Het begin, februari 2016.

28 jaar, eindelijk een leuke baan (Bar vrouw), een goede relatie en samenwonend zonder geld problemen. Alles ging voor de wind, en toen kwam februari. Ik zei in januari tegen m'n vriend dat ik iets hards voelde in m'n rechter borst, het kwam me bekend voor omdat ik 3 jaar eerder een hard boontje in mijn linkerborst voelde (Dat bleek toen een goedaardig gezwel). Maar deze keer voelde het "anders," harder en prominenter, 2 februari naar de huisarts gegaan. Zij verwees me "voor de zekerheid" toch maar door naar het ziekenhuis voor een mamma echo. 2 mamma echo's, 1 borst plet machine, 3 mamma biopten en 2 weken verder. 2 dagen eerder nog lopen klagen over het niet kunnen vieren van valentijn als je vriend kok is, op 16 februari (omdat ik zo gerust was gesteld door iedereen) ging ik in m'n eentje naar de "uitslag" afspraak. Ik dacht even d'r in en d'r eruit en dan lekker een massage. Helaas dat werd hem niet, hormonale borstkanker. Ik weet nog precies hoe het gesprek verliep (zoals ik gok iedereen die zulk nieuws krijgt). De arts zei toen ik binnenkwam "ik vind het eigenlijk niet zo fijn dat je alleen bent *pauze* want ik heb niet zulk fraai nieuws.." Ja en toen dacht ik f#ck.. en wat nu dan.. owja of ik een kinderwens heb?! Ik ben 28jaar super blij met m'n vriend en leefde stiekem naar m'n 30e levensjaar, omdat mijn vriend ooit vertelde dat hij vanaf zijn 30e kinderen wilde. Maar dat word nu later, IVF?! Chemo?! operatie?! (Anti)hormoon behandeling?! Ik weet nog dat ik aan een cliche moest denken, een beetje lacherig zei ik "ik denk nu aan wat mensen altijd zeggen, je bent nog zo jong je hele leven ligt nog voor je". Mijn moeder Appte me dat ze bijna was vergeten dat ik vandaag m'n uitslag kreeg en of ik opgehaald moest worden uit het ziekenhuis. (Niemand verwachtte dit nieuws) nadat ik m'n diagnose kreeg heb ik haar terug geappt dat ze me kon ophalen, zonder te vermelden wat de uitslag was. Hoe vertel je je moeder dat je dochter van 28 (!!) Kanker heeft, het 1e wat ik tegen haar zei toen ik haar zag was "sorry mam, je kind is ziek" ik voelde me schuldig terwijl ik er niks aan kon doen. Ook mijn vriend moest ik het nog vertellen, hij had de dag ervoor nog aangeboden mee te gaan en ik zei "nee, het is toch niks." Ik keek er zo tegenop om hem te moeten bellen tijdens z'n werk maar er zat niks anders op. "Hey babe, hoe ging het?!" Waarop ik zei "niet goed.. het is toch borstkanker" ik wist niet dat je zulke pijn kon voelen door iemand anders zijn pijn. De paniek in z'n stem, angst en ongeloof. Hij is toen direct naar het ziekenhuis gekomen, hij zag er zo verslagen uit. Ik zal zijn blik nooit meer vergeten. Die zelfde week heb ik nog meerdere testen ondergaan en 3 dagen later kwamen alle details naar boven. Daarover zal ik in de volgende blog vertellen.