Wie ben ik?
Sinds ik begonnen ben met mijn 1e verhaal ben ik ook meer berichten gaan lezen. Nu vraag ik mij voor de zoveelste keer af of ik er wel goed aan doe om deze verhalen te lezen. Ik word er niet vrolijker van. Maar ik merk ook dat er veel herkenning is. Dus ja wat doe je dan? Stoppen met schrijven en lezen, of toch doorgaan? Of alleen schrijven. Nee dat kan ik ook niet. Het blijft een geworstel.
Zo las ik ook een gesprek over het wel of niet stoppen met de hormoonpillen. Ja dat blijft toch wel een dingetje. Zoveel verschillende meningen. Zelf heb ik 5 jaar tamoxifen geslikt en nu slik ik ongeveer 2,5 jaar anastrozol. Ik las zo min mogelijk over de bijwerkingen en wat het met je doet. Ik merkte wel toen ik tamoxifen slikte, ik er niet vrolijker van werd, om het zacht uit te drukken. Na 5 jaar was ik er eigenlijk wel klaar mee en vroeg aan de arts of ik er mee mocht stoppen. Ik zit bijna aan de 5 jaar. Het kantelpunt volgens zeggen.
De arts vond het goed en ik wachtte dus ook geen dag langer om ermee te stoppen. Nou ik kan je zeggen ik voelde mijn zware rugzak wegglijden. Ik liep als een blij ei door de stad. Ongelooflijk wat een verschil. Ik had niet gedacht dat ik zo snel weer een blij gevoel zou krijgen. Komt dat nou allemaal door zo’n klein rotpilletje? Bijna ongrijpbaar wat dat kleine pilletje doet met je geest en lijf.
De pret duurde niet lang.... Het bleek dat ik voor de 2e keer borstkanker had. Dat verhaal laat ik nog even liggen, het gaat nu om de pilletjes.
Nu slik ik anastrozol. Nou ben ik een gesprek van iemand gaan lezen, die het over het wel of niet stoppen had en de reacties daarop. Als je die gesprekken leest, gaat er toch weer een wereld open. Nee, geen leuke wereld. Alle bijwerkingen die beschreven worden. Ja, daarom lees ik liever geen bijsluiters. Ik laat dat meestal mijn vriend doen. Ik zeg hem dan, als je ziet of merkt dat ik 1 of meer rare verschijnselen hebt, geef je maar een seintje. haha
Ik kom er nu ook wel achter, dat de klachten die ik heb dus ook waarschijnlijk veroorzaakt worden door dat stomme pilletje. Ik heb last van neuropathie in mijn voeten. Van de chemo. De arts had gezegd daar houd je nog heel lang last van. Nou, dat klopt ook wel. Maar ik heb af en toe het idee dat het erger wordt en dat het soms ook in mijn handen zit. Nu las ik dat meer mensen daar last van hebben. Dat het ook een verschijnsel van het pilletje kan zijn. Ok. Dus buiten het feit, dat mijn stemmingen in de rondte vliegen, wordt de neuropathie dus ook erger...
Nu denk ik erover na om toch maar weer eens te stoppen met dat verdomde pilletje. Ik had het al eerder aangekaart bij mijn arts, die was er op zich geen voorstander van om te stoppen. Zeker omdat ik het een 2e keer heb gekregen. Je loopt toch een risico. Maar ik ga het gesprek toch maar weer aan.
Wat ik eigenlijk zou willen is mij weer vrolijk te voelen en niet zoals ik mij nu af en toe voel. Dat ik de gevoelens en emoties heb vanuit mijzelf en niet vanuit een pilletje. Ik ben zo verandert en ik weet niet meer of dat nou komt door dat pilletje, de ziekte of ben ik gewoon zo geworden. En nu hoef ik mij niet elke dag uitbundig vrolijk te voelen (of wel....? haha), maar ik wil wel weer eens weten wie ik ben zonder die rommel in mijn lijf.
