19 juli is de dag!

Na voor mijn gevoel lang te moeten wachten is de datum daar dan eindelijk! 19 juli word ik geopereerd. Dan gaan ze mijn slokdarm weghalen en ook een groot deel van mijn maag. Wat er overblijft van mijn maag wordt mijn nieuwe slokdarm. Ze noemen het een buismaagoperatie. Eigenlijk kunstig. Het wordt best wel een pittige operatie. Ben ik daar bang voor? Nee! Wel vind ik het moeilijk de controle uit handen te geven. Het belangrijkste aspect is voor mij vertrouwen. Vertrouwen in de kundigheid van de chirurg is er voor de volle 100%.

Ondertussen ben ik zelf bezig met de opleiding verpleegkundige maar toch merk ik dat als het mijzelf betreft ik nog niet alles vertrouw en daarom ook die controle wil houden. In mijn werk doe ik precies hetzelfde. Controle houden door middel van de dossiers goed te lezen en medische voorgeschiedenis van cliënt goed te kennen zodat je beter kan anticiperen. Ik besef ook dat dat geen garantie is om geen fouten te maken en ik weet dat fouten maken menselijk is maar het allerbelangrijkste vind ik dat een fout toegegeven wordt.

De apothekersassistente van de pre-operatie screening wilde mijn medicatie doornemen. Ze vraagt naam en geboortedatum, welke ik braaf geef. Ze draait haar computerscherm naar mij toe zodat ik mee kan kijken. In eerste instantie vraag ik mij af of de medicatie die ik zie op het scherm soms een stofnaam is die ik niet ken. Even goed nadenken doet mij beseffen dat ik medicatie zie voor hartklachten. Ik hoor mijzelf denken, hartklachten? Al gauw kijk ik naar de 2e regel. Hé dat soort medicijn slik ik ook niet. Mijn oog gaat langzaam naar de linkerkant van het computerscherm en ontdek dat ze gewoon de verkeerde cliënt op het scherm heeft gezet. Ondanks het checken van mijn naam en geboortedatum. Oeps! Het kan gebeuren natuurlijk maar ik merk gelijk dat mijn staat van paraatheid ingeschakeld wordt. Code rood wordt afgegeven in mijn hoofd en besluit om alles nog meer in de gaten te houden. Dit was weer een bevestiging voor mij dat ik alles heel goed in de gaten moet houden.

Nu krijg ik na de operatie sondevoeding. Al mijn medicatie die ik nu krijg is medicatie wat niet gemalen mag worden. Er moet dus naar alternatieven gezocht worden. Voor 1 medicijn is het alternatief een zetpil of druppels. In gedachten stuiter ik op die stoel maar in werkelijkheid probeer ik natuurlijk heel kalm over te komen en vertel dat ik onder geen beding druppels wil want dan moeten ze de druppels gaan uitrekenen en stel je voor dat ze een rekenfout maken (is niet de eerste keer dat ik dat van dichtbij meemaak met minder leuke gevolgen).

Dit zelfde medicijn zorgt er voor dat mijn bloed soms langer kan bloeden. Ook maar gelijk even aangekaart om een stollingstijd test te doen want, zoals ik zei tegen de chirurg, je wil toch niet verrast worden tijdens de operatie dat ik langer blijf bloeden. Nee, fijn dat u het zegt, was het antwoord. Van de week kreeg ik te horen dat de stollingstijd net aan binnen de waardes valt.

Ik heb al tegen mijn man gezegd dat hij er als een havik bovenop moet zitten en alles in de gaten moet houden. Liever iets te veel vragen dan dat je in onzekerheid zit.

Uiteraard zal ik bovenstaande met de opname zuster bespreken. Zo weten zij ook waarom ik die controle vast wil houden. Niet omdat ik vervelend wil zijn maar omdat op dat gebied het vertrouwen is geschonden in het verleden. De zuster die ik tijdens mijn chemo had was echt een toppertje. Je zag gelijk, dat is een goede zuster, die weet wat ze doet en waar ze het over heeft. Bij haar kwam geen enkele keer code rood in mijn hoofd, zelfs niet code geel. Infuus prikken kon ze als de beste en haar handelen was professioneel. Ze checkte echt alles en hield de controle over alles. Geweldige vrouw!

Nou 19 juli…. Here I come. Aan mij rust de taak alles in de handen van de Here te leggen en weten dat Hij met mij mee gaat. Tevens de controle uit handen te geven wetende dat Hij alles onder controle heeft.  Het ene moment kan ik mij dat toe-eigenen en het andere moment wil ik zelf weer de controle nemen. Niks nieuws onder de zon hoor. Zo is het Christen leven. We zijn net kleine kinderen. Het ene moment lopen we aan Vaders hand en het andere moment zeggen we als een puberpeuter Ikke zelluf doen.  Wat een geduld heeft Hij eigenlijk met mij. Wat een liefde.