We redden 't wel ...
“Jullie redden ’t wel met z’n drietjes hè?” zegt Marley terwijl ze haar stukje toast met jam probeert weg te werken. Sinds lang is Marly weer een keer aangeschoven aan de ontbijttafel. Heerlijk vind ik het, gezellig samen aan de ontbijttafel, zoals vroeger in de ‘pre diagnose tijd’.
Meestal lukt het niet om in het gejaagde ochtendritme mee te gaan en staat Marley iets later op. Begrijpelijk want als je niet fit bent, is ons huishouden, bestaande uit Marley en 3 chaoten met ochtendhumeur duidelijk niet de plek waar je moet zijn. Je kent het wel: Douchen, de hele meute het bed uit drillen, thee zetten, eerste ruzietje tussen onze twee meiden sussen, katten voeren, boterhammen smeren, groente en fruit snijden, tas inpakken, oh shit ... er zat nog was in het machien .. dus ff snel ophangen toch maar, fiets klaarzetten (gadverdamme waarom is die band nou slap?), snel kus aan de oudste die op weg gaat naar het voortgezet, en ze is alweer terug want brood vergeten (geen paniek, ik smeer ff snel wat), de buitenbeesten (2 varkentjes en 3 kippen) voeren, “paaaahaaaap .. waar zijn mijn gymkleren?”, zoekend naar de gymtas snel zelf wat muesli en yoghurt in een bakkie doen, “oh nee ik weet het al weer ... ik heb m op school laten liggen. hihi”, kus aan de jongste voordat ze op weg gaat en dan (oh jee, is het al zo laat) op de fiets net te laat op weg naar het werk. Heerlijk door de buitenlucht en wind tegen. Kan ik nog even doortrappen en tegelijkertijd uitblazen.
Het Is duidelijk, dat ging vroeger met Marley toch een stuk soepeler en gestructureerder. “Jullie redden het wel hè” is wat mij betreft dan ook schromelijk overdreven. Het is meer een soort pompen en net niet verzuipen. Watertrappelen zoals je dat ook bij het halen van je A diploma deed: je benen bewegen als een malle en toch blijft je mond met moeite nét boven water. Maar ze heeft gelijk,ook al is er lang niet zo veel aan zo, we redden het!
Terwijl ik op de fiets naar het werk zit denk ik terug aan het ontbijt en aan Marly en wat ze zei. “Jullie redden het wel met z’n 3tjes hè?”. En opeens, ik weet niet waarom, grijpt het me enorm naar de keel. Was het gewoon een nuchtere constatering bij het observeren van ons 'geöliede ochtendritueel' of zat er meer achter? Een voor Marley geruststellende gedachte mocht de toekomst pessimistischer uitvallen dan we met z’n viertjes hopen? En even zinkt zelfs bij mij als rasoptimist de moed in de schoenen en denk ik: "Hoezo redden we het? Zonder jou zijn we hopeloos verloren!"
Ik fiets verder langs het kanaal. Een vadereend kijkt toe vanuit het water terwijl 5 kleintjes het fietspad oversteken. “Het leven kan soms hard zijn ...“ denk ik. Maar als ik in de buurt kom, schiet moedereend uit de berm richting kleintjes en wordt enthousiast met veel gekwaak en snater ontvangen. “Maar vandaag lijkt het mee te vallen.”
7 reacties
Beste Len,
Wat schrijf je geweldig, ik werd meegezogen in je verhaal, zoveel emoties kwamen er voorbij. Werd even terug geworpen in de tijd bij het beschrijven van het ochtend ritueel aan de ontbijttafel!
Maar de punchline kwam ongefilterd bij me binnen.Dat gevoel, zo rauw, en wat we allemaal kennen, die diepe angst.
Wens jullie het allerbeste, en veel sterkte met alles!
Warme groet, Ingrid
Beste Ingrid,
Diepe angst. Een betere woordkeuze had je niet kunnen maken voor het gevoel wat ik bedoel. Enerzijds omdat de onzekerheid (een soort sprong in het diepe) vangt, maar tegelijkertijd ook een angst die je raakt tot in je diepste kern.
En ondanks dat het niemand helpt en het eingelijk slecht nieuws is, is het fijn te weten dat meer mensen het gevoel herkennen. Slechte tijden lijken toch net wat minder donker samen.
Diepe angst ... iemand die het gevoel zo perfect beschrijft ... moet wel een schrijver zijn. Nu besloten: Ik ga je blogs lezen!
