Ruim 3 jaar na de diagnose en 2 jaar schoon

Tjonge, best bijzonder om je eigen blogs weer eens door te lezen na een lange tijd.  En wat ben ik blij dat ik e.e.a. indertijd heb vastgelegd in deze blog. 

Ik kijk nog best geregeld terug op de periode dat ik hoorde dat ik borstkanker had en dan kan ik eigenlijk helemaal niet meer zo goed terug komen bij dat eerste gevoel van toen ik het net wist. De schrik, verdriet en diepe angst om dood te gaan, ik kan het me niet meer voor de geest halen. Soms zou ik dat willen zodat ik weer voel wat ik toen voelde.

Op het moment dat je hoort dat je kanker hebt, leef je toch in een soort van roes. Je geeft je over aan allerlei doctoren en wordt geleefd door anderen die het beste met je voor hebben. Alles wordt redelijk snel in gang gezet en je gaat er gewoon in mee. Je hebt ook immers geen keus. Maar ik zou nog wel even weer willen voelen wat ik toen voelde, niet om zielig te zijn maar om echt te ervaren wat het toen met me deed. 
Eigenlijk merk ik al jaren dat als andere mensen me vertellen dat ze kanker hebben, het soms heftiger binnenkomt dan toen ik zelf hoorde dat ik ziek was.

Maar goed ik ben dus al ruim 2 jaar schoon, heb al diverse controles gehad en pak het leven eigenlijk wel weer aardig op. Ik ben niet meer dagelijks bezig met dat ik ziek was. Toch word er nog geregeld mee geconfronteerd vanwege mijn halve borst. Dat is natuurlijk iets wat ik heel vaak zie en waar ik ook wel bewust af en toe naar kijk. Maar op zich doet het me niet zoveel, het maakt me niet verdrietig of zo. Het is wat het is, het is niet persé fraai, maar ik heb niet de behoefte iets aan die borst te moeten herstellen of zo. Ik heb haar wel aardig geaccepteerd zoals ze nu is.

Wel heb ik wat blijvende bijwerkingen van de bestralingen. Wie weet herkent iemand dat. Mijn rechterborst is bestraald. Als ik met mijn rechterarm naar voren rijk om bv iets van de grond te pakken of mijn veters te strikken dan schiet daar geregeld een soort van kramp in mijn borstspier of littekenweefsel. Ik weet niet precies wat het is. Het is best pijnlijk, maar altijd van korte duur, want zodra ik de handeling staak is de pijn weg. Dus het is vooral hinderlijk, maar niet een bijwerking die constant aanwezig is.

Naast dat het natuurlijk vreselijk is om kanker te krijgen, ben ik er goed van hersteld en kan ik nu ook zeggen dat het me wellicht iets gebracht heeft. Meer kunnen genieten van de kleine dingen in het leven (klinkt cliché, maar het is toch echt waar). Ook ben ik meer bezig met het zoeken naar wat ik nu echt wil met mijn leven. Het leven kan zomaar afgelopen zijn, dan is het toch fijn om in de tijd dat we hier zijn te doen wat je leuk vindt.  Dat heeft mij er toe gebracht dat ik november dit jaar iets ga doen wat ik echt heel graag wil. Ik ga 2 weken naar Namibië in mijn eentje en sluit daar aan bij een groep vrijwilligers. We gaan daar muren bouwen om waterputten bedoeld voor de plaatselijke bevolking tegen de olifanten te beschermen en we gaan een week onderzoek doen naar de olifanten die in dat gebied leven. Dat betekent 2 weken back to nature, koken boven kampvuur, slapen onder de sterrenhemel een geen douche en/of toilet. Ik kan niet wachten. Een droom van het kleine meisje in mij gaat daarmee in vervulling. 

Dus ondanks alle verdriet, angst en geestelijke strijd die ik heb geleverd, heb ik nu een andere kijk op het leven en een betere band met de mensen om mij heen.