Ode aan mijn lieve vriendin Ineke
Dat heb je soms hè dat als je al wat ouder bent dat men zegt dat je levenservaring hebt. Dat klopt maar sommigen hebben naast levenservaring ook soms nog wel eens een rugzakje uit het verleden. In Christus wordt je een nieuwe schepping. In de bijbel staat; Ik vergeet hetgeen achter mij ligt en strek mij uit naar wat voor mij ligt.
Zo ook bij mij. Nadat mijn moeder mij al jaren geleden in de steek gelaten heeft en niets meer met mij te maken wil hebben heeft God op een wonderbaarlijke manier voor een soort van surrogaat moeder gezorgd. Ik durf zelfs hier te stellen dat zij, in de (korte) tijd dat ik haar nu ken, meer een moeder voor mij is geweest dan al die jaren mijn eigen moeder.
Zodra zij hoorde dat ik slokdarmkanker had kwam ze, gelijk gebracht door haar lieve man, naar mij toe. Vergeet niet dat ze er eerst even anderhalf uur voor moet rijden. Je kent misschien de term “er zijn” wel. Een hele week was zij er. Zoals een liefhebbende moeder voor haar kind zorgt. De tuin samen met mijn geweldige schoonzus weer netjes maken voor het mooie weer. Plantjes hebben ze gehaald en mooi neergezet. We hebben heel veel gelachen. Wandelen aangepast aan mijn pijnlijke lijf. Waar ik normaal anderhalf uur makkelijk haalde om te lopen, loop ik nu een half uurtje. Niet meer want dat doet teveel pijn.
Ijs eten. Ja nu ik minder makkelijk eten wegkrijg en mijn eetpatroon al aangepast heb eten we schandalig veel ijs. Ik moet tenslotte reserve bewaren voor de operatie dus….. Heerlijk dat comfortfood. Nu moet je je voorstellen. Ineke is een klein vrouwtje. Je denkt dat ze misschien 1 of 2 ijsjes op kan eten maar mensenlief….ik zou een brainfreeze krijgen van al dat ijs.
Huilen…..tja dat doet Ineke liever waar niemand het ziet. Voor mij wil ze sterk blijven. Ik zeg altijd dat je je emoties de vrije loop mag laten gaan maar ja probeer haar dat maar wijs te maken ;). Het mooie van haar vind ik dan dat ze ervoor zorgt dat ik even met Henk alleen kan zijn. Zij voelt dan precies aan wanneer ik mijn waterlanders even wil laten lopen of even alleen met hem wil zijn.
Toen zij hier was, was het nieuws nog redelijk vers. Je wilt dan eigenlijk niets liever dan dat er wat gebeurt. Mijn casemanager haalt alles uit de kast om zo snel mogelijk die PET en CT scan te regelen. Ik hoorde van mijn casemanager dat ik ervan uit moest gaan dat ik niet eerder een scan kon krijgen want het was te kort dag (dit gesprek vond plaats op een vrijdag en ik zou de scan vier dagen later, op dinsdag dus, krijgen). Ineke hoorde het hele gesprek aan. Ik leg mijn telefoon neer en vertel aan Henk wat de casemanager had gezegd. Kort daarna ervaarde ik iets wat ik niet kan omschrijven maar in 1 keer zei ik hardop Ik krijg die scan gewoon op dinsdag, God bevestigd dat in mijn hart. Ik weet het gewoon zeker. Ik weet niet wat Ineke dacht maar die hoorde het allemaal aan. Henk zei alleen maar, nou dat is mooi (ja mijn man is erg nuchter en zegt wat er gezegd moet worden). Nog geen paar uur later krijg ik een e-mail dat ik de scan idd op dinsdag zou krijgen. Ik belde mijn casemanager op om haar te bedanken voor de moeite die ze had gedaan maar zij wist nog geen eens zelf dat het gelukt was.
Ik zei tegen Ineke, wat ben ik blij dat jij hier bent. Nu kan je zien dat God inderdaad gebeden verhoort. In die week zei ze ook dat ze het zo bijzonder vindt hoe God ons hierdoor heen draagt. Nou alle eer aan de Heer, hier doe ik niets voor hoor. Ik krijgt het van Hem. Weken later zitten we op de app te praten met elkaar en vertelt ze dat ze aan iedereen vertelt hoe goed God is en wat Hij voor ons doet. Zegt ze tegen mij. “ik lijk wel een priester”. Voor iemand die niet meer naar de kerk gaat vond ik dat een geweldige uitspraak. Wat beleef ik toch een plezier aan haar. Een heerlijk, eerlijk en oprechte vrouw die ik soms gewoon mam noem.
Nu heeft zij ook nog geweldige kinderen en kleinkinderen. Een van die kleinkinderen is een lieve meid van 7 jaar die helemaal gek is van mijn hond en altijd vraagt hoe het met mij en de hond gaat. Nu weet zij dat ik ziek ben. Tja wat zeg je tegen een kind van 7. Ineke weet niet goed wat ze moet zeggen tegen haar. Daar heeft ze het moeilijk mee. Logisch. Ik vond het al niet makkelijk om het tegen mijn eigen kinderen van 22 en 24 te zeggen. Toch even zitten brainen en het volgende vertelt:
vertel maar dat er, net als mensen die niet lief zijn, er ook cellen in mijn lichaam zitten die niet lief zijn voor mij. Dat ze met een speciale laserstraal de hele gemene cellen weghalen (net zoals een ballon knalt.... plop en weg is die). Dan gaan ze een soort drankje in mijn lichaam spuiten waardoor die gemene cellen een beetje suf worden waardoor die laserstraal ze makkelijker kan weghalen (want door dat drankje zijn ze niet meer zo snel).
Als ze daar mee klaar zijn kunnen er nog hele kleine gemene cellen zitten. Die zijn zo klein dat ze zelfs niet met het oog te zien zijn maar wel met de mooie microscoop van Ome Robin. Maar die kan Chantal niet inslikken en kan ook niet door Chantal haar buik kijken. Dus moeten ze haar daarna toch nog gaan opereren. Maar als dat allemaal gedaan is moet ze nog even sterker worden en dan is ze waarschijnlijk helemaal beter.