Braaf

Nee! Het is dezelfde rugpijn! Ik sta versteend midden in de winkel. Paniek overvalt mij. De gedachte dat die lage rugpijn waar ik nu last van heb gelijk is aan de pijn die ik anderhalf jaar geleden voelde toen een metastase in een ruggenwervel werd gevonden, haalt mij volledig onderuit. Ik verzet geen stap. Probeer mijzelf tot bedaren te brengen. Het hoeft niet hetzelfde te zijn. Je hebt gisteren met planten en potten gesjouwd en in de tuin gewerkt. Kan je ook rugpijn van krijgen. Ja maar ik heb de afgelopen dagen ook weer last gehad van bil en bovenbeen, net als toen! Rustig, rustig, het kan vals alarm zijn. Niet in paniek raken.

Het lukt mij niet mijn ogen te focussen en mij te concentreren op mijn omgeving. Wat doe ik hier? Ik zet mijzelf in beweging en fiets op de automatische piloot naar huis. De paniek is inmiddels weggeëbd maar vervolgens schrik ik van mijn paniekaanval. Ik weet toch hoe deze kut ziekte verloopt? Ik weet toch dat de kankercellen resistent worden voor de huidige medicatie. Ik weet toch dat het moment komt dat ik op de chemo medicatie moet overstappen. En dat de kankercellen ook daar resistent voor zullen worden en ook voor de daarop volgende medicijnen met uiteindelijk de dood tot gevolg. Waarom dan die paniek? Rationeel heb ik toch alles netjes op een rijtje?

Half juli heb ik een afspraak staan met de oncoloog. Bloedonderzoek zal dan uitwijzen of de huidige medicijnen inderdaad geen effect meer hebben. Ik weet dat ik altijd eerder kan komen maar besluit dat niet te doen. Misschien is het inderdaad loos alarm. Afwachten maar.

De volgende dag word ik overvallen door de zinloosheid van het bestaan. Waarom zal ik mij nog druk maken om mijn geliefde tuin? Waarom zal ik nog op zoek gaan naar een nieuwe lange broek? Ik weet inmiddels dat deze somberheid niet aanblijft houden, gelukkig. Want ik wil nog zoveel ondernemen, zien, meemaken. Ik heb mijzelf inmiddels weer in de hand en neem mij voor de zoveelste keer voor om niet in paniek te raken en braaf te zijn. Braaf mijn pillen te slikken, braaf mijn arm uit te steken voor de injectienaald, braaf het slecht nieuws gesprek met de oncoloog in te gaan, mij braaf neer te leggen bij de zoveelste beperking die de ziekte mij oplegt, kortom braaf mijn lot te ondergaan.

Maar ik voel ook die andere kant, dat ik het zo ontzettend zat ben, dat ik niet braaf wil zijn, dat ik mijn kop in de wind wil gooien en mijn leven wil leiden zonder kanker, dat ik wil gillen en het servies stuk wil gooien, dat ik met de deuren wil slaan, dat ik wil huilen hard en met overgave. Maar ik gil niet, er komen geen tranen, ik ben braaf en onderga mijn lot.