Waar is mijn penis gebleven?

Wij mannen op de afdeling urologie kregen het advies na de operatie veel te drinken en veel te lopen (Saufen und Laufen). Wandelen deden we allemaal op de gang. Bezoek was niet toegestaan (door corona regels) maar de gang was gevuld met wandelende geopereerde mannen. Al dan niet met een katheterzak. De bloedsomloop moest worden gestimuleerd. Geholpen met de Viagra zou dit de genezing bevorderen. Alles stond immers in het teken van het weer snel zelf kunnen plassen. Wandelend in de gang sprak ik met lotgenoten. En natuurlijk sprak ik een lotgenoot die met stimulatie al weer een erectie had gekregen. Ik had dit niet willen weten. Dit was niet goed voor mijn zelfvertrouwen. Ik was jaloers en voelde me een kluns. Waarom hij wel en ik niet? Wat heb ik als man nou nog te bieden. Een dag na de operatie werd ik de volgende ochtend wakker met een enorme zwelling van mijn balzak. Ik schrok me te pletter. Mijn penis was helemaal verdwenen. Opgeslokt door de enorme zwelling. En wat nu. Met lood in mijn schoenen liep ik naar de kamer waar de verpleegkundige samenkwamen. Verlegen liet ik weten dat mijn balzak heel groot was geworden. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte. Mijn vertrouwde penis was er niet meer. Er kwam al snel een jonge verpleegster. Ik had haar nog niet eerder ontmoet. De broek weer naar beneden. Ze zei “oeps, dat ziet er niet goed uit, doet u de broek maar weer omhoog. Ik kon haar niet anders dan gelijk geven. Ze liep weer weg en ik begon me zorgen te maken. Maar gelukkig kwam ze snel weer terug. Ik was bang dat er weer een heel leger kwam kijken. Ze was buitengewoon vriendelijk en stelde me snel gerust. Komt vaker voor hoor. Wondvocht verzamelt zich in de balzak en moet door het lichaam zelf weer worden opgenomen. Met liggen wordt de opname van het vocht bevorderd, met lopen zal de zwelling toenemen. Gelukkig had ik nog de katheter. Van mijn manlijkheid was niets meer over. Dit kon er ook nog wel bij. Wandelend op de gang kwam een broeder mij tegemoet. Hij gaf mij een spons en adviseerde mij deze onder de balzak te plaatsen voor een betere opname van het vocht.

Ik was verward. Voelde me klein en alles behalve een sterke kerel. Alles draaide om mijn geslachtsdeel. Als ik liep dan voelde ik me gehinderd door mijn opgezwollen balzak. De spons onder mijn balzak maakte dit er niet gemakkelijker op. Mijn penis was al helemaal verdwenen. Het grapje dat je deze met een pincet moet zoeken, was bij mij werkelijkheid geworden. Ik voelde me opgeblazen (lucht van de operatie) en moest toch veel drinken, veel lopen en veel platliggen. De tegenstrijdigheden maakte me wanhopig. Wat voelde ik me verloren. In deze toestand kon ik de penistherapie ook wel vergeten. Maar de telefonische contacten met het thuisfront waren belangrijke opbeurende contacten. De dagen verstreken en ik mocht proberen zelf te plassen. En ik zeg je, met een verscholen penis gaat dat niet gemakkelijk. Mijn buikkatheter was voorzien van een ventiel en na 3 dagen kon ik mijn blaas zelf goed leegplassen en mocht ik weer naar huis.

Mijn lieve vrouw stond me buiten op te wachten. Bij de opname was ik “gezond”, sterk en zelfverzekerd. Maar nu was ik mentaal en fysiek zwak en voelde ik me heel kwetsbaar. Van mijn manlijkheid was weinig overgebleven. En natuurlijk zit dat niet alleen tussen mijn benen, maar toch. Met een gezwollen balzak en spons tussen de benen was het nog steeds niet gemakkelijk lopen. Ik was incontinent geworden, kon geen erectie meer krijgen en eventuele orgasmes zouden in het vervolg droog zijn. Ik voelde me verzwakt. Maar wat was ik blij om mijn vrouw eindelijk weer te kunnen omhelzen. En wat was ik blij dat de operatie was geslaagd. De kanker was geheel weggenomen. En daar was het toch allemaal om te doen. Een dikke pluim voor de uroloog en al die lieve broeders en verpleegsters.

Thuis stond er een nieuw avontuur op mij/ons te wachten. Het opnieuw bouwen aan mijn/onze seksualiteit. Een avontuur waar ik de volgende blog over zal schrijven.