Op wie of wat stel je je vertrouwen?

Vertrouwen. Een mooi woord maar in welke context? Ik vertrouw God. Hij is mijn rots. Ik vertrouw mijn man. Hij is mijn steun en toeverlaat. Kanker daarentegen doet iets met dat woord vertrouwen. Of je wordt sterker of het kan je laten wankelen. Dat kan fluctueren. Afgelopen woensdag was zo een dag. Je wordt wakker met een snijdende pijn bij het ademhalen. Zowel pijn in mijn borstkast als een snijdende pijn tussen mijn schouderbladen. Bel de dokter maar zeg ik tegen mijn man, dit is niet goed. We konden gelijk komen.

Het kan een buikvirus zijn zegt ze want al mijn andere controles waren goed (behalve dat ik als een hijgend hert angstig om mij heen kijk). Ik zeg tegen haar dat dat het absoluut niet is. Ze zegt tegen mij dat ik mijn lichaam zelf het beste ken en daarop stuurt zij mij door naar mijn behandelend chirurg om te kijken of de klachten mogelijk een gevolg van de operatie zijn, bijvoorbeeld lekkage.

Aangekomen op de poli word ik onderworpen aan een onderzoek. Ze besluiten mij door te sturen naar de spoedeisende hulp want het zou mogelijk een longembolie kunnen zijn. Alle alarmbellen rinkelen. Longembolie? Nee hè! Zou toch niet waar zijn. Ik ben in ieder geval blij dat ik doorgestuurd ben. Ik heb een geweldige huisarts die altijd goed luistert naar zijn patiënten.

Ondertussen nog steeds veel pijn. Alles wordt in het werk gesteld om mij comfortabel te maken. Na allerlei onderzoeken willen ze een echo van het hart maken. Daar zit te veel vocht en het blijkt ontstoken. De MDL-specialist wil uitsluiten dat ik geen lekkage had dus kreeg ik ook nog een CT-scan.  Dat is echt niks als je paniek-level erg hoog is. Je kan niet platliggen, ademhalen doet pijn en het lijkt wel een vicieuze cirkel waar ik in beland ben. Het water met contrastvloeistof komt naar boven zodra ik plat lig! De CT-scan moest 1 keer onderbroken worden om mij zuurstof te geven en om een poging te doen mij rustig te krijgen.

Eerst was er sprake van een nacht blijven ter observatie maar toen bleek dat ik een ontstoken hartzakje had, mocht ik met medicijnen naar huis. Gelukkig, want er gaat niets boven mijn eigen bed.  

Voor het ontstoken hartzakje kreeg ik Ibuprofen in poedervorm mee. Mocht er iets zijn dan kon ik altijd bellen. Dat heb ik een paar dagen later gedaan. Ik bleef maar overgeven, vooral als ik net die ibuprofen ingenomen had. De dienstdoende arts vertelde mij dat ibuprofen, of dat nu in poedervorm is of niet, eigenlijk te agressief is voor iemand met een buismaag. Ik kreeg daarop diclofenac in de vorm van een zetpil. Echt een dag en een nacht verschil. Niet meer braken en eindelijk lekker uit bed.

Toen ik weer een beetje in het land der levenden kwam waren daar ineens de tranen en op hol geslagen gedachten. Vertrouwen.  Zoals ik al schreef, het maakt je sterker of het maakt je aan het wankelen. Nu wankelde ik enorm. Kan ik mijn lichaam nog vertrouwen? Nee was daar het antwoord op. Als ik mijn eigen lichaam nog geen eens kon vertrouwen? Het maakte mij wanhopig! In dit soort situaties zijn een paar dingen belangrijk:

• Jezus Christus
• Je partner

Als je een Christen bent is Jezus Christus belangrijk. Logisch zou je denken. Toch was ik in dit moment op de omstandigheden aan het kijken en niet verder. Heel menselijk, ik weet het, maar ik weet ook waar ik mijn kracht vandaan haal als ik het niet zie zitten. Ik was in paniek. Dan luister je ook niet meer goed.

Mijn man is ook een Christen. Wat is belangrijk in elk huwelijk? Liefde en communicatie. Toen ik dus eindelijk, ja zelfs na 27 jaar huwelijk gooi ik er nog steeds niet gelijk uit wat mij dwarszit, tegen hem zei dat ik mijn lichaam niet vertrouwde kwam hij met het meest briljante antwoord wat je maar kan bedenken. Hij zei: “Je moet je lichaam ook niet vertrouwen! Je moet Jezus Christus vertrouwen!”.  Het was of ik even wakker geschud werd uit mijn paniek. Ja natuurlijk!! Dat was het!

Mijn man kent mij als geen ander. Als ik alleen maar vertrouw op mijn lichaam, wat blijkbaar allerlei kuren uithaalt met mij op het ogenblik, dan slaat de angst ook meer toe. Ineens vind ik alles verdacht en denk dan dat er ergens anders ineens weer iets zit wat misschien wel kanker zou kunnen zijn. Men zegt ook weleens; Angst is geen goede raadgever. Het doet ook veel met je. Angst slaat over in paniek, en je geniet niet van de kleine mooie momenten. Het carpe diem (pluk-de-dag) gevoel ontneem je jezelf dan. Het eerste wat wij gedaan hebben na het gesprek is lekker wandelen met de hond. Even het carpe diem gevoel terugpakken. Heerlijk want het zonnetje deed ook nog een duit in het zakje om er een mooi moment van te maken.

Gelijk, maar dan ook gelijk nadat ik weer op Jezus Christus vertrouwde en niet meer op mijn lichaam kwam die heerlijke rust weer terug. Die rust die Hij alleen kan geven. Vertrouwen. Een mooi woord maar waar stel je je vertrouwen op. Op Jezus Christus die alleen rust kan geven die alle verstand te boven gaat of vertrouw je jezelf? In mijn geval pakte dat uit in angst, paniek en irreële gedachten. Laat het niet zover komen!