de kankerkaart

Het  loopt tegen etenstijd, de ovenschotel staat te pruttelen in de oven als Lief geagiteerd de kamer inloopt. ‘Het gaat niet goed met me,’ zegt hij, ‘mijn hartslag is veel te hoog.’ Hij ziet asgrauw en zakt neer op de bank. We bellen de Eerste Harthulp van het UMC. Hij moet gelijk komen. Ambulance bellen is het devies, nee, ik mag hem niet zelf met de auto brengen. Ik bel 112, zet de voordeur open, draai de oven uit en ga naast Lief op de bank zitten. Ik houd hem vast, wat kan ik doen?
Het lijkt eindeloos lang te duren voordat de ambulance de straat inrijdt. Twee potige dames denderen onze woonkamer in en ontfermen zich over Lief. Plotseling zakt hij onderuit, zijn hoofd knakt achterover. ‘De ICD gaat klappen,’ hoor ik en zie het leven uit Lief wegtrekken. Dan doet de ICD zijn werk, het hart krijgt een knal en begint weer te kloppen op het ritme van de ICD. Lief komt bij, heeft even geen idee van tijd, plaats, wie en wat. 
Een half uur later ligt hij aan allerlei draden en monitors op de Eerste Harthulp. Een kwetterende zwerm witte uniformen voert allerlei handelingen uit rond zijn bed. Dan zie ik Lief weer wegtrekken, zijn hoofd knakt achterover, iemand zegt ‘hij gaat klappen’. Iedereen staat stil, niemand zegt iets, alle blikken zijn op Lief gericht. Een verpleegkundige pakt mij bij de arm en loodst mij de kamer uit naar de koffiekamer. Ik protesteer, wil bij hem zijn, nu, juist nu. Het mag niet baten, in de koffiekamer moet ik wachten. 
Als ik eindelijk naar hem toe mag, wordt medicatie per infuus toegediend. Dit lijkt het gewenste effect te hebben, zijn hart komt tot rust. We zijn even alleen. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Zijn hart was de laatste maanden wat onrustig, met gewijzigde medicatie zou dit ondervangen worden, was de gedachten. De zaalarts komt langs. Omdat het nu goed gaat met Lief mag hij weer naar huis. We schrikken allebei, het voelt zo onveilig om hem hier weg te halen. Dan doe ik iets wat ik nog nooit eerder gedaan heb: ik gooi mijzelf in de strijd en trek de kankerkaart. Ik vertel dat ik ernstig ziek ben. Morgenochtend heb ik een afspraak heb bij de oncoloog die echt door moet gaan. Hoe moet dat als ik ook voor Lief moet zorgen? De zaalarts luistert aandachtig en in overleg met de dienstdoende cardioloog wordt besloten dat Lief vannacht toch in het ziekenhuis mag blijven. We halen allebei opgelucht adem.
De volgende ochtend zit ik voor het laatst bij dokter P die binnenkort met pensioen gaat. Na een doorwaakte nacht met nog steeds een hoog adrenaline gehalte in mijn lijf, vind ik het moeilijk om naar mijzelf over te schakelen. De beelden van Lief die het leven loslaat blijven door mijn hoofd spoken. Gelukkig had ik mijn opmerkingen en vragen al eerder op papier gezet en kan ik zo mijn lijstje afhandelen. Mijn bedankkaart aan dokter P voor 10 jaar medische begeleiding heb ik  thuis op tafel laten liggen. Die zal ik later in de week maar bij de balie afgeven. 
Ondertussen heeft het cardiologenteam in het UMC besloten dat Lief die dag een hartkatheterisatie zal ondergaan. Als hij weer thuis is, wordt hij gebeld: het voorstel is om hem op te nemen en op de ene dag een ablatie te doen, gevolgd door een dotterbehandeling de dag daarna. Murw geslagen van de afgelopen dagen en overvallen door dit telefoontje gaan we akkoord. 
Lief verwoordt het als volgt: ‘Het begint te lijken op een oldtimer restauratie. Geboren met de tetralogie van Fallot, heeft het motorblok eigenlijk nooit goed gelopen. Misschien moet de besturing bijgesteld. Dashboard en koplampen doen het nog prima. Ze vinden mij een interessant project om aan te sleutelen.’ Maar ik vraag mij vertwijfeld af hoeveel gesleutel zijn 71 jarige hart nog kan verdragen. 
‘Nee natuurlijk niet,’ antwoord Lief als ik zeg ‘Laten we er geen wedstrijd van maken, van wie er het eerste weggaat.’ Deze week gaat het gebeuren, de spanning neemt met de dag toe.