Het eerste jaar na de behandeling

Het is nu bijna 2 jaar geleden (oktober 2015) dat ik hoorde dat ik borstkanker had. Ik heb alle behandelingen ondergaan die bij mijn individuele geval pasten, namelijk hormoontherapie, een borst besparende operatie en bestralingen.

Op 19 oktober 2016 had ik de laatste bestraling. Ik weet nog goed hoe ik het ziekenhuis uit liep. Eigenlijk vond ik het heel raar. Je laatste bestraling zit erop en je gaat gewoon weer naar huis. En opeens mag / moet je het maar weer zelf doen. Ik vond dat een hele rare gewaarwording. Ben je dan opeens maar beter, is alles dan opeens maar klaar? En nu maar vertrouwen dat alles goed is. Hebben ze niets over het hoofd gezien? Allerlei vragen die in de weken daarna bij me opkwamen. En natuurlijk volgen er controles, maar de eerste controle na de laatste bestraling was pas een paar weekjes later.

Van de bestralingen zelf heb ik eigenlijk weinig last gehad. Natuurlijk was de plek van de bestraling gevoelig en verkleurd, maar ik kan niet zeggen dat ik heftige verbrandingsverschijnselen had of andere nare bijwerkingen. Dus van directe bijwerkingen had ik eigenlijk niet zo’n last.

Maar een maand na de laatste bestraling werd ik ‘s nachts heel benauwd wakker. Ik was zo benauwd dat slapen op mijn zij, rug of buik echt niet meer ging. Ik moest er uit en kon alleen nog maar rechtop zitten en dan echt in één bepaalde houding en als ik dan geluk had kon ik net pijnloos in- en uitademen. ’s Ochtends zijn we toch maar naar het ziekenhuis gegaan, hier hebben ze hartfilmpjes gemaakt, gekeken of ik een longontsteking of longembolie zou hebben, maar gelukkig had ik geen van allen. Het was echt een bijwerking van de bestraling. Een zeer stekende pijn onder de borst en bij de ribben.
Later kreeg ik ook andere zeurende pijntjes in mijn schouderblad en in de borststreek, dit heeft wel een tijdje aangehouden. Er ontstond een opvallende plek rondom de tepel van de bestraalde borst en geregeld heb ik pijntjes i n de borst.

Al met al vallen de bijwerkingen nog steeds wel mee, maar op het moment zelf vraag je je toch af wat een en ander te betekenen heeft. En natuurlijk weet je dat er bijwerkingen op lange termijn kunnen komen, maar je weet niet precies waar jij last van gaat krijgen. En omdat het vertrouwen in mijn eigen lijf wel weg was na de diagnose, maakte ik me toch elke keer weer zorgen bij al die kwaaltjes.

Nu ben ik bijna een jaar verder na mijn laatste bestraling en heb ik, denk ik, aardig geaccepteerd dat er bepaalde pijntjes blijven af en toe. De bestraalde en geopereerde borst is gewoon echt gevoeliger geworden.

Wat nog vervelender was, waren de bijwerkingen van de Tamoxifen die ik slikte in verband met de hormoongevoelige borstkanker die ik had. Vanaf december 2016 werd mijn stemming steeds negatiever. Eigenlijk gaat dat zo langzaam dat je het niet eens in de gaten hebt. Maar op een gegeven ogenblik gaat het anderen en jezelf toch opvallen, vooral in ons eigen gezin. Ik werd echt neerslachtig, had negatieve gevoelens, vroeg me af of mijn gezin niet beter af zou zijn zonder mij, lag veel te piekeren over het piekeren, vroeg me af of ik zo wel door wilde gaan in onze relatie. In eerste instantie weet ik aan het feit dat als je kanker hebt (gehad) dit een plek moet gaan geven, je moet het verwerken.
Tijdens het jaar van behandelen heb ik daar niet zo bij stil gestaan, ik dacht dat ik het allemaal aardig onder controle had. Maar uiteindelijk kwam dat verwerken pas daarna. Hoe ga je verder, komt de kanker niet terug, twijfels bij pijntjes etc., etc..
En natuurlijk had ik wel vaker gelezen dat er meer mensen zijn die neerslachtig worden bij het gebruik van Tamoxifen, maar ik dacht dat dat bij mij nog wel meeviel.

Maar op een gegeven ogenblik heb ik echt gedacht zo wil ik niet verder. Als ik met die pil (die ik nog ongeveer 10 jaar zou moeten slikken) oud moet worden, dan weet ik niet of mijn kwaliteit van leven nog zo goed is.
Daarom heb ik dit ook tijdens een gesprek met een verpleegkundig-specialist in het AvL aan de orde gebracht. Zij begreep en herkende het volkomen. Ondanks dat het nooit wetenschappelijk is aangetoond dat dit één van de bijwerkingen is van Tamoxifen, zien zij in de praktijk veel meer mensen zoals ik. Daarom hebben we in goed overleg ook besloten dat ik met die pil zou stoppen. In mijn geval bracht de Tamoxifen zo weinig extra’s (kans dat de kanker niet terugkeert) dat ik voor mij stoppen met Tamoxifen de beste optie vind. De voordelen wegen in mijn geval niet op tegen de nadelen van Tamoxifen.

Nu na een maand of 4 na het stoppen, kan ik al zeggen dat het een stuk beter met mij gaat. Ik heb weer zin om dingen te ondernemen, kan mezelf een schop onder mijn kont geven als dat nodig is, heb weer de wil om dingen te plannen. Dus ik zie de toekomst weer vrolijker tegemoet, gelukkig! Want als ik nu terugkijk op die periode december 2016 - april 2017 word ik verdrietig van hoe ik mij toen voelde. Maar goed dat is nu gelukkig voorbij.

Ook heb ik kortgeleden mijn eerste mammografie weer gehad, ter controle. Daar zag ik erg tegenop. Ik heb een mammografie al nooit een pretje gevonden, maar omdat dit de eerste mammografie na de operatie was, heb ik me bijzonder druk gemaakt of het nu nog pijnlijker zou zijn als anders. Nou pijnlijker was het niet, maar vervelend blijft het zeker. Het duurde dan ook erg lang, want ik viel een paar keer bijna flauw. Wat een martelapparaat is dat. Dat ze daar nog nooit iets anders voor hebben verzonnen. Maar goed voor mij zit het er weer op voor een jaar. De uitslag was goed, dus daar moet ik dan maar op vertrouwen.

Ondertussen ben ik gestopt met werken bij mijn oude werkgever en werk ik sinds april 2016 samen met mijn man in ons bedrijf. Hij heeft me echt de ruimte gegeven te herstellen en de rust te nemen die ik nodig had. Hij heeft me nooit op mijn huid gezeten dat ik weer aan het werk moest. Hij heeft me de afgelopen 2 jaar altijd super gesteund, was mijn rots in de branding, terwijl hij zelf natuurlijk ook het nodige aan zijn hoofd had. Dus ik zie de toekomst weer met opgeheven hoofd tegemoet en daar horen de pijntjes en twijfels over het wel of niet terugkeren van de ziekte en de twijfelmomenten die er natuurlijk ook nog af en toe zijn.