D-Day

19 Juli was de grote dag. Om acht uur ’s morgens moest ik in het ziekenhuis zijn. Ik loop stuiterend heen en weer om te kijken wat ik alvast kan doen voor de afleiding. Beetje ijsberen en dan weer op dezelfde plek blijven staan wiebelen. Ach allemaal gezonde zenuwen, laten we het daar maar op houden. Tas uitpakken en alles in de kast leggen. Tja dat beetje kleding dat ik meegenomen heb, ik was namelijk niet van plan er een vakantie van te maken, is niet veel dus dat is ook snel gedaan. Mijn man is de rust zelve voor mij.  Hij laat mij lekker ijsberen, huppelen, wiebelen of geef het een naam. Ondertussen weet ik dat hij ook best wel zenuwachtig is maar sterk is voor mij. Ik wil wel sterk zijn voor hem maar ja…. de gezonde zenuwen hebben toch wel wat meer de overhand. Een vriendelijke zuster komt mijn outfit brengen. One size fits all. Ik heb niet veel met mode maar weet dat dit operatiejasje gelijk staat aan een jutezak. Je wordt er echt niet mooier op. De zuster vertelt dat ik een seintje krijg wanneer ik het jasje aan mag trekken. Tien voor halfelf staat de operatie gepland. Je begrijpt natuurlijk al dat ik niet op het seintje van de zuster kon wachten. Om 10 uur stond ik, op z’n Kattuks gezegd, zonder pendek en met een jutezak aan te wachten. De tijd ging helaas niet sneller maar uiteindelijk kwam daar het verlossende woord, mevrouw u mag mee. Nou daar gingen we dan, op naar de operatiekamer. Nog even mijn man voor de OK een hele dikke kus gegeven en gezegd dat ik heel veel van hem hou.  Tsjonge wat een ellendig moment om alleen die OK in te gaan. De hoofdchirurg had ik al eerder ontmoet. Nu stelt een andere chirurg, een vriendelijk ogende man, zich ook even voor om te melden dat hij de hoofdchirurg zal assisteren bij de operatie. Al snel komt de anesthesiste langs en zet de ruggenprik. Nu niet gelijk schrikken en denken dat ik alleen een ruggenprik heb gekregen voor deze operatie hoor. Voor ik het weet krijg ik algehele narcose en weet ik niets meer. Bijgekomen op de PACU, Post Anaesthesia Care Unit, een speciale bewakingsafdeling, vraag ik als eerste naar mijn man. ’s-Avonds komen mijn man en oudste zoon langs. Bezoektijden zijn “maar” een kwartier. Je denkt voor de operatie dat een kwartier heel kort is maar ervaring heeft nu geleerd dat het lang genoeg was aangezien ik amper mijn ogen kon openhouden. What was I thinking ….

Alles is voorspoedig gegaan. Ze hebben alles weg kunnen halen en ik heb een goede prognose. De weg van herstel is begonnen.

Mijn blog wil ik beëindigen met grote dankbaarheid aan God. Hij heeft de chirurgen geleid en wijsheid gegeven. Niets wat er gebeurd is, is zonder Gods goedkeuring gebeurd. Dank aan de chirurgen van het LUMC die mij fantastisch geholpen en begeleid hebben en nog gaan doen. Ik hoop dat ik met mijn blog een steun mag zijn voor hen die deze operatie nog moet ondergaan. Hen wens ik heel veel sterkte. In een ander blog vertel ik meer over mijn verblijf in het ziekenhuis en het herstel.