haaradvies

‘U wilt een haaradvies’ vat de jongedame aan de andere kant van de lijn mijn verhaal bondig samen. Ik heb eindelijk de moed verzameld om de zaak waar ik 13 jaar geleden mijn chemopruik kocht, te bellen voor een afspraak.
Een week later brengt een medewerker mij naar een aparte kamer waar ik voor een grote spiegel plaatsneem. Nog voor ik mijn verhaal heb kunnen doen, begint de man te ratelen over triaminocoptinol, zonnebloemzaad extract, panthenol, butylene glycol en nog veel meer. Ik kan mijn aandacht niet bij zijn verhaal houden en heb het gevoel bij een tweedehands autoverkoper terecht te zijn gekomen in plaats van een haarspecialist. Zou zijn dikke, golvende haarbos van hemzelf zijn, vraag ik mij af terwijl hij doorratelt over een advanced hair restoration kit. Hij doet voor hoe ik de spray moet gebruiken en weet van geen stoppen. Ik voel mij totaal overvallen. Als hij even stil valt vraag ik wat de hairkit kost, waarop een volstrekt oninteressant verhaal volgt over het bedrijf dat dit wondermiddel heeft ontwikkelt, de nieuwe eigenaar enz. Dan valt hij weer stil. ‘Wat de prijs van dit product is, was mijn vraag.’ 60,75 euro is het antwoord.
Eindelijk krijg ik de ruimte om te vertellen waarom ik hier ben. Dat mijn haar zo uitvalt als bijwerking van medicijnen die ik slik. Dat ik bang ben dat het nooit meer goed komt en dat ik graag wil dat nu bekeken wordt hoe mijn haar eruit ziet zodat als het zo ver is, een passende pruik gevonden kan worden. Hij pakt een ‘haarwerk’ want ‘pruik’ zegt hij ‘dat klinkt zo....’ Zo wat? denk ik. Het is toch gewoon een pruik? Alsof je door haarwerk te zeggen het leed dat er achter schuilt, verzacht. Maar ik hou mijn mond, ik heb geen enkele zin om met deze man in discussie te gaan.
Hij zet een korte, grijze pruik (ik ga echt geen ‘haarwerk’ zeggen) op mijn hoofd en eerlijk gezegd, het valt mij best mee. Als het er op aankomt, kan ik ook hier mee leven, net als met mijn losse borstprothese en oedeem-armkous en handje. Hij laat zien hoe de pruik aangepast kan worden zodat het model dan meer lijkt op hoe ik mijn haar nu draag.
Als we richting kassa lopen, gaat zijn woordenstroom over terrasjes, corona en regen. Ook nu reageer ik niet. Waarom nog meer woorden loslaten terwijl er al zo’n woordenstroom gaande is?
Als ik even later naar buiten loop met de hairkit in mijn handen en 60,75 euro lichter, denk ik: toch een tweedehands autoverkoper.