Eerlijk duurt t langst

Niet schrikken, ik heb jullie niet heel lang voorgelogen maar dit wordt een beetje een andere blog dan anders. Een beetje een soort biecht… en een plan met hoe ik het wil doen de komende tijd.

Het is inmiddels dik vijf weken na de laatste kuur. En het heeft even geduurd voor er weer een blog kwam. In mijn hoofd gebeurde heel veel, wat er ook wel uit wilde maar ik wist niet zo goed hoe. Inmiddels is het wat rustiger en ga ik een poging wagen want ik heb jullie wel gemist… 🙂

Allereerst: het gaat best goed. Ik ga vooruit, al is het traag als een slak. Maar het is heel hard werken. Van tevoren dacht ik, als alles klaar is ga je alleen nog maar vooruit. Zal het lang duren, maar toch.. Inmiddels weet ik, en heb ik daar ook over geschreven in mijn vorige blog, dat dat niet zo is. Maar ik wilde zo graag weer dat het wel zo was, dat er direct nog niet zoveel ruimte was en kwam om me daarbij neer te leggen.

En ondertussen ging ik gewoon door. En niet dat ik alles weer ging doen, dat lukte toch niet. Ik ging braaf liggen, paar keer per dag maar wel een beetje tegen wil en dank. En dan rust je natuurlijk niet echt. Ik kon nog niet echt zelfstandig naar buiten maar vond wel dat ik goed moest bewegen. Dus zat ik op de hometrainer en ging dat opbouwen. En opbouwen bij mij is iedere dag meer. Anders is het geen opbouw. Als je eenmaal begonnen bent moet je doorgaan. Ook als je het beter niet kunt doen omdat de dag er niet naar is. Omdat je lijf er die dag niet naar is, of omdat je al andere dingen hebt gedaan die dag. Dan gaat het knagen bij mij, dat ik er eigenlijk ook nog op moet…..

Zo waren mijn dagen. En ondertussen niet al te veel miepen, want kom op, daar wordt niemand beter van. Iedereen heeft al genoeg rekening met je moeten houden de afgelopen tijd.

Niet dat het niet te zien was aan me. Natuurlijk wel. Regelmatig moest ik even mijn tranen verbijten en soms lukte dat beter dan anders. Vaak voelde ik me ‘meh’, meerdere momenten op een dag. Niet de hele dag hoor, maar toch… en dat werd in de loop van de afgelopen drie weken steeds ietsje erger. Tot ik vorige week op een dag al bijna huilend wakker werd en niet wist hoe ik het moest gaan doen die dag. Mijn lijf deed zeer, ik wist niet waarom en ik begon de dag al heel erg ‘meh’….

En dat zag Hans natuurlijk en die hoefde me maar even aan te kijken en naast me te gaan zitten en toen kon ik niet meer stoppen met huilen. Al huilend heb ik al bovenstaande en meer er uit gegooid. Dat ik bang was. Bang voor hoe het nu gaat. Bang of het ooit nog beter wordt. Bang dat ik helemaal niet meer beter word. Dat ik baal dat mijn wereldje zo klein is nu, maar dat ik nog niet de energie heb voor een hele grote wereld. Hoe graag ik dat weer wil!!

Hoe waardeloos ik het vond hoe het nu ging en hoe het me tegenviel. Dat ik zo had gehoopt meer te kunnen en dat dat nog niet wilde. Hoe ik mezelf tegenviel. Dat ik leuk en niet ondankbaar wil zijn. Maar dat ik dat niet altijd kon. En dat ik er niet tegen kon dat ik dat niet kon. Ondanks alle hulp, de schouder van Hans, het er telkens weer zijn van de twee vriendinnen die hetzelfde meemaakten. Ik vond het gewoon niet leuk.

En dat hielp. Dat uitspreken, die enorme huilbui. Het was niet de laatste die dag maar het hielp. En al pratend met deze en gene ben ik tot een aantal conclusies gekomen, en die ga ik met jullie delen.

Ik vind het niet leuk. En wat dan? Dat ik zo traag als een slak vooruit ga, en dat dat de ene dag beter gaat dan de andere. En die andere dag, als het niet gaat, die blijft tegenvallen dan. Ik wil meer dan ik kan. Veel meer dan ik kan. En dat ik het dan niet kan, daar baal ik van.

Ik ben moe. Ongelofelijk moe. Ik slaap best goed meestal, en als ik wakker word ben ik goed uitgerust. Maar dat is zo ontzettend snel voorbij. Ik krijg ontbijt op bed, als ik me daarna douche en aankleed en naar beneden loop is het al weer op. Moet ik al weer zitten. En als het zonnetje schijnt is dat nog heel zo erg niet, maar ook dat is nog niet heel vaak zo… 😉

En zo is er nog wel meer. En dat allemaal uitspreken hielp. Want ik weet ook wel dat het niet leuk is. En niemand zegt dat ik het leuk moet vinden, of dat ik alleen maar aardig mag zijn en niet mag klagen. Niemand, behalve ik zelf. En dat ga ik dus niet meer doen, heb ik die dag met hulp van een aantal mensen besloten. En ook dat hielp. Helpt.

En niet, dat het nu allemaal over is. Want het is ook niet leuk, dus ik mag balen. En huilen. Ik baal nog steeds. En er is geen dag dat er geen tranen zijn, al weet ik soms niet eens waarom. Maar het mag, ook van mezelf. En dat is vaak al genoeg. Want er zijn ook genoeg dingen die wel leuk zijn. Die waren er eerder ook al, en zag ik ook wel, maar omdat ik mezelf steeds meer in de weg ging zitten de laatste weken kwamen die een beetje in de knel…

En, gek genoeg, (of misschien juist ook wel niet) dit uit te spreken gaf rust. Geeft het nog steeds. Ik kan beter even zitten tussen dingen door. Rustiger lopen. Minder willen. Het fietsen op hometrainer overslaan die dag als ik al even naar buiten ben geweest op de loopfiets omdat het zonnetje net even scheen.. En het lukt niet altijd, maar ook dan kan ik het toegeven voor mezelf en denken, okee, dan lukt het nu maar even niet om vrolijk te zijn. Later vast weer wel. En als ik bezoek krijg en het kaarsje gaat ineens uit, kan ik het ook gewoon zeggen. En als Hans zegt, moet je niet eventjes liggen, niet denken ojee ik doe het weer niet goed, maar vaker ook denken, ja da’s eigenlijk wel een goed plan eventjes..

Ik ben me meer gaan verdiepen in mindfullness en daarover aan het lezen. Veel herkenning en dat helpt. Da’s fijn. Ik ga mezelf niet ineens heilig verklaren hoor, want het lukt beter maar het lukt niet altijd. 🙂 Maar ook dat mag dan maar. Gebeurt toch wel, even lekker chagrijnig zijn. ( Kan ik altijd nog gooien op ontwenning van de prednison, toch? 😉 )

Het lukt me beter om wat aardiger voor mezelf te zijn. En dat is eigenlijk wel een fijn gevoel. En ik blijf genieten van de groene waas die toch langzaam weer komt, en de (veel te weinige) zonnestralen als die er zijn. En van nog heel veel meer, dat weten jullie al, want dat kan je vaak wel aan me zien.

Maar het is daarbij ook gewoon heel hard werken, iedere keer weer. En dat ga ik misschien ook wel wat meer laten zien.