Stapje voor stapje

Ik kon al een tijdje niet naar de kerk toe omdat mijn energielevel echt te laag was. In het begin voel je je zo beroerd dat je al blij bent als je uit je bed kan blijven. Naarmate de weken verstreken en ondertussen chemo en bestraling ook klaar waren ging het met de energie ook beter. Dit houdt in dat ik in plaats van s morgens en s middags lag te slapen ineens alleen s middags hoefde te slapen. Vanmorgen werd ik erg goed wakker. Velen mensen met kanker zullen beamen, carpe diem, leef met de dag. Ik wilde zo graag naar de kerk en had in gedachten dat ik dan bij terugkomst wel even zou gaan slapen.

Eindelijk was ik daar dan weer eens. De gemeente van Christus/de kerk. Wat kan een mens daar naar uitkijken. Misschien kan je je daar niets bij voorstellen maar de kerk van ons is, ondanks dat deze groot is, ook groot in klein zijn. Er komen zowat 700 mensen per dienst. Als er zoveel mensen zijn kan je je een enkeling voelen. Toch gebeurt dat hier niet. Heel bijzonder. Wat een medeleven en liefde mag je daar toch ontvangen. Zelfs buiten de zondag om. Een kaartje, een berichtje via social media en vandaag in de kerk een knuffel, een compliment of een bemoediging. Uiteindelijk ging ik zowat als laatste van de parkeerplaats af. Die liefde die je dan mag ontvangen van de mensen geeft energie.

Het is enorm belangrijk dat je een netwerk van mensen om je heen hebt die voor je zorgen, om je geven, je kunnen laten lachen wanneer dat nodig is, een schouder geven als je moet huilen, die je bemoedigen.

Toch kan je je soms heel alleen voelen in een kerk of daarbuiten. Helaas is niet elke kerk hetzelfde en onze kerk is verre van perfect maar het is wel een plaats waar je fouten mag maken en mag groeien in Christus. Velen kennen het gedicht “Voetstappen op het strand” wel. Laat dit gedicht een hart onder de riem zijn voor degene die zich alleen voelt. Ik zal hem bij mijn blog weergeven.  Ik hoop oprecht dat je je door dit gedicht en lied net zoveel gesteund voelt als ik toen ik moeilijke momenten had.

Terug naar vanmorgen. Vanmorgen was thuiskomen. Zo blij dat ik weer even naar de kerk kon. Ik was moe toen ik thuis kwam maar met een enorm dankbaar gevoel. Dankbaar voor deze kerk waar je mag weten dat je Gods geliefde kind bent en dat Hij er altijd voor je is. In mooie en moeilijke momenten.

Velen zeiden tegen mij dat ik er zo rustig en goed uitzag. Uiteraard doet je dat goed maar ik kan niet anders zeggen, alle eer aan de Heer.