Voor de 3e keer naar de Spoed Eisende Hulp
Ik had het ziekenhuis net vaarwel gezegd op zaterdag en maandag ging mijn conditie alweer achteruit. Eén goede dag! Mag het nu eens een keer vooruit gaan! Dinsdag zo beroerd dat ik de huisarts bel die op huisbezoek komt. Zij gaat mijn behandelend arts bellen. Op het moment dat zij belt staat hij nog te opereren maar zodra ze meer weet belt ze mij. Na overleg belt de arts van het ziekenhuis mij en vraagt of ik woensdagochtend langs kan komen. Hij heeft die dag geen poli afspraken maar wil mij even onderzoeken.
Vele gedachten jagen door mijn hoofd. Wat nu als ik straks wéér gedraineerd moet worden? Loop ik te snel weer vol met vocht? Die naald! Alstublieft Here, niet weer die grote naald! Niet weer vijf pogingen om gedraineerd te worden. Ze moeten mij maar onder zeil brengen want nog een keer trek ik niet. Ik durf gewoon niet meer te zeggen dat ik klachten heb uit angst voor die procedure. Ik heb als eens eerder geschreven dat angst geen goede raadgever is. Wat verwarrend is dat je het ene moment de emotie “ik ben bang voor de procedure” hebt en het andere moment je met zelfvertrouwen zegt dat je weet dat Jezus bij mij is en mij hier door heen zal dragen. In mijn gebed die dinsdagavond kwam vaker aan bod dat ik bang was dan dat ik Hem dankte dat Hij bij mij was.
Ik krijg amper de tijd alles te verwerken. Ondertussen via whatsapp mensen inschakelen voor gebed. Dankbaar dat ik een kring van mensen om mij heen heb staan die blijven bidden. Wat er ook gebeurd, ik kan altijd een beroep op hen doen. Dankbaar voor een kerk die biddend achter mij staat. Moe van al het denken en moe van het ziekzijn val ik in slaap. Ik heb heel lekker geslapen en sta de volgende dag eigenlijk best wel goed op. Eerst maar kijken hoe ik het eerste uur doorkom.
Onderweg naar het ziekenhuis weer bidden. Ik wil sterk ogen maar ik ben bang, heel bang. Bij wie kan ik anders schuilen? Geestelijk bij Jezus en in de auto pak ik de hand van mijn man. Mijn focus gaat constant van kijken naar de omstandigheden en dan weer naar Jezus Christus. Van chaos naar rust.
Op de polikliniek zit niemand. Logisch want deze is normaal niet open op woensdag. Rustig wachten we af. Om 9 uur is de arts er. Wat een fijne man is het toch! Geen vraag is teveel en hij onderzoekt mij uitgebreid. Tevens krijgen we de uitslag van het afgetapte vocht. Gelukkig geen kankercellen aangetroffen! Er wordt niet opnieuw een CT-scan gemaakt omdat deze nog geen maand geleden is gemaakt. De klachten die er nu zijn, zijn te herleiden naar het ontstoken hartzakje.
Deze keer stuurt hij mij opnieuw naar de Spoed Eisende Hulp. Er zal opnieuw gekeken moeten worden of ik teveel vocht heb. Nee hè! De paniek kan hij blijkbaar van mijn gezicht lezen. Hij pakt mijn hand vast en legt zijn andere hand op mijn schouder en zegt:” Het komt goed, ik loop even met je mee”. Ik wil nog net niet schrijven dat we hand in hand huppelend naar de Spoed Eisende Hulp liepen, die om de hoek is van zijn polikliniek en wat fysiek niet haalbaar was voor mij op dat moment, maar ik moet toegeven dat dit vriendelijke, menselijke gebaar mij goed deed. Even geen paniek in het hoofd.
Je krijgt een upgrade, zei hij met een glimlach, je mag nu naar kamer 8. Ach ja, laten we van alle ellende maar wat leuks maken. De derde keer in een maand tijd de Spoed Eisende Hulp bezoeken, het moet geen gewoonte worden. Ik zag dezelfde verpleger weer die ik de vorige keer ook zag. Met grote ogen keek hij op en zei ik maar cliché, ja hier ben ik weer.
Het hele circus begon weer. Toch voelde ik mij iets beter dan de week ervoor. De cardioloog kwam. Dezelfde als vorige keer. Net alle stickers die aangebracht waren voor een hartfilmpje werden door hem er weer afgehaald. Er zat wel weer wat vocht maar niet genoeg om te draineren. Een zucht van verlichting! We moesten wachten op de uitslag van het bloed en wat de behandeling zou worden.
Conclusie: nieuwe medicijnen voor het ontstoken hartzakje. Wat ik bij ontslag had gekregen was niet het juiste medicijn en kreeg nu 3 maal daags 750 mg Aspro 500 (bruistablet) voorgeschreven. Met een buismaag kan je deze medicatie wel met een klein beetje water innemen. Nu maar hopen dat dit aanslaat en ik inderdaad van het vocht rondom het hart af ben.
De donkere dagen dragen er niet aan bij dat ik héél optimistisch ben maar je wordt opnieuw bepaald bij het feit dat je dankbaar mag zijn dat je leeft en echt moet leren om met de dag, wat zeg ik, met het moment te leven.