Ik ben 54 jaar vorig jaar getrouwd. Ik heb zelf geen kinderen. Mijn man 2 volwassen dochters. Sinds september bekend met borstkanker wat triple neg blijkt te zijn.
6 maanden na de laatste behandeling. Ik vraag me vaak af waarom ik die 15 maanden behandeling heb gedaan. Kwaliteit van leven is door de late bijwerkingen erg laag. Werk waar ik van genoot kan ik vergeten aangezien ik nog niet kan opstarten met reïntegreren en ik in augustus aan mijn 24 maanden ziek…
En dan is het 2 maanden na de laatste chemopil. Status: uitgeput versleten mens waar alles te veel voor is. Ik begin ook tegen leuke dingen op te zien. Het half uurtje in het zwembad, bezoek, eten koken. Ik wil zo graag weer verder met mijn leven. Nu zit ik op het punt dat ik binnenkort geraniums ga…
Pff halverwege kuur 7. Als er geen uitstel kom ben ik over een maand klaar. Ik ben nu volledig klaar met iedereen die zegt dat het nu nog maar even is. Een maand is nog lang. En na het slikken van die laatste pil ben ik er nog lang niet. Mijn werkgever denkt eind november klaar da's in januari weer…
Ik zit in kuur 6 van capectabine. Toch dosisreductie ivm sterke bijwerkingen. Wel voor elkaar gekregen dat als ik nu alleen heftige bijwerkingen krijg van voeten ik over mag op de s1. Had ziekenhuis niet ingekocht. Ondertussen 2x week uitstel, 1x dus voor heftige bijwerkingen 2e keer voor te lage…
De 3e kuur capecitabine, wat valt het zwaar. Geen energie, voeten die je voelt als je niet slaapt. Branden en pijn. Optie verlagen zie ik niet zitten. Vorige chemo"s hebben weinig gedaan. Er zijn geen negatieve klieren aangetoond. Bij de operatie dachten ze 5 klieren te hebben, jammer genoeg bleken…
Chemoinfusen zijn klaar, operatie is klaar, bestraling is klaar, al een nog half jaar capecitabine slikken. Voor de omgeving is het nu dus klaar. Voor mij zeker niet. Moe zere voeten. Ik vind dit stuk vrij zwaar, zeker omdat mijn omgeving vind/denkt dat het klaar is. Emotioneel wordt het hierdoor…
Voor het eerst sinds september dat ik een dipje heb. Oké ik had wel eens rotmomenten maar dat was maximaal een halve dag voordat knop omging. Woensdag start ik met de capecitabine en daar zie ik als een berg tegenop. Weer een half jaar chemo terwijl mijn lijf nog druk bezig is met gevolgen van…
Nu bijna 8 maanden bezig en nog zeker ruim 6 a 7 maanden te gaan. Op zich vallen de behandelingen wel mee, zeker achteraf. Het gene wat mij het meest openbreekt is het continu doorgaan. Van een half jaar chemo naar binnen 2 weken operatie. Daarna binnen 4 weken start bestraling. 2 weken na…
Vorige week 6 weken na de chemo is mijn haar aan een comeback begonnen. Daarvoor was ik een soort lambik. Het en der een haar. Nu een week verder komt er zelfs een donkere vleug op mijn hoofd. Nu hopen dat het voor de start van de capecitabine zoveel is dat mutsjes sjaals en pruik de kast in kunnen…
Tot nu toe vind ik de bestraling het heftigste onderdeel van de behandeling. Het onbekende, de confronteerde lijnen, de spanning van het adem inhouden. Gisteren de eerste keer ging prima. Thuis was adem inhouden goed te doen. Tussen 35 en 40 seconden geen probleem. Maar ja wat als het er toe doet…