Topsport?

Afgelopen week was mijn vriendin een weekje over. Niets moest. Ze was er gewoon. Naast samen een bakkie koffie drinken en appeltaart eten (ik een minuscuul stukje vergeleken bij haar) ging zij ook mee als supporter naar de fysiotherapeut. Zo kon zij zien hoe hard ik aan de slag ging. Het viel haar ook op dat mijn fysiotherapeute enthousiast elke oefening meedeed. Ik kreeg ook een heel schema mee van de fysiotherapeute waar ik mij thuis aan moest houden. Mijn vriendin is eigenlijk een soort surrogaat moeder geworden voor mij dus zoals een goede moeder betaamt werd de volgende dag gevraagd of ik mijn oefeningen al had gedaan en of het een beetje te doen was. Iedere dag ging zij met mij mee om mijn rondje buiten te lopen en zonder dat ze er ook maar een woord over repte werd ik op één of andere manier zo gemotiveerd dat ik soms twee of drie keer dat rondje ging lopen met haar. Nu moet je niet denken dat het hele grote rondjes zijn hoor. Blokje om het huis zou ik het eerder noemen, maar je moet ergens starten.

Wat ben ik toch blij met haar. Ze staat altijd voor mij klaar en is in staat om zonder woorden ervoor te zorgen dat je graag wilt laten zien hoe je vooruit gaat. Wanneer ze dat ziet complimenteert ze je er mee. Juist ook wanneer je het zelf niet ziet.

Mijn man is ook zo een fantastische vent! Hij stimuleert mij en zegt regelmatig hoe trots hij op mij is. Hij moedigt mij aan, juist als ik er even doorheen zit.

Afgelopen week heb ik dus best wel veel gelopen. ’s Morgens ga ik na het eten mijn oefeningen doen. Ineens merk ik dat ik spierpijn heb. Spierpijn? Hoe kan dat nou? Ik heb alleen maar wat meer gelopen dan normaal. Blijkbaar is de conditie zo knudde dat spierpijn toch echt het gevolg is. Ach we zullen maar denken; no pain no gain.

Voor mijn operatie was ik al helemaal geen sporter en nu moet ik twee keer per dag oefeningen doen.  Geloof mij, dat is echt wennen! De oefeningen doen is geen topsport maar met deze conditie voelt dat wel zo. Toch helpt het wel. Voor mijn gevoel is mijn operatie al veel langer geleden omdat ik verbaasd sta hoe ik mij nu voel na zo een grote operatie. Valkuil blijft nog steeds dat ik meer wil dan mijn lichaam kan maar mijn lichaam geeft dat zelf erg goed aan. Aan mij de taak goed naar mijn lichaam te luisteren, wat niet altijd meevalt.

De fysiotherapeute zegt dat de vooruitgang het beste te zien is in het begin. Dan ga je met grote stappen vooruit. Ik moet leren om niet te veel te willen en de momenten te vieren die nu al goed gaan. Dat doe ik al maar niet vaak genoeg. Te vaak wil ik nog steeds meer dan ik eigenlijk kan. Eigenlijk moet ik met mijn conditie opbouwen hetzelfde motto houden als hoe ik nu leef. Geniet van elke minuut. Conditie opbouwen lukt ook niet in één keer maar moet je ook met kleine stapjes doen. Ik weet hoe het moet, nu de uitvoering nog ;)