Niet te genezen

Niet te genezen. Deze woorden blijven hangen. Waar ik een aantal weken nog leefde met het feit dat de kanker niet terug is gekomen heb ik nu te horen gekregen dat ik, naar de mens gesproken, niet te genezen ben.

Zoals jullie weten begon het met een afnemende conditie vlak na mijn ziekenhuis opname naar aanleiding van een darmafsluiting. Ik kreeg toen een CT-scan waar ze mijn darmafsluiting op konden zien en er vermeld werd dat mijn kanker niet terug was gekomen op de verdachte plek die ze vanaf februari in de gaten hielden (opgezette lymfeklieren). Later stond er in het verslag vermeld dat er mogelijke maligniteit (kwaadaardige cellen) bij de alvleesklier, buikaorta en bij mijn nieren zouden zitten. Dit was de aanleiding voor mijn huisarts om met de specialist te bellen. Mijn conditie was in dalende lijn maar dat kon ook de nasleep van corona zijn. Om een aantal zaken uit te sluiten deelde mijn huisarts haar zorgen met de specialist.

De PET-scan was afgelopen maandag. Vandaag, donderdag, kreeg ik de uitslag. Geen goed nieuws.

Ik heb uitzaaiingen op het bot bij mijn bekken. Dit verklaart waarom ik zo moeilijk loop. Het is geen botkanker maar uitzaaiingen op het bot als gevolg van slokdarmkanker. Dit schijnt heel wat anders te zijn.  Daarnaast zijn er nog andere plekjes te zien, aangetaste klieren naast mijn buismaag en er zit nog vocht in mijn longen. In mijn longen zitten geen uitzaaiingen maar het vocht kan een voorstadium zijn dat er wel wat kan gaan rommelen.

Ik heb gezegd dat ik behandeld wil worden. Als ik niet voor een behandeling ga is het net alsof ik al opgegeven heb. Dat weiger ik op het ogenblik. Ik wil weten dat ik er alles aan gedaan heb. Als het meezit krijg ik volgende week een oproep om te bespreken wat de mogelijkheden zijn.

Tevens vroeg ik aan de arts wat zijn ervaringen zijn. Als de chemo niet aanslaat kan je praten over maanden, als die wel aanslaat uiteraard langer. Tja, eigenlijk is het niet eerlijk tegenover de arts om zo een vraag te stellen over hoe lang je nog hebt. Net alsof zij in de toekomst kunnen kijken! Toch wil je het als patiënt weten. Gek eigenlijk, zeker omdat ik weet en geloof dat God mijn tijd bepaald en niet mensen. De mens wikt maar God beschikt.

Omdat we in februari al een beetje gesproken hebben over levensverlengende chemo komt het bericht nu niet helemaal als een koude douche maar toen was het nog een scenario, nu is het werkelijkheid. Ik moet het allemaal nog even laten bezinken.

Zodra wij weer wat meer weten zal ik het in het blog vermelden. Heb je vragen, stel ze gewoon. Ik ga gewoon doorvechten. Bidden jullie voor mijn gezin en voor mij opdat we alles in Zijn handen kunnen leggen.