6 reacties
Goedemorgen,
Ik schrik van je verhaal, had niet bedacht dat de hormoontherapie zo'n negatieve invloed kan hebben op je humeur. En je hebt al zoveel voor je kiezen (gehad) op lichamelijk en emotioneel gebied. Ik heb je blogs gelezen en ben geraakt door je verhalen en je manier van schrijven. Het lezen van blogs van anderen kan ook iets moois opleveren. Ik heb mensen 'ontmoet' met wie ik een klik heb en die mij (en hopelijk ik hen) ondersteunen tijdens het traject. Ook op praktisch gebied is er veel te halen. Bijvoorbeeld jouw blog over de hormoontherapie. Ik moet nog starten daarmee en weet er eigenlijk vrij weinig van. De verhalen van jou en anderen neem ik mee in mijn overweging of ik dit überhaupt wel wil. Als er al iets te willen valt. Ik wil je bij deze veel sterkte wensen en hoop dat dit platform je brengt wat je nodig hebt.
Groetjes, Ineke.
Goedemorgen. Ik heb de jaren dat ik de hormoonpillen slikte, veel op de negeermodus gestaan. Je hoort wel eens van mensen die langs het spoor wonen, ze op een gegeven moment de trein niet meer horen. Nou dat heb ik vaak gedaan met de bijverschijnselen van de behandelingen. Het helpt best goed, moet ik zeggen. Ik probeer mijn stemmingen op te beuren, maar op een gegeven moment lukt dat niet altijd meer. Het hielp mij ook bij de neuropathie. Ik zag in een stukje van jou dat jij daar ook last van hebt. Ik liep gewoon door en deed net of er niks aan de hand was. Aangezien bewegen goed is...haha Maar het helpt bij mij wel vaak.
Misschien ga ik daar ook wel een blog over schrijven....leren negeren.... (Heb ik dus bij deze gedaan.)
Ik slik nu bijna 5 jaar tamoxifen. Heb het advies gekregen deze minimaal 10 jaar te gebruiken zonder switch. Omdat ik op moment van diagnose één bewezen uitzaaiing op afstand had, is voor mij één ding zeker. Ook al heb ik veel last van de bijwerkingen, ik ga niet stoppen met de tamoxifen. Daarvoor vind ik het verstandelijk gezien het risico te groot dat de ziekte dan terug komt of weer op gaat vlammen.
De bijwerkingen zijn lastig. Maar ik laat daar mijn levensvreugde niet door vergallen.
Warme groet Dasje 🌺🌺🌺
Ja dat heb ik ook jaren gezegd. Maar vind het nu steeds moeilijker worden! Lijkt wel of de bijwerkingen steeds erger worden... Maar ik slik voorlopig nog en ga in gesprek met de arts. En blijf het negeren😃😏
Dikke knuffel
Zo herkenbaar Puchje. Negeren en proberen er boven te staan is het allerbeste. Maar dat valt niet altijd mee. Vreselijk eigenlijk die opvliegers. In mijn omgeving of tijdens mijn werk als verpleegkundige heb ik nog nooit iemand met zoveel en heftige opvliegers gezien als ik. Op dit moment gaat het door clonidine, oxybutinine en accupunctuur gelukkig een heel stukje beter. Maar daarvoor had ik ze elk kwartier à 20 minuten. Liep dan knal rood aan en het water liep over mijn gezicht, hals, bovenlijf naar beneden. En dan nog dat akelige gevoel er steeds bij. Dat vond ik misschien nog wel het allerergste. Maar gelukkig kan ik nu schrijven dat door het bovenstaande te nemen/doen ik nu sinds een kleine 2 maanden sterk verbetering heb/voel.
lieve groet Dasje.
Ja, de opvliegers. Ik heb ze niet zo erg gehad als jij, maar ze waren niet fijn. Het gevoel van die warmterush en het inderdaad, akelige gevoel dat je overmand. Ik vind het nog steeds moeilijk om te omschrijven. Zo heftig en zo niet fijn! Ze zijn bij mij nu gelukkig bijna weg. In ieder geval een stuk minder heftig. Nog wel wat warmte opvliegers, nu vooral ‘s nachts. Maar niet te vergelijken met wat het was.
Heel veel sterkte en hopelijk wordt het snel minder.