De operatie, goed nieuws, minder nieuws en slecht nieuws

Wat begon als een operatie vol opluchting, veranderde in een rollercoaster van emoties. In deze blog neem ik je mee door mijn eerste weken: van het goede nieuws na de operatie tot het moment dat ik hoorde dat ik toch uitgezaaide teelbalkanker had.

14 februari – de operatie
Op 14 februari meldde ik me ’s ochtends samen met mijn vader in het ziekenhuis. Ik kreeg een eenpersoonskamer en al snel kwamen twee verpleegkundigen uitleg geven over de ingreep. Er was nog geen tijdstip, maar rond 12:00 hoorde ik dat ik een half uur later aan de beurt was.

Met bed en al werd ik naar de operatiekamer gereden. De spanning zat er goed in, maar vlak voor ik in slaap werd gebracht zei de chirurg iets wat me enorm geruststelde: “Je CT-scan is schoon.” Dat was het laatste dat ik hoorde voordat het kapje op mijn gezicht ging.

Twee uur later werd ik wakker op de uitslaapkamer. Terug op mijn kamer stonden mijn vader, broertje en vriendin te wachten. De artsen bevestigden het goede nieuws: geen uitzaaiingen, normale bloedwaardes en een kleine kans op vervolgbehandeling. En ook fijn: ik mocht dezelfde dag alweer naar huis.

Het herstel ging verrassend snel. Binnen een week liep ik alweer pijnvrij rond en na twee weken kon ik zelfs een stukje hardlopen. Alles leek erop te wijzen dat dit hoofdstuk bijna afgesloten was…

Twee weken later – minder nieuws
Met datzelfde gevoel van opluchting liep ik twee weken later het ziekenhuis binnen voor de afspraak met de uroloog. De tumor was verwijderd, de scans waren schoon – wat kon er nog mis zijn?

Maar de realiteit bleek helaas even anders. De uroloog vertelde dat het om een non-seminoom ging, een agressieve variant. Daarnaast was er lymfio-invasie gevonden: tumorcellen in de bloedvaten. Zonder aanvullende behandeling was de kans op terugkeer 50%. Dit nieuws kwam voor mij echt even hard aan, ik hoopte namelijk dat de operatie gewoon genoeg was.

Ik dacht dat ik ‘klaar’ was, maar ineens ging het gesprek over een preventieve chemo, deze mocht ik gaan bespreken op een ander gespecialiseerd ziekenhuis. Ik werd doorverwezen naar het Jeroen Bosch Ziekenhuis om met een oncoloog te praten. Met een hoofd vol vragen gingen we naar huis. Het voelde alsof er een nieuwe strijd begon, terwijl ik dacht dat ik al klaar was.

6 maart – slecht nieuws
Twee weken later reed ik samen met mijn vader naar het Jeroen Bosch Ziekenhuis. Dit keer niet naar urologie, maar naar de afdeling oncologie. Zodra ik daar binnenkwam, voelde alles anders. De sfeer was zwaar en bedrukt; ik had nog nooit zo’n gevoel ervaren in een ziekenhuis. Het besef dat ik zo mijn keuze voor een chemo definitief moest gaan maken, kwam daar best hard binnen. 

Het gesprek met de oncoloog zelf was gelukkig duidelijk en rustig. Eén chemokuur zou de kans op terugkeer verlagen van 50% naar 5%. Ondanks de bijwerkingen besloot ik: we gaan dit gewoon doen. We planden meteen een startdatum: 18 maart. Ik was strijdvaardig en wilde de kans op herval natuurlijk zo klein mogelijk maken, daarom was deze keus voor mij vrij makkelijk. Op 18 maart kon ik beginnen, ik wilde dit zelf ook zo snel mogelijk, want ik wilde gewoon weer terug naar mijn normale leven. Na de afspraak ging ik voor de ''zekerheid'' en nulmeting nog even bloed prikken, en hierna gingen we naar huis.

Het voelde alsof er eindelijk een plan lag en ik terug wat controle kreeg. Maar dat gevoel duurde niet heel lang. De volgende dag zag ik thuis in mijn patiëntportaal dat de bloeduitslagen bekend waren, en ze waren helaas veranderd en gestegen. mijn tumormarkers (AFP en HCG) waren verhoogd, dit keer buiten de normale norm. Eerst probeerde ik mezelf gerust te stellen: misschien kwam het door de operatie. Toch bleef het knagen, want diep van binnen wist ik dat dit eigenlijk niet hoorde.

Een paar dagen later belde de oncoloog zelf:  De kans is groot dat er toch uitzaaiingen zijn.” Het was alsof de grond onder me wegzakte, toch niet weer een tegenslag dacht ik. Er volgden nieuwe bloedtesten en een CT-scan, op vrijdag  ben ik met mijn zusje bloed gaan prikken en de maandag erop had ik om 10:00 afspraak om een nieuwe ct-scan te maken. Op dezelfde maandag om 14:00 mocht ik me melden voor de uitslag. Dit was helaas geen goede, twee vergrote lymfeklieren en opnieuw stijgende tumormarkers. Ik kreeg een nieuwe diagnose, namelijk uitgezaaide teelbalkanker. Dit nieuws kwam erg hard binnen. De oncoloog vertelde ons dat we van de preventieve chemokuur naar 3 chemokuren gingen, dit zou een flink stuk zwaarder worden.

Binnen een paar dagen ging ik van een preventieve kuur naar de diagnose uitgezaaide teelbalkanker. Geen één, maar drie zware chemokuren. Hersteltijd: 9 tot 12 maanden. De volgende dag begon ik meteen alsnog op 18 maart. Niet meer preventief, maar echt als behandeling.

Hoe ik die eerste kuur ervaarde, vertel ik in mijn volgende blog.