De strijd

De Here zal voor mij strijden en ik zal stil zijn. Exodus 14:14. Hij draagt mij hierdoor heen. Het enige dat Hij van mij vraagt is vertrouwen. Wat er ook gebeurt, alles gebeurt naar Zijn wil. Misschien genees ik, misschien krijg ik iets langer omdat de chemo zijn werk doet maar het kan ook zo zijn dat de Heer mijn begrafenis gebruikt zodat iemand toch een leven met Jezus Christus durft aan te gaan. Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat Hij wil dat ik Hem vertrouw. Natuurlijk hoop en bid ik dat ik nog wat langer bij mijn man en kinderen mag blijven. Toch merk ik ook dat ik ineens heel snel achteruit ga. Alsof mijn geest en lijf niet in balans zijn. Dat ik amper het tempo van achteruitgang kan verwerken.

Afgelopen vrijdag zijn we bij de oncoloog geweest. Een zeer vriendelijke vrouw die oprecht meedenkt en echt luistert naar je. Ze schrok van mijn conditie. Wel of geen chemo was een serieuze vraag. Ik maakte kenbaar dat ik al zo snel alles in heb moeten leveren dat als de arts nu ook nog voor mij ging bepalen of ik wel of geen chemo zou krijgen ik helemaal geen eigen regie meer had. Dat begreep ze heel goed. Ze heeft wel heel goed uitgelegd dat het een zwaar traject gaat worden maar dan weet ik tenminste dat ik er alles aan gedaan heb. Doe ik het niet dan weet ik zeker dat ik, naar de mens gesproken, binnen een paar maanden overleden ben. Als de chemo aanslaat heb ik mogelijk een jaar extra.

Uiteraard gaan ze mijn nierfunctie wel testen want als die niet goed is dan kan de chemo niet doorgaan. Tevens moet ze nog een paar zaken uitzoeken, zoals de tabletten die ik moet slikken voor de chemo. Ik kan niet veel water in 1 keer drinken maar na de operatie ook geen grote tabletten meer doorslikken. Mogelijk krijg ik dan een neussonde om de tabletten toe te dienen, maar dat is geen probleem.

Immunotherapie is helaas geen optie. Voor slokdarmkanker met uitzaaiingen is er nog geen immunotherapie behandeling. Dus elke 3 weken een kuur en dat 6 keer plus de tabletten 2 x per dag.

Mijn lichaam is snel moe. Ik was gisteren even met mijn zoon 3 uurtjes weg en realiseerde mij dat ik, ondanks dat ik in de rolstoel zat, enorm moe was. Voor mij is dit een teken dat ik mijn energie goed moet gaan doseren.

Eerst werd ik ‘s-morgens zonder pijn wakker maar nu word ik wakker van de pijn. Pijn hoeft niet. Daar kunnen ze altijd wat aan doen. Gisteren kwam mijn huisarts langs en zij heeft gelijk Fentanyl pleisters voorgeschreven. Misschien moet de dosering omhoog maar dat is even uitproberen. Dan kan ik mijn tabletten laten staan en de pleister mag 3 dagen blijven zitten.

Ik had al een week een formulier in mijn inbox staan welke ik van de kerk opgestuurd had gekregen waarin je je wensen aangeeft rondom je begrafenis. Veel mensen doen dat bij ons in de kerk, ook als ze niet ziek zijn, zodat de wensen in ieder geval op papier staan. Dit moeten veel meer mensen doen. Veel mensen stellen het uit of het is te laat en dan laat je alles over aan je partner of kinderen, wat ik absoluut niet wil. Het formulier invullen ervaarde ik als heel confronterend. Ineens dat besef weer dat ik mijn man en kinderen achter moet laten. Ik vulde het samen met mijn man in en ineens zaten we te huilen in elkaars armen. Goed voor het verwerken maar dan wil ik hard roepen…. IT SUCKS!!!

Wel positief was dat ik erachter kwam dat een Indonesische snack, rissoles, heel makkelijk naar binnen ging. Wat was ik blij. Ik had weer wat gegeten wat lekker was en ik ook op kon eten. Ik heb er van genoten. Vrienden hadden er voor mij een aantal gemaakt dus die komen zeker op.

Er gebeurt emotioneel veel op het ogenblik. Visite doseer ik zoveel mogelijk en ik focus mij nu op de komende tijd. Mogelijk gaan ze ook nog een punctie doen maar daar hoor ik binnenkort meer over. Die punctie moet dan dienen om er achter te komen of er bepaalde cellen zitten waardoor ze eventueel een medicijn kunnen toevoegen aan de chemo waardoor deze mogelijk effectiever is. Tegen de punctie zie ik op omdat de meeste uitzaaiingen op het bot zitten en een botpunctie erg pijnlijk is.

Ik heb ook al folders gedownload die ik voor mijn eigen project, de waakmand, op werk ook gebruikt heb. Dit zijn folders om de naasten van een zieke te informeren over vocht en voedsel in de laatste levensfase of een folder wat er gebeurd met het lichaam. Nogmaals, het is allemaal nog niet zo ver maar dan ligt die informatie ook klaar voor ze als het wel zover is.

Wat ik ook zo verwarrend vind is dat je de tijd die je met elkaar hebt zo intens mogelijk wilt beleven. Je gaat nog leuke dingen samen doen, maakt er het beste van maar tegelijkertijd moet je ook loslaten. Hoe kan je nu dingen gaan loslaten als je alles zo intens beleefd met elkaar? Dat vind ik eigenlijk haast niet te doen. Gelukkig mag ik weten dat God mij en mijn gezin daar bij helpt.

Daarom sluit ik af met de woorden waar ik mijn blog mee begon, de Here zal voor mij strijden en ik zal stil zijn.