Een soap in het ziekenhuis?
Omdat de dagen in het ziekenhuis lang zijn heb ik graag bezoek. Het voordeel van een kamer alleen is dat de verpleging niet moeilijk doet over bezoek buiten de bezoekuren. Maar ik heb ook zeker mijn rust nodig dus wie wanneer op bezoek komt wordt goed bijgehouden.
Mia ‘beheert’ een mailbox waar iedereen vragen, reacties en ruggensteun naartoe kan sturen. In de periode in het ziekenhuis komt Mia ook regelmatig langs, maakt een update hoe het met me gaat en stuurt dit naar alle geïnteresseerde. Een super-tip wat mij betreft voor anderen. Laat een goede vriend(in) de communicatie naar buiten oppakken, dit geeft een hoop rust.
Het is super fijn om allemaal berichtjes te krijgen van vrienden, familie, oud-collega’s en kennissen die mij en ons een hart onder de riem willen steken. Alleen krijg ik ook behoorlijk wat vragen. En ik heb niet altijd de energie om al die vragen te beantwoorden. Dus dat Mia dit oppakt, is echt super.
Mia en Arnoud coördineerde ook een beetje het bezoek. Niet teveel en vooral alleen heel gezellig bezoek ;-).
Zo zou Jan de avond voor mijn eerste chemo komen. Arnoud kwam zoals bijna elk bezoekuur nog even langs maar ging op tijd weg omdat ik toch nog bezoek zou krijgen. Jan was wat laat en het bezoekuur was eigenlijk over. Maar ach, op een kamer alleen, deur dicht en niemand heeft er last van.
We hebben zitten kletsen tot een uur of 11 ’s avonds. Ik was al best zenuwachtig voor de eerste keer chemo. Ik had geen flauw idee wat me te wachten stond. Dus Jan deed zijn peptalk. Jan is militair (was ik ook in een grijs verleden) en maakte de vergelijkingen met de voorbereidingen op een gevecht. En zoals een goede peptalk werkt, voelde ik de energie en het geloof om die chemo aan te kunnen.
Toen Jan vertrok liep ik met hem mee naar de gang en we gaven elkaar daar een stevige knuffel. Vrienden zijn belangrijk!
Buiten op de gang waren twee verpleegkundigen bezig met de laatste ronde voor de nacht. Het uitdelen van de medicatie (injectie tegen bloedstolsels omdat we te weinig bewegen, een pilletje om lekker te slapen en eventueel nog medicatie die je echt nodig hebt ;-))
De innige omhelzing van Jan en mij maakte de verpleegkundigen blijkbaar in de war. Na wat gedraai bij mijn bed vraagt één van de twee verpleegkundige wat terughoudend: ‘We vroegen ons af, wie is nou je man? De eerste man die wegging of de laatste?’
Ik was te verbaasd om gevat te reageren. Helaas voor hun, geen soap in deze ziekenhuiskamer :-D
---------------------------------------------
Voordat ik ziek werd was ik werkzaam als leiderschapscoach. Ik merkte in mijn eigen verwerkingsproces dat het lastig was juiste begeleiding te krijgen. Omdat ik voel dat ik andere (ex)kankerpatiënten kan helpen heb ik mijn praktijk omgegooid. Ik richt mij nu helemaal op coaching na kanker.
---------------------------------------------