Niet goed? Nee, niet goed

Soms moet je alles even laten bezinken voordat je je verhaal weer toevertrouwd aan het papier. Wat kan er soms veel op je afkomen. De uitslag van een scan bijvoorbeeld. 20 februari moest ik weer naar het ziekenhuis. Wat was ik zenuwachtig. Toen de arts mij binnenriep meende ik al een serieuzer gezicht te zien, maar dat beeldde ik mij vast in. Helaas toen het gesprek eenmaal begon wist ik dat de uitslag in ieder geval niet goed was.

Zoals jullie weten had ik twee vergrote lymfeklieren. De laatste scan zou uitslag moeten geven of ze weg waren of niet. Ze waren niet weg, ze waren zelfs groter geworden met nog een paar eromheen die ook van zich lieten spreken. Is het kanker vroeg ik aan de arts. Dat kon hij niet zeggen. Het is een 50-50 kans dat de kanker terug is. Maar als het geen kanker is, wat is het dan wel? Dat wist hij ook niet. Onzekerheid ten top waar hij ook van baalde.

Waarom dan niet gelijk een chemo er tegenaan gooien? Ik heb nu nog geen klachten en als er gestart zou worden met chemo dan zou ik ook weer erg ziek worden. Nu voel ik mij goed. Wat is wijsheid? De arts zei dat als ik nu met chemo zou beginnen het niet gezegd is dat de kanker dan ook weggaat, je gelijk ziek bent en er een kans inzit dat er mogelijk halverwege gezegd moet worden, sorry de chemo helpt niet meer, we stoppen ermee. Ja dat wil ik ook niet. Daarnaast wordt het dan ook gelijk een levensverlengende chemo want als de kanker nu al terug is, is het naar de mens gesproken, niet meer te genezen. Wat is het toch moeilijk om daarin keuzes te maken. Het beste wat ik kan doen is twee maanden wachten en dan weer een scan doen. Nu heb ik al van menigeen gehoord, “twee maanden! Kan het niet eerder!”.  Nee is hierop het antwoord. Om goed verschil te zien moet er een tijdsframe van 2 maanden zitten tussen de scans. Nog een stukje onzekerheid want je moet wéér wachten.

De arts is een schat als ik dat zo mag zeggen. Hij is eerlijk, windt er geen doekjes om maar blijft ook een mensen-mens. Als ik zijn spreekkamer verlaat slaat hij zijn arm even om mij heen want hij ziet dat ik het moeilijk heb.

Thuisgekomen roepen mijn man en ik de kinderen naar beneden en ik vertel aangeslagen de uitslag. Er valt een stilte en daarna tranen. Vanuit mijn werk als verpleegkundige in opleiding weet ik hoe belangrijk het is om alles aan de kaak te stellen, eerlijk te zijn en bespreekbaar te maken, ook als het kan betekenen dat iemand mogelijk dood gaat. Nu gaat het alleen over jezelf.

Ook nu ervaar ik opnieuw wat het is om een Christen te zijn en dat mijn gezin dat ook is. Het verdriet is niet minder erg maar we hebben de zekerheid dat als wij sterven wij voor altijd bij Jezus Christus mogen zijn. Dat is niet omdat wij van die perfecte mensen zijn maar puur alleen uit genade en omdat Jezus voor onze zonden is gestorven en wij ervoor gekozen hebben om Hem te volgen.

Mijn jongste zoon zei, mam natuurlijk wil ik niet dat je doodgaat maar als dat dan toch gebeurd dan weet ik waar je naartoe gaat en dat geeft mij een enorme rust.  Hoe fijn als je zulke zware onderwerpen toch zo mooi met elkaar kan bespreken. Mij benauwd het nu dat ik straks op een moment kom dat ik moet loslaten. Loslaten dat ik mijn kinderen niet zie trouwen, mijn kleinkinderen niet zie opgroeien of misschien zelfs hun afstuderen niet zal meemaken. 

Ik weet dat het nog niet zo ver is maar als je hoort dat er een 50-50 kans is dat de kanker terug is sta je emotioneel in een spagaat. Je wilt niet alleen je hoop stellen op de 50% kans dat het niets is en de andere 50% negeren want dat voelt voor mij persoonlijk als je kop in het zand steken. Aan de andere kant hoop ik natuurlijk wel dat als ik over twee maanden de scan krijg de vergrote lymfeklieren niet nog groter zijn geworden. Ik leg het allemaal maar in Gods hand. God kan namelijk oneindig veel meer doen dan ik ooit kan bidden of beseffen. Het enige wat Hij van mij vraagt is dat ik op Hem vertrouw.

We hebben nogal wat familie in Canada die volhardend bidden voor mij en waar ik een hele goed band mee heb. Van de week zei mijn man dat we toch nog maar even naar Canada moesten gaan nu ik mij nog goed voel. Als de scan in mei goed is hebben we een leuke vakantie gehad. Als de scan in mei niet goed is en ik met chemo moet starten dan heb ik in ieder geval nog afscheid kunnen nemen van de familie.

Dit klinkt misschien heel dramatisch maar eigenlijk is het realistisch. We hebben afgelopen maand van dichtbij meegemaakt dat een vriend met kanker, nadat het een tijdje goed ging, ineens heel snel achteruit ging en kwam te overlijden. Dat maakt ook dat mijn man en ik ons realiseren dat zoiets ook met mij kan gebeuren. Met de nadruk op kan, maar dat gaan we natuurlijk niet afwachten.  We genieten samen van het nu.

Mijn man was recent jarig en ik had een geweldige surprise party geregeld met vrienden die er het afgelopen jaar echt voor ons geweest waren (die leer je echt kennen als je ziek bent). Ik had zijn favoriete organist geboekt en die kwam een privé concert bij ons thuis geven. Ik had wat foto’s hiervan op Facebook geplaatst en ik stond er, volgens een paar mensen, stralend op. De reden dat ik dit vertel is dat je echt van iedere dag moet genieten. Zoek afleiding. Doe dingen waar je blij van wordt. Als je een partner hebt, ga leuke dingen samen doen. Dat zit hem niet altijd in grote dingen maar juist in die kleine dingen. Zeg tegen elkaar dat je van elkaar houdt.  Doe dat nog meer dan dat je altijd al deed. Leef intens. Maak complimenten naar elkaar en geniet. Maak mooie herinneringen voordat het te laat is.