de Diagnose - positieve kanten van een slecht weer gesprek

"Of je morgen mee kan naar het gesprek met de uroloog?" vroeg mijn vrouw Marley. "Hoezo dan?" zei ik, terwijl ik ergens diep in mijn buik een onrustig gevoel voelde ontstaan. "Hij zei dat dat misschien wel handig was" zei ze terwijl haar bezorgdheid onmiskenbaar doorklonk in haar stem. 

Marley had al langer last van vage klachten. "Waarschijnlijk een blaasontsteking" dacht de huisarts en later "Misschien toch het ijzer tekort". De nierklachten die erbij kwamen waren toch reden voor wat dieper onderzoek. En toen de echoscopist een plekje op de blaas ontdekte, raakte opeens alles in een stroomversnelling. bloedonderzoek, urineonderzoek en een CT scan. "Wel fijn" zeiden we nog tegen elkaar "dat dat allemaal nog zo snel geregeld kan worden in coronatijd" ons toen nog niet realiserend dat het de benodigde urgentie was die de specialisten al in het vizier hadden.  

"Ik hoop dat u mij gerust kunt stellen dokter" zei Marley, net aangeschoven aan het bureau van de uroloog in het wat sober ogende kleine kantoortje. Een zenuwachtig ogende co was ook bij het gesprek. En terwijl ik nipte van mijn bekertje lauwe thee, vertelde de uroloog dat hij ons helaas niet kon geruststellen. Het was 'foute boel': Een tumor in de blaas met uitzaaiingen naar een aantal lymfeklieren nabij. 

Ken je dat gevoel dat je hebt als je naar bededen op te trap loopt en een trede mist? Je dacht beneden te zijn maar de trap was nog net wat hoger. Dat gevoel vermenigvuldigd met een factor honderd gierde nu door me heen. Bezorgd keek ik links van me waar Marley zat. Ze keek stil voor zich uit terwijl een dikke traan over haar wang naar beneden rolde. "Ik wist wel dat er iets niet goed zat" fluisterde ze. 

Tussen Sinterklaas en Kerst werd de agenda gedirigeerd door het ziekenhuis. "Als we aan de chemo willen, dan moet de nier het blijven doen" was de boodschap. Met de tumor in de blaas kan de nier zijn urine niet kwijt. Een nefrodrain naar buiten dus. En zo komt er opeens een slangetje je lijf uit en hangt er een stoma aan je been te bungelen.  Een PET scan, een punctie van de tumor en natuurlijk bloedprikken .. steeds weer bloedprikken.  Met alle uitslagen om tafel met de oncoloog. "Of we u beter kunnen maken? Garanties kunnen we niet geven mevrouw, maar we gaan ons uiterste best doen. We starten volgende week in het nieuwe jaar." Fysiek moe maar vooral ook emotioneel op stapten we vlak voor kerst het ziekenhuis uit. En nu wachten, één week lang, "stilte voor de storm".

Het is raar om 't je voor te stellen, maar ondanks alle stress, angst en pijn van die week, was het één van de mooiste en fijnste kerstvakanties die ik me kan herinneren. Een week van fijne diepe gesprekken, van dikke knuffels en van terugkomen tot de kern. De dingen die écht belangrijk zijn in het leven. Meer dan ooit realiseer je je dat het niet gaat om luxe autos, mooie kleren, dure TVs, verre reizen of wat dan ook. Dat je je gezondheid altijd als vanzelfsprekend hebt ervaren maar dat, als je in gezondheid leeft, dat een groot deel van je geluk bepaalt. En dat het er in essentie om gaat om simpelweg gelukkig te zijn. En dat kan, ondanks alle misère en stress, zelfs nu of misschien wel juist nu. We zijn samen, Marly, ik en onze 2 meiden. Samen ouderwets gourmetten, kerstliedjes zingen, een filmpje kijken, oliebollen bakken, sterretjes afsteken. En op het moment dat ik me realiseer dat we het ons hele leven al fantastisch hebt gehad, maakt een gevoel van grote dankbaarheid en rust zich van mij meester. 

Eerste chemo ... kom maar op ... we zijn er klaar (genoeg) voor!