Liefst
Len
Beste Len,
Mooi geschreven en wat een herkenbaar verhaal. Als partner van grijpt me je verhaal aan . Het leven tussen hoop en vrees . Positiviteit, moed houden en genieten van alles en iedereen om ons heen houdt ons op de been.
wens jullie heel veel sterkte en het allerbeste,
groet Mirjam
Wat een mooie blog, Len.
Ja, daar zou best eens een dubbele bodem in kunnen zitten, in die opmerking. Ik weet uit ervaring dat het fijn zou zijn als je zou kunnen denken dat het goedkomt met de mensen van wie je houdt, dat die het wel redden. Helaas maakt kanker alles onzeker en kan niemand enige zekerheid of houvast geven. Hoe graag je het ook zou willen. Fijn dat jij zo'n rasoptimist bent, want dat is alles wat je hebt, en het is genoeg.
Liefs, Mirjam
Ha Mirjam,
Gisteren toch maar de moed bijeengeraapt om 't Marley te vragen, gewoon op de vrouw af: pfjoew .... Er was geen dubbele bodem! Enerzijds fijn want de moed zit er dus nog in en die moed koester ik met alles wat ik heb in deze tijd. Maar zoals je al schrijft, de onzekerheid blijft.
Ik zag dat je ook een blog had en las de omschrijving. Veel verder durfde ik eerlijk gezegd eigenlijk niet meer. Jeetje ... hoe is het in godsnaam mogelijk ... twee keer de hoofdprijs in de bad luck bingo? Moed bijéén geraapt en toch maar een blog gelezen. Je neemt me mee in de verdrietigste momenten die je beleeft maar laat me ook zien dat je na het verdriet weer opkrabbelt. Ik kijk uit het raam en zie mijn geboorteboom, een schitterende koningslinde, vandaag in gevecht met Eunice. Net als die linde sta ook jij fier in de storm. En hoe hard het ook waait ... en hoe ver je soms ook buigt ... je breekt niet!
Houd moed!
Liefs
Len
Ohhh Len....
Hoe 'zo maar een opmerking' de gruwelijk bittere mógelijke realiteit zo maar ineens op je netvlies kan zetten. Dat je niet van je fietske geknikkerd bent... gelukkig maar... maar toch...
Fijn dat er geen dubbele bodem is! Ik denk te voelen wat je voelt, heb vaak 'in' de schoenen van mijn dierbare wederhelft gestaan. Mijn inbeeldingsvermogen is 'ietsje' te groot. Wij zijn (helaas) maar met zn tweetjes, dus ik let op wat ik zeg. Soms rolt er gewoon onbedoeld zoiets uit...
Heb je geen cameraatje in huis? Van dat ochtendritueel zou ik met een grote grijns mee kunnen genieten. Kan me zo voorstellen dat Marley precies weet hoe dat gaat en daar heerlijk van geniet :-)
Liefs xx Hebe
Mein Freund hat mich vor einem Monat verlassen und er ging mit einer anderen Frau, die 10 Jahre älter ist als er, ich habe das Gefühl, mein Leben ist komplett vorbei. Ich habe über das Internet gelesen, wie ein Zauberwirker mehreren Menschen geholfen hat, ihre Liebe zurückzubekommen. Ich bin seit einem Monat depressiv und ich muss ihn zurückbekommen und glücklich mit ihm leben. Also beschloss ich, es zu versuchen, also kontaktierte ich den Zauberwirker namens Robinson Buckler und erklärte ihm meine Probleme und er sprach einen Liebeszauber, mit dem ich meinen Freund zurückbekam, und jetzt ist mein Leben vollständig und wir beide sind sehr glücklich mit der Beziehung. und ich bin diesem Mann sehr dankbar, seine Kontakt-E-Mail ((Robinsonbuckler@yahoo.com)),,, Vielen Dank und ich bin sehr dankbar. Und es gibt nichts Böses an seinem Zauber. Es wird nur machen Ihre Beziehung ist sehr stark.
Beziehungsproblem beheben
Familienproblem lösen
Holen Sie sich Ihre Liebe zurück
Unfruchtbarkeitsproblem beheben
Trägerproblem beheben
Geschäftsproblem beheben
Streit zwischen Mann und Frau
Liebesproblem beheben
Klage gewinnen
Lotterie-Zauber
Geldzauber