Opnieuw op de Spoedeisende Hulp
Een maand geleden in het ziekenhuis en nu weer! Toen ik terug moest komen bij mijn arts in het ziekenhuis, twee weken geleden, vertelde ik hem nog dat ik mijn lichaam niet vertrouwde. Dat begreep hij heel goed. Hij zei dat als ik klachten had hem altijd kon bellen. Na die 2 weken ging mijn conditie alleen maar achteruit. Ik sliep weer in de middag en was snel moe. Ik belde afgelopen woensdag of ik langs mocht komen. Geen probleem. Donderdag stond ik op met een pijn die leek op de vorige keer, alleen minder heftig. Niet alsof er een mes in je rug en borst werd gestoken. Eerst algehele controle. Op het oog was alles goed qua controles maar hij zag dat er iets niet klopte. Doorgestuurd naar de eerste hulp. Deze keer moest ik blijven. Er zat vocht bij het hart.
Voor iemand met een fobie voor naalden is drainage niets. Ze gaan het eerst verdoven met een naald. De verpleegkundige was fantastisch en stelde mij op mijn gemak. Het aanprikken van de drain kostte moeite. Iedere keer weer bij verdoven. Na vier pogingen vertelde de arts, nog één keer, als het dan niet lukt dan moeten we opereren. Gelijk begon ik te bidden en zei hardop Oh Heer alstublieft geen operatie! De vijfde poging lukte God zij dank. Normaal is de ingreep een fluitje van een cent werd mij gezegd. Dat was al niet meer interessant voor mij. Het was gelukt! Dát was het belangrijkste. 200 cc vocht werd er afgetapt tijdens de ingreep. Later via de drain liep er overdag 50 cc en gedurende de nacht 30 cc in.
Op de hartbewaking werd ik erg emotioneel. Ik was ineens klaar met dat ziek zijn. Mijn revalidatie verliep goed tot de eerste keer dat ik een ontstoken hartzakje had en nu was ik nog niet veel verder. Een lieve zuster nam echt de tijd waar ik even mijn ei kwijt kon. Aan het einde van het gesprek besloten we gewoon dat 2020 mijn jaar zou worden!
Op vrijdagochtend werd er opnieuw een echo gemaakt. Geen vocht, alles zag er goed uit dus de drain mocht er uit. Man wat voelde alles beurs aan! Voelde mij een stuk ouder. Nu de drain eruit was moest ik nog één nacht blijven ter observatie om te kijken of ik niet weer vol zou lopen met vocht. Opnieuw onzeker. Wat gaat mijn lichaam doen? Als ik weer vol loop moet ik dan weer opnieuw een drain krijgen? Weer stilletjes huilen. Gepraat met God over de onzekerheid. Daarna heb ik toen vrienden en familie geappt waarvan ik weet dat ze bidden voor mij. Ik heb die nacht rustig geslapen. Geen last van druk op de borst. Ik merkte dat het beter ging.
Vanmorgen de echo afgewacht. Een vriendelijke dokter nam de echo en kwam met het verlossende, goede nieuws. Geen vocht. Nu nog wachten op de bloeduitslagen. Zoals het er nu uitzag mocht ik naar huis.
Ondertussen kwam mijn behandelend arts van oncologie ook nog even langs om te kijken hoe het met mij ging. Hij constateerde dat ik er inderdaad beter uit zag dan twee dagen geleden. Het deed mij erg goed dat hij even de tijd nam om langs te komen.
De bloeduitslagen zijn binnen. De ontstekingswaarde zijn nog wel hoger dan normaal maar veel lager dan gisteren. Nu maar hopen dat de medicijnen aanslaan en de ontsteking weggaat.
Zijn er hier meer mensen die na de bestraling een ontstoken hartzakje hebben gekregen? Volgens de hartafdeling ziet men dat wel vaker.
Ik ben nu weer thuis. Alles even aan het verwerken. Ik besef nu eigenlijk dat er in zeer korte tijd veel gebeurd is. Ik hoop en bid dat het nu even rustig blijft. Ik wil gewoon weer revalideren en weer een beetje functioneren. Ik vraag niet aan God waarom dit gebeurd maar ik vraag of Hij mij de kracht wil geven dit te doorstaan. De ene keer ben ik sterker dan de andere keer. Het is pittig maar ach een Christen is ook maar een mens die met vallen en opstaan door dit alles heengaat.