Nee hè?

Halverwege dit jaar kreeg ik een oproep om mee te doen met het landelijk borstonderzoek. Aangezien ik toen nog volop bezig was met herstellen van de chemo’s en bestralingen heb ik toentertijd uitstel aangevraagd. Maandag 2 september jl. was het zover. Dit was de eerste keer dat ik een oproep had gekregen. Na alle ongemakken en het platknijpen  was ik blij dat het achter de rug was. Ik zou over 2 weken uitslag krijgen. Donderdag 5 september kwam mijn huisarts langs. Daar keek ik niet van op want sinds ik geopereerd ben komt zij vaker even langs om te kijken hoe het gaat. Ze had slecht nieuws zei ze. Mijn mond viel open. Wat dan, dacht ik nog. Men had iets verdachts gezien in mijn linker borst. Bij de uitslag stond BI-RADS 4. Een vriendin van mij had ook BI-RADS 4 en zij had borstkanker met uitzaaiingen! Alles kwam binnen maar ik raakte nog niet in paniek. We hadden iemand op visite waar mijn man nog mee aan het praten was maar ik heb hun gesprek toch maar even onderbroken en gezegd dat hij zich even bij het gesprek moest voegen. Nadat het nog een keer verteld was viel er een stilte. We lieten het op ons inzinken. De huisarts vertelde ook dat ze alvast een afspraak voor mij had gemaakt in het ziekenhuis en dat ik maandag 9 september naar het ziekenhuis moest. Ik moest er rekening mee houden dat het wel eens de hele dag kon gaan duren. Door middel van snel-diagnose konden ze met meer zekerheid zeggen wat er nu precies zou zitten in mijn linker borst. Ik was dankbaar dat ik al zo snel terecht kon. Nadat de huisarts weg was kwamen de waterlanders. Dit kon toch niet? Moet ik nu wéér aan mijn kinderen rotnieuws gaan vertellen? Mijn man hield mij lang in zijn armen vast zodat ik even kon uithuilen. Hij zei dat we eerst maar de uitslagen van maandag moesten afwachten. Het komt vast goed, zei hij. De jongste zoon was thuis dus ik riep hem naar beneden en vertelde hem het nieuws. Hij gaf mij een dikke kus, omarmde mij en zei, mam het komt vast goed. Laten we eerst maar wachten op de uitslagen. Mijn oudste zoon was pas laat thuis. Zodra ik hem thuis hoorde komen ben ik mijn bed uitgegaan en heb hem het nieuws verteld. Hij vroeg op de man af, heb je borstkanker? Ik zei dat ik dat niet wist maar dat er wel een mogelijkheid was. Ook hij gaf mij een knuffel, omarmde mij en zei dat het goed kwam.

En ik? Geloofde ik zelf wel dat het goed kwam? Er gingen allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik zag mijzelf alwéér door een chemo-traject gaan, iets waar niemand op zit te wachten. Men zegt nood leert bidden. Dat is waar. De afgelopen maanden heb ik geleerd dat ik specifiek aan God mag vertellen wat mij dwarszit of waar ik gebed om vraag. Ik begon te bidden dat ik rustig mocht gaan slapen en al mijn verdriet bij Jezus Christus wilde neerleggen. Want als er één is die weet wat lijden is, dan is het Christus wel. Nu is mijn lijden niets vergeleken bij Zijn lijden maar ik weet wel dat Hij er altijd voor mij is en altijd luistert naar mijn gebeden. Ik heb die nacht geslapen als een roos. Opnieuw kreeg ik weer de rust en vrede die alleen God kan geven. S morgens werd ik zelfs goed geluimd wakker. Op facebook heb ik al mijn vrienden op de hoogte gesteld en gevraagd om gebed. Tevens stuurde ik mijn kerk een e-mail waarin ik urgent gebed vroeg. Toen ik die zondag in kerk was zei iemand tegen mij dat ik een zee van bidders om mij heen had staan. Die kwam binnen. Een gevoel van dankbaarheid ging over in tranen van dankbaarheid.

Maandag 9 september. Daar was dé dag. Opnieuw een mammografie. De verpleegkundig specialist was echt een topper! Met kundigheid van zaken vertelde ze mij dat dit geen uitzaaiing was van mijn slokdarmkanker en door uitleg te geven over de BI-RADS en andere vragen die ik had voelde ik mij echt op mijn gemak. Deze dame wist waar ze over sprak. Ze gaf goede uitleg over de onderzoeken.

De mammografie was het eerste onderzoek. Het is dat mijn stem nog steeds niet hersteld is van de operatie anders kon men mij, bij wijze van spreken, aan de andere kant van het ziekenhuis horen jodelen. Aansluitend kreeg ik de echografie. Na het grondig onderzoeken van de foto’s en wat men op de echo zag constateerde de specialist dat het om cysten ging. Wat was ik opgelucht, blij en dankbaar. Andere onderzoeken waren niet nodig omdat dit overduidelijk was. Na de onderzoeken moest ik nog even terug naar de verpleegkundig specialist. Ik hoefde niet meer terug te komen.

Na afloop zijn we dit gaan vieren door een heerlijk saucijzenbroodje te gaan eten. Ik kreeg de helft maar op maar dat maakte mij niet uit. Ik had het gevierd en kon opgelucht en dankbaar naar huis gaan om het goede nieuws te vertellen.

Ik wil alle mensen die voor mij gebeden hebben bedanken maar bovenal wil ik God bedanken die mij opnieuw een rust heeft gegeven die alle verstand te boven gaat.

Nu kan ik mij weer volledig focussen op mijn revalidatie en kan met trots zeggen dat ik met baby-stapjes vooruit ga.

Bijgevoegd een lied wat veel voor mij betekent. Juist op de momenten dat ik verdriet had.