Loslaten

Loslaten. Tobt iemand, dan zegt men al snel, laat maar los joh. In mijn opleiding als verpleegkundige heb ik toch ook een paar keer tegen mensen die op hun sterfbed lagen gezegd, laat maar los, het is goed zo.

Loslaten. De laatste tijd hoor ik vaak mensen tegen mij zeggen, laat het los. Het is niet het loslaten van het leven zoals hierboven beschreven. Nee, ik zit nog vol levenslust! Wat moet ik dan loslaten. Niet het leven zelf maar wel een deel van mijn leven.

Ik moet mijn passie (even) loslaten. Mijn passie om te zorgen voor anderen. Ik ga ineens van zorgverlener naar zorgvrager. Op mijn 45e heb ik heel bewust een carrière switch gemaakt.  Ik ging veel minder verdienen maar dat maakte mij niet uit. Ik ging de opleiding doen voor verzorgende IG. Ik had nu werk waar mijn hart sneller van ging kloppen. Zorgen voor de kwetsbare ouderen. Ouderen die liever in hun eigen huisje waren blijven wonen maar omdat die rotziekte dementie meester van hen maakte kwamen ze te wonen in een verpleeghuis. Mijn hart gaat sneller kloppen als ik samen met iemand op een duofiets ga fietsen die nooit een woord zei en ineens out of the blue tegen mij zegt; meisje is het fietsen niet te zwaar voor je?. Mijn hart gaat sneller kloppen als je in de huiskamer een oud liedje van Johannes de Heer gaat neuriën en in no-time alle mensen het liedje herkennen en uit volle borst meezingen. Mijn hart gaat sneller kloppen als je op de revalidatie werkt en onderdeel mag zijn van iemands herstel. Je haalt iemand uit het diepe dal, laat hem geloven in zichzelf waar ze het kwijtgeraakt waren. Pakt iemand bij de hand om haar te troosten als er een tegenslag is. Je staat naast iemand die met een grote glimlach klaar is met de revalidatie en triomfantelijk de afdeling verlaat met een lach en een traan.

Na de opleiding Verzorgende IG ging ik voor Verpleegkundige. Heerlijk! Nu ben ik 3e-jaars en nog 1 jaar te gaan. En nu….. loslaten. Laatst was ik op school en dacht dat ik nog wel even 3 uurtjes naar school kon gaan. Natuurlijk zou ik ook “gewoon” mijn theorie examens gaan doen. Helemaal geen probleem natuurlijk. Wat kwam ik van een koude kermis thuis zeg! Na een uur op school verga ik van de pijn en ik ben heel erg moe. What was I thinking?!

Nog even langsgegaan bij mijn SLB-er (studie loopbaan begeleider). Een hele lieve, vriendelijke vrouw en zeer kundige docente met een enorme ervaring in het zorgvak. Ze stelt de juiste vragen zodat ik eigenlijk hardop moet uitspreken wat ik eigenlijk wel wist maar waar ik gewoonweg niet aan wilde. De opleiding word even op hold gezet. Ik moet nu eerst maar even al mijn energie die ik heb stoppen in de komende behandelingen en daar mee bezig zijn. Ze heeft helemaal gelijk maarrrrrrrrr….. Je weet het hè mensen die, ja maar zeggen, bedoelen eigenlijk nee. Zo ook bij mij. Ze heeft gelijk en met mijn verstand moet ik toegeven dat ze gelijk heeft maar ik wil niet dat ze gelijk heeft….. wat nou loslaten!!

Ik ben een beetje boos op mijzelf. Dat ik nog geen eens 3 uurtjes naar school kon gaan. Dat ik mijn passie tijdelijk moet opgeven. Ik had verdriet. Uiteraard laat ik alleen mijn waterlanders gaan bij mijn mannetje thuis. Ik leg mijn verdriet uiteraard ook bij God neer. God heeft vele namen waaronder ook Trooster. Hij is mijn Trooster in al mijn verdriet. Hij helpt mij ook te verwerken dat ik van zorgverlener naar zorgvrager ga. Een paar dagen later is er berusting. Berusting in het feit dat ik nu even niet zorg voor “mijn” oudjes. Berusting dat ik even stop met de opleiding. Ik zie het als een tussenstop. Als straks de operatie achter de rug is en ik weer herstelt ben ga ik weer knallen! Dan zal ik ongetwijfeld een betere verpleegkundige worden omdat ik aan den lijve heb ondervonden wat het is om zorgvrager te zijn. Voor nu……laat ik het maar los en wacht mijn eerste behandeling af. Ik laat alles los en leg het allemaal in Zijn handen.