Van Kanker wordt je beter!

Nee, ik het niet over genezen, want helaas, niet iedereen geneest. Maar Is het je toevallig ook opgevallen dat zodra je te maken krijgt met kanker, je in een wereld terecht komt waar mensen een stuk liever voor elkaar zijn? Echt! Kijk maar eens naar de reacties op blogs op deze site. Je vindt er enkel berichten van herkenning, liefde en medeleven. En dat is best bijzonder, want door de digitale anonimiteit hebben mensen online hun gepeperde mening vaak al snel paraat of ontvang je, helemaal gratis, een belediging of scheldkanonnade.  

En natuurlijk ... ik weet ook wel dat hier op Kanker.nl vele moderatoren (vaak zelf ook patient geweest) 24/7 paraat staan om die ene verdwaalde vervelende opmerking kordaat van het blog te verwijderen. Toch gebeurt het als ik ze mag geloven niet zo heel vaak. Bovendien doen zij deze onaangename klus zomaar, zonder daar ook maar iets terug voor te verwachten. En daarmee komen we bij de moraal van dit verhaal: Naast ontzettend ziek, wordt je van kanker ook liever, zachtaardiger, meelevender en in zekere zin dus beter!

Wetenschappelijk bewijs heb ik er niet voor, maar voorbeelden uit de praktijk heb ik genoeg. Sinds mijn vrouw Marley haar diagnose kreeg, is ons leven enorm veranderd. In een eerder blog vertelde ik al dat we naast alle ellende veel meer tot de kern zijn gekomen en de kleine dingen in het leven weer meer waarderen. De diagnose heeft niet alleen op ons dit effect, maar ook op onze naasten. We horen van alle kanten: “Als we iets voor jullie kunnen doen, dan zeg het maar.” en we hebben inmiddels ondervonden dat dat geen loze beloftes zijn. Velen van hen staan klaar om onze twee dochters op te vangen, naar de apotheek te rijden, boodschappen te doen of zelf onze stinkende zweetsokken en de andere was te wassen als we ’t echt even niet meer trekken. Dus ook naasten, familie en vrienden zijn behulpzamer, alerter en daarme beter geworden.  

Nog meer bewijs vind je in het ziekenhuis. Toen we de afdeling Oncologie binnenliepen voor de allereerste chemo troffen we Chestin. Een lievere verpleegkundige kan je je niet wensen als je onzeker, gestresst en angstig moet wachten op hoe een felgekleurde oranje vloeistof via de infuuslijn je arm binnendruppelt. Overigens had ook Chestin het zwaar, want Covid zorgt ervoor dat een geruststellende knuffel die Marley op dat moment overduidelijk nodig had en die Chestin overduidelijk wilde geven nu even niet mocht. Maar Chestin is geen uitzondering op de afdeling. Want inmiddels kennen we na de 3e kuur al flink wat verpleegkundigen. De een nog liever dan de ander en een goedheid die geen grenzen lijkt te kennen.  

Om half 12 ’s avonds sta ik bij mijn voordeur aan straat te wachten. We hebben net gebeld met de afdeling omdat het gewoon even niet meer ging. Er werd besloten dat extra medicatie mocht worden gehaald. “Maar ik heb even overlegd met de arts. Is het niet handiger als ik dat zelf ff bij jullie af kom geven” zegt de verpleegkundige in kwestie, “Ik kom op weg naar huis toch ongeveer langs jullie huis en dan kan jij bij Marley blijven“. Als het portier van haar ronkende autotje open gaat, schalt Elvis uit de speakers van haar autoradio. Met zwoele stem bezingt hij z’n zoveelste liefje als zijn “Devil in disguise”. Maar voor mij is het duidelijk: Als de king ooit op de oncologie afdeling had gelegen had hij dit lied voor alle verpleegkundigen geschreven met aangepaste titel: “you’re my angel in disguise”.

Ik heb me wel eens afgevraagd of de wereld er niet een stuk milder uit zou zien als iedereen op de een of andere manier met kanker te maken zou krijgen. Zouden al die megalomane wereldleiders, graaiende bankiers en machtsbeluste CEOs niet gewoon een maandje of 3 verplichte maatschappelijke stage moeten lopen op de afdeling oncologie om zichzelf te realiseren dat niet geld of macht maar andere dingen echt belangrijk zijn in het leven? Het leek een goed idee, tot ik me bedacht dat al die lieve  patienten en verpleegkunidgen dan met die knakkers zitten opgescheept. Ze hebben ’t zo al zwaar genoeg.  

Als Marley zich de volgende ochtend weer een stuk beter voelt met hulp van de nachtmedicatie, opent ze wederom een nieuwe ansichtkaart. “wordt snel beter!” staat er in grote letters op de voorkant. “Raar eigenlijk” denk ik bij mezelf. Het woord ‘beter’ in het Nederlands is direct gelinkt aan ziek zijn maar tegelijkertijd ook aan jezelf verbeteren terwijl ze mijlenver uit elkaar lijken te liggen. De Engelse taal is daar wat exacter in. Je gebruikt daar meestal “Get well soon” om iemand een beterschapswens toe te sturen. “Get better” betekent simpelweg beter worden dan je voorheen was.

Onlangs ontmoette ik Hebe, een schat van een vrouw, bevlogen, een heerlijke kwebbelaar en vol emotie en bevlogenheid.  Al jaren is ze in gevecht met kanker. Toen ik haar vroeg naar hoe het met haar ging zei ze: “Len, ik overleef al geruime tijd mijn prognoses, maar wordt helaas niet meer beter.”  Stil dacht ik bij mezelf: “Genezen niet wellicht, maar beter worden doe je wat mij betreft nog elke dag”.