Slokdarmontsteking?
De laatste tijd heb ik best wel vaak pijn die uitstraalt in mijn rechter flank (ter hoogte van mijn borstbeen). Ik ben bij mijn huisarts geweest en die heeft mij een extra pijnstiller gegeven omdat ik ook artrose heb. Daarnaast vermoed men ook dat ik fybromialgie heb maar dat is nog niet zeker. Pijn heb ik en met de medicatie die ik extra krijg, daar doe ik het voorlopig weer goed op. Zo kom ik steeds vaker met pijn thuis van werk. Niet klagen maar dragen dus gewoon doorgaan. Even zitten met de benen omhoog en 's avonds op tijd naar bed. Rond de verjaardag van mijn man valt het op dat mijn eten ineens steeds vaker blijft hangen in mijn keel en ben dan genoodzaakt om dit op te lossen door veel te drinken. Bij ons op het dorp zegt men, vis mot zwemmen, maar ik kan beter de alcohol laten staan alhoewel mijn pijn dan ongetwijfeld even helemaal weg zal zijn.
Ik krijg weer een oproep voor een gastroscopie omdat ik een Barrett's slokdarm heb. Barrett's? Wat is dat nou weer? Ik leg het altijd maar zo uit, je hebt gewone mensen, a-typische mensen (prettig gestoord) en kwaadaardige mensen. Barrett's cellen zijn (op den duur) a-typisch. Ze zijn anders maar niet kwaadaardig. Toch kan een klein percentage a-typische cellen kwaadaardig worden en in het geval dat de Barrett cellen kwaadaardig worden heb je ineens slokdarmkanker.
Bij de verpleegkundig specialist geef ik aan wat mijn klachten zijn. Vanwege mijn klachten wordt de gastroscopie vervroegd. Nog steeds blijf ik aan een slokdarmontsteking denken aangezien ik deze jaren geleden al eens eerder heb gehad. Ja wie gaat er nu uit van kanker. Ik in ieder geval niet. Het enige wat anders is, is dat ik nu ook voedsel moeilijk door kan slikken. Nooit had ik last van de gastroscopie. Ik kijk mee op de monitor en zie een behoorlijke uitstulping zitten. De arts neemt biopten. Sodekroot wat doet dat pijn. Normaal doen biopten nemen nooit zo'n pijn. Ik lig daar half op die tafel met die slang in mijn mond au, au , au te roepen. Dit is zo anders dan normaal. Ik probeer mijn ademhaling weer onder controle te krijgen en niet als een vis op het droge op die tafel te liggen.
De MDL- specialist roept mijn man erbij. Samen zitten we tegenover de specialist en deze kijkt ons met een ernstig gezicht aan. Geen goed bericht. Ik blijf kalm. Het lijkt alsof ik daar als verpleegkundige zit die het nieuws straks moet gaan overbrengen aan iemand anders. Terwijl ik op de gang loop gaat deze verpleegkundige in opleiding een dialoog met haar zelf aan. Alsof ik mijzelf nu het slechte nieuws ga brengen. Ik loop huilend over de gang met een ander soort pijn. Pijn in het hart.