Het gewone leven?

Wat is het gewone leven? Ik probeer weer het leven op te pakken dat ik had voordat ik kanker kreeg. Helaas is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Je voert een strijd met jezelf. Ik schreef al eerder, je geest wil meer dan je lichaam kan. Je berust er dan meer in omdat je dan nog volop bezig bent met chemo’s en bestraling of de herstelfase. Uiteraard heeft de operatie er op ingehakt alleen vergeet je zo snel, als alles voorspoedig gaat, dat ik vandaag precies 3 maanden geleden geopereerd ben. Wat is nu drie maanden? Laat voorop staan dat ik dankbaar ben dát alles zo goed gaat! Toch neemt het niet weg dat ik, en ik denk velen met mij die aan het herstellen zijn van kanker, hier op een gegeven moment tegen aan lopen. Aan de buitenkant zie je niets, maar conditioneel kan je het (nog) niet

Twee keer in de week heb ik logopedie omdat ik stembandverlamming opgelopen heb als gevolg van de operatie. Ik praat nu alleen in de kopstem, dat is met een hele hoge stem. Dit trekt psychisch een wissel op mijn leven. Ik vind het verschrikkelijk dat ik deze stem heb. Onlangs liep ik met de hond buiten en kwam met werklui aan de praat. Ik heb een bloedhond. Deze zie je niet vaak en daardoor heb je veel bekijks. Zo ook bij deze werklui. Ze vonden de hond geweldig en maakten grapjes over zijn lange oren etc. Nadat ik wegliep hoorde ik hen mijn stem nadoen en keihard lachen. Toen knapte er iets in mij. Blijkbaar hadden ze niet in de gaten dat ik nog alles kon horen. Even tranen wegslikken en weer doorgaan met het gewone leven.

Ik heb nu drie keer in de week fysiotherapie om de conditie te verbeteren. Daarnaast doet zij nog veel meer. Ze masseert mijn littekens omdat ik daar veel last van heb (verklevingen) en maakt ook mijn spieren los omdat ik door alle vechtlust alleen maar gespannen spieren heb. Dit geeft op een gegeven moment ook alleen maar klachten.

Zo ging ik van de week even met mijn man naar de stad om wat kleding te kopen. Met de bus ernaar toe en voor de winkel uitgestapt. Aangezien we niet veel zagen in deze winkel liepen we na 10 minuten er al weer uit en gingen ergens wat drinken dus ook een moment om nog even bij te komen. Daarna naar de volgende winkel. Hier geslaagd maar na het kleding passen kwam de man met de hamer. Ineens dacht ik, nee hè, nu moet ik ook nog naar huis. Zeker een kwartier, als het niet langer is, gezeten op een bankje met mijn hoofd tegen mijn man aan. Daarna de kortste weg naar de bushalte gelopen. Onderweg zie je dan nog leuke winkels waar ik vroeger zeker in gelopen zou zijn. Nu wilde ik graag maar kon niet meer. In de bus viel ik zowat in slaap. Ik zei nog grappend tegen mijn man; dit is toch ideaal voor jou. Hup naar 1 winkel en als je dan hebt wat je wilt hebben gelijk terug naar huis.  We hebben er om gelachen want we blijven de humor ook wel zien in dit alles hoor. Ja mijn man behoort ook tot de categorie mannen die niet van winkelen houdt en graag doelgericht shopt om het zo maar te zeggen. Toch gaat die lieve schat mee voor mij om mij te ondersteunen, ook al vind hij er geen bal aan. Dat is toch echte liefde hè.

Thuisgekomen was ik kapot maar ook een gevoel van teleurstelling. Hoelang was ik nu weggeweest? Ongeveer 2 uurtjes! Ik ben iemand die graag zijn grenzen opzoekt zodat je weet wat je wel en niet aankan. Maar dit had ik niet zien aankomen. Dat is zo kapot zou zijn.

Nu mijn lichaam langzaam herstelt ga je zeker het psychische krijgen? Ik dank God voor iedere dag en ben dankbaar dat ik nog leef. Dat zeg ik heel vaak tegen anderen en tegen mijzelf. Toch neemt het niet weg dat ik de strijd met mijzelf moet aangaan met betrekking tot wat ik wil en wat ik kan. Daar moet ik nu de balans in zien te vinden. Iedereen zegt dat ik niet teveel moet willen maar ik wil vooruit. Van op de bank zitten komt mijn conditie niet terug zeg ik altijd. Zie je nu waar het probleem zit? Ik wil het gewone leven terug maar ja, wat is het gewone leven. Op het ogenblik weet ik dat even niet te beantwoorden maar als ik diep in mijn hart kijk denk ik dat dat het leven was dat ik voordat ik kanker kreeg en het is nog maar de vraag of ik dat ooit terugkrijg.