Missie geslaagd!

Wat had ik er zin in, ons korte tripje naar Polen. Omdat dit het eerste uitje zou zijn sinds mijn diagnose en start van de behandelingen half december 2019, omdat het zulke leuke mensen zijn waar we naartoe gingen en omdat we als klap op de vuurpijl eindelijk ons nieuwe gezinslid Blondie zouden kunnen ophalen.

Een paar dagen voor vertrek voel ik echter dat er zich weer vocht achter mijn long aan het opbouwen is. Ik herken inmiddels de symptomen. Maar ik weiger het ziekenhuis zo vlak voor vertrek te bellen voor een drainage-rondje. Want ik las bij medeblogster MV8, die opvallend veel overeenkomsten heeft in haar ziektebeeld ten opzichte van het mijne, dat bij haar de longvliezen geplakt werden zodat het vocht niet kan terugkeren. Dat klinkt aanlokkelijk, dus ik wil mijn arts vragen waarom mij dat niet werd aangeboden. Waarschijnlijk zijn er contra-indicaties maar ik wil er toch even over in gesprek. Ik lees bij mijn kankermaatje dat ze 3 dagen in het ziekenhuis lag voor de behandeling en daarna ook niet direct aan het touwtje springen was, dus ik besluit dat ik gewoon zonder klagen eerst naar Polen ga met de zak vocht in mijn rug, en bij thuiskomst pas contact ga opnemen met mijn arts.

Nu maakten wij vaker een soortgelijk Polentripje en bij het plannen hielden we het schema wat we gewend waren aan: ca. 1000 kilometer rijden op dag 1, overnachten in een leuk hotel in de omgeving van Wrocław, 250 kilometer op dag 2, 2 nachtjes bij onze vrienden bij Krakau en dan op dag 4 in 1 ruk 1300 kilometer terug naar huis rijden. Man en oudste zoon rijden, ik hoef alleen maar achterin te zitten met schoondochter, e-reader en een stapel extra kussens.

Ik ben het nog steeds niet gewend, aan het patiënt zijn. Na een kilometer of 500 merk ik dat ik het spuugzat wordt in de auto. Mijn rug verstijft, mijn kont voelt dood. Mijn hoofd voelt moe en chagrijnig, en we zijn pas op de helft. En vlak voor de finish, op zo’n 30 kilometer van het hotel komen we dik anderhalf uur in een file. Compleet uitgeput kom ik aan bij het hotel, opgelucht dat de eerste etappe overwonnen is.

De volgende dag gaat uiteraard prima, en ’s middags halen we onze geweldig schattige pup op bij de fokker. De derde dag gaan man, kinderen en ons gastgezin naar Krakau, ik blijf in het huis om op de hond te passen en omdat sightseeing Krakau me sowieso te inspannend voorkomt. Wat een zalige dag! Ik heb het rijk alleen in het prachtige huis met grote veranda en tuin. Het weer is heerlijk. Blondie is verbaasd waar al die andere mensen gebleven zijn, is een beetje verlegen voor de honden van ons gastgezin, dus blijft de hele dag op een paar centimeter afstand van me, me scherp in de gaten houdend of ik er ook niet vandoor ga. We leren elkaar goed kennen die dag. Het is een rustig, slim en aanhankelijk hondje. Wanneer de bende Krakau-gangers weer thuiskomt, wordt het vuur in de barbecue aangewakkerd, kortom: een zalige dag en avond!

Op dinsdag rijden we terug naar huis. Was 1000 kilometer op de heenreis al te ver, de 1300 van de terugreis waren dat zeker. Dat gaan we nooit meer doen, maar ik heb het gehaald. Ik hoop nog veel leuke tripjes te mogen maken, maar ik weet nu dat ik een cirkel van 500 kilometer rond mijn huis moet tekenen en daarbinnen een bestemming moet zoeken.

Bij thuiskomst uiteraard gelijk het ziekenhuis gebeld voor het vocht, en vanmorgen is het voor me weggehaald, wat een opluchting! Het plakken van de vliezen wordt in mijn specifieke geval afgeraden. Door de schade van het bestralen loop ik dan risico dat het vocht wordt vervangen door lucht en loop ik een klaplong op, en dan zijn we verder van huis. Prima uitleg, ik zal ermee moeten leven dat ik van tijd tot tijd een slangetje tussen mijn ribben moet laten prikken. Het zij zo.

Maar wat zijn we blij met Blondie, het was zeker de moeite van het reizen waard. Precies zoals ik voor ogen had: een positieve ervaring voor het hele gezin zo’n schattige puppy in huis. De jongvolwassen zoons verblijven ’s avonds vaak op hun kamers. Ze hebben beiden een fijne ruimte met eigen Netflix en Playstation games. Waarom zouden ze bij pa en moe op de bank komen zitten?

Gisterenavond kijken we echter gezellig met zijn vieren naar ’50 jaar TopPop’. Voor ons 50-ers een feest van herkenning, maar de jongens blijken het ook vermakelijk te vinden. Vooral als ik begin op te scheppen dat ik het dansje van Mel en Kim nog steeds zou kunnen uitvoeren, en dat ik in 1985 precies zo’n figuurtje én kleding bezat. De jongens zitten terwijl op de grond voor de bank (Blondie mag van mij niet op de bank…flauw hè) en Blondie haalt speeltjes uit de bench om naar de jongens te brengen. Het is zo’n gezellig tafereel, ik geniet met volle teugen van de gezellige avond met mannen en hond! Missie geslaagd!