Kanker is nooit positief!

Een nichtje maakte me er via Twitter op attent, dat er een stukje in het Noordhollands Dagblad stond, dat een onbeduidend zangeresje ‘Desray’ was genezen van borstkanker, door haar ‘positiviteit’.

Ik ben van nature over het algemeen positief ingesteld, ik ben ijzersterk en als ik om wat voor reden dan ook in de put beland, ik klim er meestal vrij vlot weer uit. In 2016 genas ik van een voorstadium van borstkanker, maar je zult mij nooit, maar dan ook nóóit, horen beweren dat dit kwam door mijn positivisme. Ik had gewoon dom geluk, dat ik op tijd door een vriendin die inmiddels niet meer onder ons is, die borst-, long- én botkanker had, naar de borstenbus werd gestuurd. (Als er iemand trouwens sterk, optimistisch en humorvol was, dan was het mijn vriendin wel, maar dit terzijde)

Die bus stond al weken achter mijn huis, en ik had keurig een kaartje in de bus gekregen met het verzoek online een afspraak in te plannen voor een mammografie, maar ik was te laks om even de afspraak te regelen.

Na de donderpreek van mijn vriendin, ging ik dezelfde week langs de bus en binnen nog eens een week zat ik bij de mammapoli. Binnen een maand was ik een borst kwijt. Dat was zuur, maar gezien het feit dat mijn beide ouders jong overleden aan kanker en de meeste broers en zussen van mijn moeder hetzelfde lot ondergingen, een noodzakelijke opoffering. Gelukkige bijkomstigheid van het feit dat de ziekte bij mij zo vroegtijdig werd ontdekt, was dat ik destijds geen bestraling, chemo of hormoonbehandeling nodig had. Ik kwam, omdat ik bij toeval een paar maanden eerder was gestopt met roken, ook in aanmerking voor een reconstructie met een tissue-expander en siliconen.

De eerste twee jaar heb ik behoorlijk moeten wennen aan mijn ‘neptiet’. Het zag er redelijk oké uit in de spiegel, ondanks het feit dat ik geweigerd had iets te laten doen aan mijn ‘gezonde kant’. Maar het voelde als een halve grapefruit die onder mijn huid genaaid was. Dood en nep. Na een jaar of twee was dat dode gevoel gewend, en voelde ik het niet meer de hele dag. En ik was er op een bepaalde manier blij mee: door deze tijdige actie was de kanker bij mij heel vroeg ontdekt en ontliep ik het lot van mijn ouders.

Want ik hield er uiteraard geen rekening mee, dat je vier jaar later dan ineens longkanker kan krijgen. Geen uitzaaiing, gewoon een totaal nieuw geval. In eerste instantie: 1 forse tumor formaat mandarijn, tussen mijn longen, ontdekt doordat mijn hoofd opblies nadat de tumor mijn ader dichtdrukte. Niet operabel, maar wel genezend te behandelen met chemoradiatie, dat was het verhaal in december 2019.

Inmiddels zijn we een maand of negen verder en is er zeer recent gebleken, dat ik vol uitzaaiingen zit. In eerste instantie in bijnier en lever. Waardoor mijn status plots van ‘behandelbaar’ naar ‘ongeneeslijk’ veranderde. Maar dat hoeft niet te betekenen dat ik er gelijk het bijltje bij neer hoef te gooien: wanneer de aangeboden chemo- en immuuntherapie aanslaat, kun je nog best een poosje ‘stabiel voortkabbelen’ zoals blogmaatje Frie het zo mooi noemt.

Hoe zuur dat vorige week bleek, dat de longkanker zich ondanks de behandelingen, nu ook heeft uitgezaaid naar mijn enige overgebleven borst. Toen ik mijn longarts vertelde dat ik dat nog vervelender vond dan de andere uitzaaiingen, begreep hij dit niet. ‘Of je nu door de kat of door de hond gebeten wordt’, was zijn reactie. Maar mijn enige overgebleven borst is me dierbaar, en de duidelijk voelbare knobbels heel confronterend.

Nu hierdoor bleek dat de huidige chemo- en immuuntherapie niet werkt, start ik morgen met een nieuwe strategie. De immuuntherapie wordt helaas gestopt, daar ben ik erg overstuur over want hierop had ik toch wel stevige hoop gevestigd. De chemo wordt voortgezet in een combinatie van Carboplatine en Gemcitabine. De Gemcitabine krijg ik nu op dag 1 en 8 van een 21 dagen schema.

Een van de bijwerkingen van de nieuwe chemo, is dat je haar kan uitvallen. Dat vind ik ook wel weer heftig! Natuurlijk groeit dat vast weer terug na afloop van de kuur, maar je bent met een kale kop direct zo herkenbaar als patiënt.  Ik zie mezelf echter ook niet snel met een pruik: mijn vriendin kocht er eentje van meer dan duizend euro en droeg hem maar een paar keertjes, omdat het ding te warm was en enorm jeukte. Ik vroeg haar man vorige week of hij de pruik toevallig bewaard had na het overlijden van mijn vriendin, helaas was dit niet zo.

Gisteren was ik voor het eerst op hondentraining met Blondie. Ik had een handje pijnstillers voor mijn rug ingenomen, ik was onherkenbaar als patiënt, ik was net als de andere deelnemers een gewone vrouw met een nieuwe pup. Zo’n training is twee keer in de week een half uurtje, dus wanneer ik daar de verdere dag rekening mee hou, dan kan ik dat prima volbrengen. Ik vind het in dat opzicht wel jammer dat ik straks met een mutsje op het kale hoofd er naartoe moet gaan en misschien vragen krijg, maar om daarvoor nu enkel een pruik aan te schaffen gaat me ook wel ver.

Het is hoe het is, dus we gaan toch vol goede moed weer verder. Ik raap mezelf weer op na de tegenslagen, pak alle kansen die me geboden worden met beide handen, want zo steek ik nu eenmaal in elkaar, en ik ben er nog steeds niet aan toe om de behandelingen te staken. Maar ook ik heb mijn momenten dat ik er eventjes helemaal klaar mee ben en dat ik even keihard moet huilen en het niet meer zie zitten, de laatste tijd eerlijk gezegd meerdere keren per dag. Want hoe positief, vrolijk, humorvol en sterk je ook bent: de kanker houdt daar helemaal geen rekening mee. Neem dat gerust van mij aan.

NB: foto: ter nagedachtenis aan een prachtig mens. Zomer 2015.