Zeg me dat het niet zo is, zeg me dat het niet waar is........

Er is een éénpersoonskamer vrijgekomen op de oncologieafdeling. Dat betekent dat ik ga verhuizen. 10 dagen heb ik op dezelfde afdeling gelegen. De namen en gezichten ken ik ondertussen. Het voelt daarom weer eng om daar weg te gaan. Alles wat ik onderga en de emoties die ik voel en dan ook weer nieuwe mensen om me heen. Ik ben wel super blij met de kamer alleen.

Het infuus mag eruit. Heerlijk om zelf te kunnen douchen en zonder hulp schone kleren aan. Het geeft ook meteen een gevoel van angst. Volgende week moet er weer een infuus in, als dat maar een beetje gaat. Ik voel me zo op de afdeling heel wat. De spanning van het verhuizen en het gevoel van ‘vrijheid’ door het gebrek aan infuus maakt dat ik me goed voel. Wat doe ik hier eigenlijk? Stel ik me niet een beetje aan? Klopt de diagnose wel? Er lijkt zo weinig aan de hand te zijn.

Een verpleegkundige helpt me weer met beide benen op de grond. Het is een wat ouder, klein, kittig vrouwtje, een van de oude stempel. Ze lijkt ook geen medelijden met me te hebben. Ze zegt tegen me dat ik moet knokken, want als ik bij de pakken neer ga zitten is het met me gedaan. Ik wil eigenlijk niet horen wat ze tegen me zegt. Van binnen schreeuw ik tegen haar, vertel hoe erg het is, dat dit op mijn leeftijd niet hoort en meer van dat soort dingen. Maar dat zegt ze niet. Natuurlijk ga ik vechten, maar nu nog even niet….

Ik had de dag ervoor een vreemd gesprek met bezoek. Het houdt me nog steeds bezig. Ze feliciteerde me dat het maar lymfeklierkanker was. Het ging zo raar. Ten eerste is de uitslag van de biopsie nog niet terug, en ten tweede, dat zeg je toch niet? Ik heb een gesprekje met de verpleegkundige. Het is echt een no-nonsens vrouw. ‘Alleen nog maar mensen aan je bed die je energie geven’ zegt ze resoluut. Ik vertel haar nogmaals dat ik me helemaal niet zo ziek voel. ‘Wat doe ik hier?’ Weer de harde werkelijkheid: ‘Je hebt kanker en je moet nu gaan knokken. Gebruik je steun!’

Wanneer de verpleegkundige weg is ratelen mijn gedachtes voort. Ik moet vechten, ik moet positief zijn. Ik kan hier wel een beetje sip liggen te zijn en doen alsof er niets aan de hand is, maar daar schiet ik niets mee op.

Een warme douche zal me goed doen. Misschien kan ik daarna ook wat beter slapen.

Ik kleed me voor de spiegel uit en bekijk mezelf. Ik weet dat die ruim 12 kg vocht in mijn lichaam nodig is om me te helpen. Het moet mijn nieren beschermen bij de chemo. Ik bekijk mijn lichaam en ondanks dat het er niet uitziet zoals ik gewend ben heb ik zin om een jurk aan te trekken. Ik heb zin om een jurk aan te trekken en make-up op te doen. Me optutten om even mooi te zijn, om even niet ziek te zijn. Ondanks die 12 kg erbij, de wallen onder mijn ogen, de littekens op mijn lichaam hou ik van mijn lijf, ik voel het.

De douche vult zich met de stoom van mij hete douche. Ik leun tegen de muur en probeer me te ontspannen. ‘Zeg me dat het niet zo is, zeg met dat het niet zo is, zeg me dat het niet waar is. Ik hoor Frank Boeijen in mijn hoofd. Maar het is wel waar. Het is werkelijkheid. Ik heb kanker!

---------------------------------------------

Voordat ik ziek werd was ik werkzaam als leiderschapscoach. Ik merkte in mijn eigen verwerkingsproces dat het lastig was juiste begeleiding te krijgen. Omdat ik voel dat ik andere (ex)kankerpatiënten kan helpen heb ik mijn praktijk omgegooid. Ik richt mij nu helemaal op coaching na kanker.

---------------------------------------------