Daar zijn we weer!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn wel en wee aan het papier toevertrouwd heb. Sinds ik mijn vitaminen B12 en D binnen krijg via injecties en ampullen hebben mensen mij zienderogen op zien knappen. Ondertussen ben ik ook de nodige kilo’s kwijt na mijn operatie omdat je die eigenlijk kan vergelijken met een maagverkleining. De buitenkant ziet er goed uit maar bij tijd en wijlen rommelt het in het mijn hoofd.

Je zal misschien zeggen, je bent toch een Christen, je vindt je rust toch bij God? Ja en ja is het antwoord. Toch betekent dat niet dat het altijd maar “heppie peppie” is. Je blijft mens met een hoofd dat soms met je gedachten op de loop gaat. Iedere keer moet ik mijzelf even tot de orde roepen als ik aan dingen denk die niet relevant zijn.

De laatste CT scan die ik vorig jaar kreeg vanwege mijn ontstoken hartzakje toonde ook twee vergrootte lymfeklieren in mijn buik. Ik vertelde mijn dokter dat het mij zorgen baarde en dat ik graag wilde weten of ze nu weg zijn of dat het misschien toch aan het ontwikkelen is tot kanker. Hij begreep dat heel goed en ik zou binnen een maand mijn CT scan krijgen. Hij legde ook uit dat de vergrootte lymfeklieren, die gezien waren in mijn buik een onlogische plek waren om als kanker terug te komen na slokdarmkanker. Meestal gebeurt dat in keel, longen of in ieder geval tussen schouders en hoger. Theoretisch kan het altijd kanker zijn zei hij maar de ervaring leert dat het niet op de plek terugkomt als waar mijn vergrootte lymfeklieren waren gezien. Zijn uitleg klonk vertrouwd en ik maakte mij geen zorgen.

De dag erna ging ik naar mijn fysiotherapeut voor mijn revalidatie. Ik had al een tijd last van mijn linker arm waar zij die dag ook mee aan de slag zou gaan. Terwijl zij bezig is om de spieren los te maken aan mijn schouder en oksel verteld zij dat ze een vergrootte lymfeklier voelt in mijn oksel. Ik zelf ook nog voelen, nou ik voelde niets. Ze zei heel rustig dat het niets hoefde te betekenen maar dat ik het wel even aan de dokter in het ziekenhuis moest melden. In eerste instantie leek het heel onwaarschijnlijk maar daags erna merkte ik dat de angst ging toenemen. Gedachten als “wat als ik weer kanker heb” kwamen met regelmaat terug.

Als overmaat van ramp komt ook een oud-collega van mijn man te overlijden aan kanker. Dit ging ineens super snel. Wat heeft dat er op ingehakt. Je loopt langs zijn kist en gedachten overvallen mij ineens met dat dat mijn kist had kunnen zijn. Waar komen die rot gedachten nu ineens vandaan. Hij werd op een vrijdag begraven. Het weekend hield ik mij op te vlakte. Het liefste was ik de hele dag in mijn bed gebleven maar besef dan ook dat dat eigenlijk helemaal niets uithaalt.

Ik kijk uit naar zondag. Dan ga ik weer naar de kerk. Heerlijk! Er wordt nog steeds volhardend voor mij gebeden.  Velen slaan een arm om mij heen of maken even een praatje om te vragen hoe het gaat. Dat doet mij goed. Waar ik enorm van geniet is van de preek en het zingen. Zingen tot eer van God. Wat een energie krijg ik daar van. We staan daar dan met ruim 700 mensen te zingen. (het is idd 700. Dat is geen typefout).  Toch merk ik dat de liedjes nu een hele andere betekenis krijgen. Ze grijpen mij nog meer aan. Ik ben veel emotioneler geworden. Dus soms sta ik daar met een reeks aan papieren zakdoekjes te zingen maar dat vind ik niet erg.

Daags erna voel ik mij goed en kan ik alles van mij afschudden en het andere moment maak ik mij weer zorgen. Zelfs voor de CT scan. De laatste keer dat er een CT scan werd gemaakt had ik een hartslag van 130. Dat was niet een ideale omstandigheid als je ademhappend en met een tikkeltje claustrofobie een koker wordt ingerold. Vandaag had ik mijn CT scan. Gelukkig verliep alles goed en stond ik in no-time weer buiten. Heerlijk. Nu nog een week wachten op de uitslag. Een lange week. Als afleiding heb ik mijzelf maar een behandeling bij de schoonheidsspecialiste cadeau gedaan. Even afleiding en gelijk lekker voor mijzelf zorgen. Heerlijk! Ik kijk er al naar uit.

In de wachtkamer kwam ik een dame tegen die ook kanker had gehad. 3 keer zelfs! We hadden een fijn gesprek met een heerlijk portie galgenhumor. We hadden aan een half woord genoeg. We begrepen elkaar zoals je elkaar alleen maar kan begrijpen als je hetzelfde doorgemaakt hebt. Uiteraard kan ik niet neerschrijven wat ze allemaal meegemaakt heeft maar dat het heftig was kan ik je wel verzekeren. Zij had ook een gezegde. Een heel mooi gezegde waar ik mee wil afsluiten. Als je gezond bent heb je 1000 wensen maar als je ziek bent maar 1.

Wees dankbaar voor het leven en wees dankbaar voor wat je hebt.