Heimwee

Vandaag is het precies 4 maanden geleden dat ik onbezorgd de borstenbus instapte. Nergens last van. 4 dagen later stapte ik de achtbaan in waar ik nog steeds inzit en die ook nog steeds op volle snelheid doordenderd. Wat zou ik graag een week of zelf maar een dag het gevoel van toen willen hebben. 100 procent gelukkig en onbezorgd. Klagen dat mijn knot weer leek op een overjarig vogelnest. Volop genieten van een lange wandeling van 20 km. Genieten van elke hap eten ik naar binnen kreeg. Uitkijken naar het weekend na een drukke werkweek. 

Jammer genoeg kan je niet een week of een dagje kankervrij nemen. Hoe je ook je best doet om het leuk te houden word je elke dag geconfronteerd met de kanker. Door je smaak, een blik in de spiegel,het afgesrafd worden door je lijf als je toch een dag je grenzen overgaat. 

Elke dag bij het wakker worden denk ik maar weer een dag minder tot weer normaal. Hoeveel dagen het nog zijn? Geen idee. Dat laat ik maar open voor mezelf. Maar het is weer wel een dag minder.