De tweede chemokuur

De Tweede Chemokuur – Een Zware Week Terug in het Ziekenhuis

Na een paar dagen thuis mocht ik me weer klaarmaken voor een nieuwe ronde in het Jeroen Bosch Ziekenhuis. Dit keer zonder mijn vertrouwde bos haar. In week drie van de eerste kuur begon het uit te vallen — plukken in mijn handen tijdens het douchen. We besloten toen om alles eraf te halen. Een vreemd moment, maar ik kon er  goed mee omgaan. Wat ik wel lastig vond, was dat mijn ziekte nu ook zichtbaar werd voor de buitenwereld.

Ik wist eerlijk gezegd niet goed wat ik van deze tweede kuur moest verwachten. De eerste keer voelde ik me nog fit en had ik het idee dat mijn lichaam het aankon. Nu, een paar weken later, was die fitheid ver te zoeken. Dat maakte het idee dat het weer zou gaan beginnen mentaal zwaar. Ik had er gewoon geen zin in. Toch reed ik samen met mijn vader die maandagochtend richting Den Bosch, vastberaden om positief te blijven. Negatief denken helpt me niet, dus stapten we nuchter en hoopvol de afdeling op. Ook deze week zou wel weer voorbijgaan, hield ik mezelf voor.

Nog geen tien minuten later liep het infuus alweer. Eerst een paar uur spoelen, daarna begon de chemo. En helaas: vanaf het eerste moment hing ik boven de wc.

Dinsdag ging het nog redelijk. Ik kon nog wat eten en voelde me niet al te uitgeput. Maar vanaf woensdag sloeg helaas alles om. De misselijkheid was intens,  alleen al de geur van eten was genoeg om over te geven. Ik kreeg geen hap meer door mijn keel. Om de dagen een beetje door te komen, liep ik af en toe kleine rondjes over de afdeling. Het gaf wat afleiding, maar zwaar was het wel. Zes uur per dag aan bed gekluisterd, met de chemo die gestaag mijn lichaam in stroomde… het was slopend. Wat deze week ook saai en zwaarder maakte, was dat mijn lotgenoot al klaar was, ik had  niemand meer die er om dezelfde reden lag, dit maakte het af en toe toch wel eenzaam. Gelukkig zorgde de verpleegkundige ervoor dat het af en toe nog wel draaglijk was.

Vanaf die woensdag werd het niet alleen fysiek zwaar, maar ook mentaal. Het besef dat ik nog niet eens op de helft was, kwam hard binnen. Het voelde alsof ik in een tunnel zat zonder zicht op het einde. Mijn lichaam voelde slap, mijn hoofd bonsde, ik was constant misselijk. Het leek op de ergste kater ooit — maar dan keer tien.

De dagen daarna verliepen helaas ook redelijk moeizaam. Ik at nauwelijks, gaf veel over, en de chemo bleef maar doordruppelen. Toen ik op zaterdag eindelijk naar huis mocht, voelde ik me als erg slap en ziek, hoe ik de dinsdag die week binnenkwam daar was weinig meer van over. De korte wandeling van de afdeling naar de auto leek op een intensieve sportsessie. Mijn rode en witte bloedcellen waren flink gedaald, dus kreeg ik op zondag thuis nog een injectie om mijn beenmerg te stimuleren. Gelukkig had mijn vader dat de hele week al geoefend in het ziekenhuis, want elke dag voorafgaand aan de kuur kreeg ik een trombosespuit, die hij mocht zetten. Daardoor ging ook deze prik vlekkeloos en had ik er weinig last van. Na het zetten van deze spuit voelde het dan eindelijk als het einde van de week.

De dagen daarna kon ik langzaam weer wat aansterken. Vanaf zondag kreeg ik weer wat eetlust terug, en ik deed mijn best om wat energie op te bouwen. Dat moest ook wel, want op woensdag stond alweer een nieuwe dosis chemo gepland. Mijn vader ging weer mee. Eerst bloedprikken en een gesprek met de oncoloog. Gelukkig waren alle tumormarkers nog steeds goed  ze zaten weer netjes in de normale range. Dat gaf me een enorme boost. Het voelde alsof al die zware dagen ergens toe dienden, dit maakte het allemaal draaglijker.

De dagbehandeling duurde dit keer weer een uur, en daarna mocht ik naar huis. Helaas werd ik thuis meteen flink ziek, maar gelukkig had ik nu een hele week om te herstellen.

Die week thuis was fijn. Familie en vrienden kwamen langs, ik kon weer een beetje opladen en me voorbereiden op het laatste deel van kuur 2. Ook tijdens de volgende afspraak met de oncoloog waren de bloedwaarden en tumormarkers nog steeds goed. Dat gaf moed.

Na de laatste behandeling van deze kuur voelde ik me weer behoorlijk beroerd koorts, rillen, alles erop en eraan. Maar gelukkig was dat na een dag voorbij. En toen kwam het besef: nog maar één kuur van drie weken te gaan.

Kuur 2 heeft er flink ingehakt. Ik ben zes kilo afgevallen en heb veel energie moeten inleveren. Maar deze kuur is ook weer tot een einde gekomen, en ik heb nu nog maar een kuur te gaan. Hoe zwaar het ook is, het einde komt in zicht. Het is allemaal voor een goed doel en dat is hetgeen wat me er doorheen drijft.

Hoe het me tijdens de laatste kuur is vergaan? Dat vertel ik jullie in mijn volgende blog.