen was, zo onrustig was ik bij het weggaan. Waarom kan dat niet patiëntvriendelijker vroeg ik mij af. Waarom kan de uitslag niet gelijk doorgegeven worden? Realiseren de betrokken medici zich wel welke spanning loskomt bij zo’n onderzoek?
Tegen de tijd dat ik thuis was, was ik enigszins tot bedaren gekomen. Ook de onderkoelde reactie van Lief op mijn verhaal zorgde ervoor dat de zenuwen verdwenen.
Later in de week volgde het geruststellende telefoontje van de oncoloog. Er was niets bijzonders te zien op de foto’s. Pfff. Vlak daarop kreeg ik bericht van een vriendin die borstkanker heeft gehad. Ze had een controle mammografie laten maken en ze had gelijk te horen gekregen dat alles goed was. Het kan dus wel: direct de uitslag krijgen.