En..... actie!

Eerst de dag beginnen met gebed. Ik weet dat Jezus Christus meegaat en dat geeft mij rust. Het enige dat ik weet is dat ik veel afspraken heb vanmorgen. In welke volgorde en wat dat weet ik niet. Een vriendelijke dame had vorige week gezegd dat ik vandaag om 9:45 in het ziekenhuis moest zijn en vandaar zou ik horen wat de volgende afspraak was. In verband met werkzaamheden in de parkeergarage van het LUMC is parkeren een heidens karwei. Bepakt en bezakt gaan we maar om 9:00 weg om op tijd te zijn ondanks dat het, als alle verkeerslichten meewerken, maar 10 minuten rijden is. Al rijdende in de parkeergarage begint de onrust te borrelen. Etage 1 t/m 7 zit echt bomvol. Bij 8 heb ik minder hoop op een plekje en bij de laatste etage, zou het waar zijn? Jawel, gelukkig, in alle ergernis om een plekje te vinden, met de ervaring van vorige keer nog in gedachten, vinden wij een mooi plekje. Zo toch op tijd. Fijne gedachte.

Eerst word ik getrakteerd op een lekkere warme chocomel door Henk want al met al zijn we toch ruim op tijd. Heerlijk, even proberen te ontspannen. Daarna op zoek naar Radiotherapie. Na aangemeld te zijn en een informatie pakket te hebben gekregen nemen we plaats in de wachtkamer. Voor mijn gevoel ben ik de jongste van het stel daar. Ach 49 jaar of 60 jaar niemand wil kanker hebben.

Na een tijdje wachten komt de dokter ons ophalen. Vriendelijke dame en mijn arts voor het bestralingstraject. Heel veel uitleg. Af en toe dwalen mijn gedachten af waardoor mijn antwoord op de vraag soms half beantwoord wordt. Gelukkig is Henk er om mij op een liefdevolle manier bij de les te houden.

Daarna ga ik met de oncoloog om de tafel. De beste dokter hoest zich een breuk en heeft last van de droge lucht in het ziekenhuis. Al kuchend legt zij mij uit wat het traject is.

Nu wil het geval dat ik van de week een paar takken coniferen opgeruimd heb. Dat resulteerde in een allergische reactie waarbij ik zakken onder mijn ogen had, zo groot dat ik er een dijkbreuk mee zou kunnen voorkomen. Mijn hele huid was rood, jeukte en zag er niet uit. Nu zal je je wel afvragen, wat heeft dit verhaal nu te maken met het hele traject waar ik mee ga starten. Het schijnt dat bepaalde chemo taxon als bestanddeel heeft. Dit bestanddeel komt van de taxus plant. Het schijnt dat ik chemo ga krijgen die dat bestanddeel (taxon) heeft. Nu heb ik totaal geen groene vingers en weet ik helemaal niet of de conifeer familie is van de taxus, of een taxus achtige, maar als dat wel het geval is dan kunnen we nog lachen met de chemo.

De dokter verzekerde mij, al hoestend en proestend, dat ik medicijnen krijg van te voren om allergische reacties tegen te gaan edoch zou zij het gaan uitzoeken. (ondertussen is het uitgezocht en zou het geen probleem moeten zijn.... pff wat een opluchting!)

Daarna de wachtkamer in om bloed te laten prikken. Ook nu weer een vriendelijke zuster die met alle gemak een naald in mijn armen jast en twee buisjes bloed aftapt. Twee tellen later zit ik alweer in de wachtkamer. Ik ben moe en heb pijn en ondertussen maar even proberen wat hazenslaapjes te doen.

Ondertussen zijn we al een paar uur in het ziekenhuis. De assistente verteld dat ik alleen nog aangemeld sta voor een CT-scan. Deze gaan ze doen om uit te zoeken waar er straks precies bestraald moet gaan worden. De assistente belt de afdeling en zegt met enige dwang in haar stem dat ze graag ziet dat ze opschieten omdat ik al zo lang zit. Na een half uur is er nog niemand. De arts komt aanlopen en de assistente schiet de arts aan. Die belt ook even en net komt er iemand aanlopen van die afdeling. Ik zie dat ze eigenlijk iemand anders wil ophalen maar dat ze geroepen wordt om te overleggen met de arts en de assistent. Twee tellen later loop ik met haar mee naar boven. Na afloop hoor ik ook wanneer ik voor de eerste keer bestraling mag komen.

Daar lig ik dan, hup weer in de scan. Armen omhoog. Oh wat leuk, ze mogen even kleuren op mijn lijf, dat zal vast het leukste moment van hun werk zijn. Bodypaint! De stiften komen tevoorschijn maar verder dan kruisjes zetten komen ze niet. Beetje een tegenvaller maar goed.

Ik doe mijn ogen dicht terwijl ik in de scan lig want dan zie ik tenminste met mijn middelmatige claustrofobie niet hoe dicht die rand op mijn neus zit. Ik val bijna in slaap. Als de scan klaar is zegt ze dat ze met tattoo-inkt puntjes gaan maken. De kruisjes mogen er vanaf gaan maar deze puntjes moeten blijven.

De eerste prik….. Alle mensen, dat is geen fijn gevoel. Sorry, hij moet nog een keer zegt ze want het is niet goed gegaan. Ik ga er even met een nat doekje achteraan hoor ik haar snel zeggen. Alcohol zal je bedoelen! Na inwendig gejodeld te hebben opnieuw een prik. Deze gaat beter. Dan komt ze bij mijn borstbeen in de buurt. Gelijk daarna roep ik dat ik absoluut nooit een tattoo zou willen hebben. Nadat ze klaar is loop ik toch wat enigszins triomfantelijk naar de wachtkamer om te zeggen dat ik vier tattoos heb.  Ach we moeten de lol er maar van inzien.

23 april moet ik om 11:15 in het ziekenhuis komen voor de start van mijn reeks van 23 bestralingen. Die krijg ik elke werkdag. De chemo wordt niet aan het einde van elke week gegeven maar in het begin van elke reeks. De chemo wordt 5 keer toegediend en is een lichte chemo die als ondersteuning dient. De chemo gaat via een infuus en per keer ben ik er ongeveer 4 uur zoet mee.  Daarna heb ik een waslijst aan informatie meegekregen waar ik op moet letten, wat wel en wat niet mag.

Helemaal murw van de informatie gaan Henk en ik  naar huis. Het zonnetje schijnt heerlijk. Thuisgekomen eerst wat eten. Al die informatie doorlezen heb ik nu helemaal de puf niet meer voor. We gaan de dagen weer aftellen. Op naar 23 april. Jezus Christus zal voorzien in rust, zowel geestelijk als lichamelijk en daar hou ik mij aan vast.