Spijt?

Heb ik spijt? Ja soms wel. Zoveel mensen hebben waarschijnlijk wel eens spijt over iets. Spijt dat je soms iets stoms tegen iemand hebt gezegd. Spijt dat je niet meegegaan bent met een leuke trip naar.... Is het zonde van je energie? Ja soms wel. Maarja dat hoort bij het leven. Net zoals de keuzes die je maakt bij het leven horen.

De laatste ingrijpende keuze die ik maakte was de operatie die ik heb ondergaan. Er waren ook verschillende keuzemogelijkheden. Als je dat zo kan zeggen, want ja, hoe moeilijk is dat, in de situatie waarin wij soms zitten. Als we ziek zijn en in die verdomde rolercoaster zitten. Kan je eigenlijk op zo’n moment wel de goeie keuzes maken? En zijn de keuzes, die voorgelegd worden wel keuzes die je wilt nemen? Nee eigenlijk niet. Maar je moet. En als je al niet kiest, dan wordt er wel voor jou gekozen. Langzaam of snel wordt je in een bepaalt traject gedirigeerd. Je hebt het zelf niet eens in de gaten.

Maar goed. Ik had het over de laatste keuze die ik heb gemaakt. De operatie. Ik had al wat trajecten achter de rug. Daar kom ik misschien nog wel eens op terug, als ik blijf schrijven.   Ik moest een keus maken. De situatie was: ik had bij de laatste operatie een tissueexpander geplaatst gekregen en die was lek. Reuze fijn. Kon er ook nog bij. Maar goed. Ondertussen overgestapt naar een ander ziekenhuis, omdat de vorige de dingen aardig verkl... verpest had. Met hernieuwd “vertrouwen” een nieuw ziekenhuis in en daar advies gevraagd. 

keuze 1: prothese eruit en de boel plat laten. keuze 2: een deep flap operatie of keuze. 3:via de schouderspier.

Ik de korte tijd die er naar je gevoel is,probeer je de voors en tegens af te wegen en tot een goede beslissing te komen. Je weegt de zwaarte van de operatie af tegen het tussen-oren-gevoel na de operatie. Wat is belangrijker. Een korte operatie, met “minder” lichamelijk herstel, maar geestelijk waarschijnlijk een moeilijker herstel erna? Of een lange, zware operatie met een lang lichamelijk en geestelijk herstel? 

Ik koos voor de lange, zware operatie, waarvan ik hoopte geestelijk op de lange termijn sterker te staan.

Nu ben ik bijna 2 jaar verder, dus je kan wel zeggen dat dat enige tijd is geleden. Er staat een bepaalde “periode” van herstel voor. Maar dat verschilt per persoon. Vanaf de dag van de operatie is het een zware weg geweest. Als ik terug kijk kom ik nu terug op de titel van mijn verhaal. ‘Spijt’. Ja, ik heb spijt van mijn keus. Waarom? Omdat ik in een mooie, gezonde, goede buik heb laten snijden. Dat valt mij nu nog steeds tegen. Ja, ik wist dat het een zware weg zou zijn. Maar als ik deze keus overnieuw zou doen, zou ik het dus niet meer doen. Ik heb veel last gehad van mijn buik/maag. Het eten ging niet best. Ik moest kleine porties eten en had al gauw een vol en benauwd gevoel. Bij navraag bij het ziekenhuis hadden ze daar nog nooit van gehoord. Nou fijn, ben ik een uitzondering. Neemt niet weg dat ik er wel heel veel last van had en niemand begreep dit in het ziekenhuis. Nu bijna 2 jaar verder gaat dat wel veel beter, maar is het nog steeds niet als vanouds. Zo jammer. Binnenkort ga ik mijn buik en litteken maar eens laten masseren misschien dat dat nog wat oplevert. 

Mijn verhaal wordt langer dan ik had verwacht vandaag te schrijven.....ik weet eigenlijk niet of dat de bedoeling is. Dus ik stop even voor nu en hoop dat mijn verhaal toch herkenbaar is of dat iemand er iets aan heeft. Ik heb het voor nu even van mij afgeschreven. Misschien wel 1 van de vele verhalen die gaan volgen. Ik merk dat ik het toch wel fijn vindt om op te schrijven.

Voor nu, wens ik iedereen een fijn weekend. Put kracht uit kleine dingen, als dat lukt. Ik weet dat ik dat soms ook zo zat was, dat je je maar sterk moest houden. Maar er zijn goede dagen, “mindere” dagen en k..dagen.

Dikke knuffel voor iedereen!