Hair Everywhere (het bitterzoete verhaal over haast en een tondeuse)

Precies zoals voorspeld, 14 dagen na de start van de chemo is het raak. Marley staat beteuterd in de badkamer voor de spiegel.  “Is er iets?” vraag ik onschuldig. Maar natuurlijk weet ik wel beter. Ook ik heb de eerste haren gezien op haar hoofdkussen, in het doucheputje en in de borstel (hoe voorzichtig ze ook kamt). Het kaal worden is begonnen! En natuurlijk hebben we het er samen al over gehad. We kwamen tot de conclusie dat het ‘maar haar’ was en het natuurlijk niets aan haar zou veranderen. Het lukte zelfs al om er grappen over te maken: voor de komende 10 weken hadden we voor elke week al een maffe pruik in het winkelmandje van een online feestwinkel (volgens google de nr 1 voor al uw carnavalspruiken) gestopt. Maar toch leek die strijdlustige attitude tijdens het opruimen van al die haren een forse deuk te hebben opgelopen. 

“Hou je nog wel van me als ik kaal ben straks?” vraagt ze wat onzeker. “Natuurlijk!” zeg ik “Ik vind je sowieso de liefste en knapste vrouw van de wereld. Met of zonder haar.” Koortsachtig probeer ik voorbeelden te verzinnen van kale knappe vrouwen om mijn stelling kracht bij te zetten, maar in mijn hoofd schieten enkel de opperheks uit de film ‘the witches’ en de ‘borgqueen’ uit startrek voorbij. Op dit moment zeker niet de beste voorbeelden, dus ik houd mijn mond.

Maar geloof me, ik meen het echt! Ik zal geen spat minder van Marley houden zonder haar. Dus voor mij maakt het niet uit. Voor mij niet nee ..... maar wat is dat waard als de rest van de wereld dat misschien niet vindt? Het meisje achter de broodbalie bij de supermarkt die je schaapachtig aan staat te staren of de fluisterende mensen achter je in de rij bij de apotheek. Het is duidelijk. Ondanks alle moedige pogingen om onze maatschappij zo genderneutraal mogelijk te krijgen is het toch echt niet  hetzelfde. Als wij mannen ons haar zo vanaf ons 40e beginnen te verliezen, dragen we trots T-shirtjes met teksten als “I’m not bald, my hair is just invisible” en “Ultimate Aerodynamics”. We worden er nog niet bijna om nagekeken. Bij een vrouw is het daarentegen kraakhelder: Die heeft kanker!

Als in de dagen daarna steeds grotere plukken haar los raken, valt uiteindelijk het besluit:  “Morgen, voordat ik aan de 2e chemo begin, gaat alles eraf ...” zegt ze. “Moedig”, denk ik bij mezelf.  En ze vervolgt: “ ... en Len ... jij moet het eraf scheren!”.  “Moedig ... ”, denk ik opnieuw terwijl ik wat bleek wegtrek rond mijn neus, “... was ik maar net zo moedig als haar”.  Maar Marley heeft het plan al uitgewerkt en de voorbereidingen zijn getroffen. “Ik heb al een tondeuse gehaald.” Zegt ze terwijl ze trots het nog ongeopende doosje zien van de ‘Impuls haar- en baardtrimmer’. Op de tafel ligt het bonnetje, €6,95, met bovenaan het bekende blauwe logo van Marleys favoriete budgetwinkel. Sommige spullen zijn dan wellicht wat minder van kwaliteit, maar hey, dat mag je ook niet verwachten als het zo gunstig is voor je portemonnee.    

Op de dag van de chemo zouden we wat vroeger op staan. Ruim de tijd om geknipt en geschoren ten strijde te trekken. Tenminste ... dat was het plan. Één uur voor de afspraak schrik ik wakker. We zijn de wekker vergeten te zetten. Na een haastige douche en kop thee en een snel ontbijtje moet het nog prima lukken zegt Marley nonchalant. Ik merk dat ik het heftig vind. Haar leven lang heeft ze al mooi lang bruin haar, maakt ze grappen over vrouwen met korte praktische kapsels en nu gaat alles eraf. Ik weet het zeker ... dat gaat tranen opleveren. Maar nu is niet het moment om daarover te dralen. Ik moet zelfvertrouwen uitstralen ... voor haar! En met de souplesse van een ervaren barbier grijp de fonkelnieuwe tondeuse van de oplader en duw ik de schakelaar omhoog. Terwijl het apparaat begint te zoemen vraag ik:  “Weet je het zeker lief? Want over 5 minuten is al je haar eraf ...”.

Bij de eerste haal, slaat bij mij de paniek al toe. Dit ding is prima om de uitgeschoten wenkbrauwharen wat bij te werken, maar zeker niet voor haar. Lang mooi dik bruin haar. Een kwartier later lijkt het resultaat tot dan toe nog het meest op de stoppelbaard van David Beckham. Van binnen vloek en tier ik, maar van buiten blijf ik de meest vertrouwen wekkende barbier die je je maar kan voorstellen. En na bijna een half uur, mijn interne stressniveau nadert code rood, is een soort bijna kaal achtig kapsel met zo hier en daar nog wat korte plukjes haar bereikt. Met lood in de schoenen geef ik haar de spiegel. Als ik haar schouders voel schokken, maak ik me op voor de lang verwachtte tranen. Tot ik me realiseer dat ze niet huilt, maar dat de combinatie van het bijna-kaal kapsel en mijn beteuterde gezicht haar een geweldige lachbui heeft bezorgd.

“Hou je nog van me .. ondanks dat ik bijna kaal ben? “ vraagt ze terwijl we in de auto zitten op weg naar het ziekenhuis.  Ik zeg: “Vandaag nog een stukje meer dan ik altijd al gedaan heb!”.