gedachtenbrij

Mijn lieve, dierbare, onvolmaakte lijf is ziek. Ik ben ziek.
De kankercellen hebben een methode gevonden om de blokkade van het gouden duo Everolimus-Exemestaan te omzeilen waardoor de waarde van de tumormarker is gestegen tot boven de veilige norm.
Dankzij inzage in het elektronisch patiëntendossier kan ik mij vast voorbereiden op de controle afspraak met dokter P deze week. Nu het gouden duo zijn glans heeft verloren, zal dit waarschijnlijk vervangen worden door Palbociclib en een aromataseremmer.
Die twee paar zomerschoenen die ik net gekocht heb, wat zonde, had ik beter niet kunnen doen. Ik ga ze toch nooit meer verslijten.
Ruim vijf en een half jaar heb ik mij kunnen voorbereiden op dit moment. Ik had mij voorgenomen kalm te blijven en blijf dat ook. Totdat Lief verzucht ‘ik kan niet leven zonder jou.’ ‘Natuurlijk wel’ zeg ik, tezelfdertijd voel ik diep van binnen iets knappen.
Ik ben zo verschrikkelijk moe. Betrap mij er steeds vaker op het leven zo’n gedoe te vinden.
Gelukkig wordt binnenkort het huis geschilderd. Het huis moet op orde zijn zodat Lief daar straks zo weinig mogelijk omkijken naar heeft.
Het verbaast mij dat de uitslag van de bloedtest mij niet verbaast. Alsof ik het wist, maar niet wist dat ik het wist.
Zal ik komende kunstroute mijn werk tegen ieder aannemelijk bod verkopen? Het is vermoedelijk de laatste keer dat ik mee kan doen. Ik kan Lief toch niet achterlaten met al mijn werk?
Die stuwdam die ik opgetrokken heb, is wel van heel erg zwaar bewapend beton. Zo af en toe gaat er even een sluis open om een klein bescheiden stroompje tranen door te laten maar ik zou zo graag eens vol overgave, hard en ongeremd willen huilen. Maar die stuwdam werkt niet mee.
Hoe vertel ik dit aan mijn lieve vriendin M? Ze heeft net haar man verloren aan een andere kankerziekte. En nu dit.
Slaap ik nou nog niet?
Ook stom, heb ik net al die huidproducten van mijn favoriete merk gekocht. De aanbieding 2 voor de prijs van 1 kon ik niet weerstaan. Al die potten bodylotion en tubes gezichtscrème die nu in de kast staan, die ga ik nooit op krijgen.
Zou die extreme vermoeidheid door die actieve kankercellen komen?
Ik moet nodig eens echt gaan opruimen. Mijn atelier staat vol materialen en spullen die ik nooit zal gebruiken. Ik kan Lief daar toch niet mee opschepen?
Ik heb de 60 jaar bereikt. Ik merk dat het een leeftijd is die rust met zich meebrengt. Al blijft het leven zo’n gedoe. Van kleine dingen, zoals een verstopte keukenafvoer, tot grote dingen, zoals de zorg om mijn moeder die met haar 89 jaar nog steeds zelfstandig woont en van geen verhuizing naar een seniorenwoning wil weten. Wat zou het een rust geven als zij dat wel deed!
Moet ik nog de moeite nemen om die rode lange broek te maken of het maar laten bij wat het is?
Wel toepasselijk dat ik juist nu met een ets bezig ben met de titel 10 Beaufort. Past precies bij hoe ik mij voel. Nee, niet waar, ik ben er juist heel rustig onder, toch?
Hoofd, wil je alsjeblieft eens stoppen met die eindeloze gedachtenbrij? Ik wil zo graag slapen, heb mijn nachtrust hard nodig om morgen weer aan te kunnen.