Lief maar ik wil het niet horen.

Gisteren mijn wekelijkse uitje of te wel chemotherapie. Door de corona zit ik sinds mijn diagnose in een soort zelf quarantaine. En een uitje dat betekend dat Truus met me mee mag. Buitenhuis draag ik  een pruik omdat ik niet gelijk als patiënt gezien wil worden. En.ja de pruik heet Truus. Truus is pittig en kort. Mijn.eigen haar was lang en zat meestal vast met achterop mijn hoofd een soort vogelnest.  Nu kom ik meestal bekenden tegen als ik voor chemotherapie ga. Zal er wel mee te maken. De reactie is altijd wat staat die er pruik je leuk. Lief maar ik wil het niet horen. Ik ben niet blij met Truus. Ik mis het haren wassen. Ik ben blij met mijn ondertussen eigen shrekkapsel (zonder het groen en de gekke oren). Mijn eigen haar doet moedige pogingen om na het uitvallen tijdens de AC kuur en nu de carbo/taxol te groeien. Ook je ziet er goed uit komt niet goed over. Ook lief maar ik twijfel nu aan de kwaliteit van de ogen van een heleboel mensen. Ik schrik namelijk zelf van mijn spiegelbeeld.