Knuffelluiaard

Dinsdag!

Na een onrustige nacht sta ik op voordat de wekker afgaat, ik wek mijn vriendin die bepaald geen ochtendmens is,  vervolgens was ik mij, poets mijn tanden en  zet vervolgens koffie, vandaag begint de survivaltocht weer voor mijn jongste dochter, ik maak genoeg lawaai blijkbaar want even nadat mijn vriendin in haar badjas met slaapdronken hoofd de woonkamer binnenkomst, komt mijn kankerlijertje mopperend ook de kamer binnengeslopen, ze moet snel iets te drinken hebben want na half 8 mag ze niets meer, ze moet nuchter verschijnen voor de operatie, een biopsie op een lymfeklier tussen haar luchtwegen, weer een lidteken er bij op haar zo jonge mooie huid denk ik bij mijzelf. Rond kwart voor acht vertrekken we, haar tas gepakt, onder haar lange zwarte laarzen steekt het hoofd van de luiaardknuffel genaamd Wum uit de tas, haar onmisbare metgezel die haar op elk ziekenhuisbezoek vergezelt, we rijden naar het ziekenhuis, het is druk op de weg vanwege actievoerende boeren die op weg zijn met hun tractoren naar Den Haag, de klimaathysterie slaat weer eens wild om zich heen, ik vraag me af of we op tijd zullen zijn voor de afspraak, eenmaal aangekomen worden we door de baliemedewerker doorverwezen naar afdeling J3, op de derde verdieping aangekomen twijfelen we weer eens of we op de goede afdeling zitten, de afdeling J3 Oncologie weet alleen van een afspraak op 7 oktober af, soms zijn de medewerkers van het ziekenhuis niet duidelijk genoeg, vlak voordat we weer af willen dalen met de lift om nog maar eens te gaan vragen waar we precies moeten zijn worden we aangesproken door een vriendelijke dame die mijn kankerlijertje herkent van haar foto die ze blijkbaar net voorbij heeft zien komen tussen haar afspraken, we worden meegetroond naar de longafdeling J3 en geparkeerd in de verpleegzaal waar ik een bak koffie krijg aangeboden, het ritueel van bloeddruk meten, temperaturen, bloed prikken en vragenlijsten invullen herhaalt zich voor de zoveelste x, de vriendelijke dame wijst ons op de bezoektijden en ik vraag aan mijn kankerlijertje of ze wil dat ik blijf, ze beantwoord mijn vraag met een stellig nee, de operatie staat ingepland rond half twaalf en waarschijnlijk is ze na de operatie fucked up, dus het is oké als ik ga en later terug kom, tussendoor moppert ze nog wat over het feit dat ze weer eens op een zaal ligt zonder mensen van haar leeftijd en dat ze liever een privé kamer heeft omdat je dan in elk geval de goede gesprekken kan voeren met de mensen die op visite komen, als het haar vriendinnen zijn is dit soms wel handig beaam ik gniffelend omdat deze meiden, behalve lieve zorgzame kanjers, ook enorm luidruchtig en aanwezig kunnen zijn, om over de gesprekstof maar te zwijgen, voor de mummies die bij haar op zaal liggen zou het allemaal wel eens te veel kunnen worden 😂. Rond de klok van half tien geef ik haar een kus en een hugg, ik zeg dat ze een whats app moet sturen als er iets wijzigt of als ze weer bijgetrokken is, haar eenzaam achterlatend, rij ik peinzend naar huis, weer eens verwonderd over hoeveel kracht ze heeft en hoe zelfstandig ze is.