Hoofdstuk 1: Seksualiteit bij prostaatkanker, inleiding
Beste lotgenoten,
Dit verhaal is een verhaal over mijn seksualiteit in relatie tot mijn prostaatkanker. Seksualiteit was en is tot op de dag van vandaag erg belangrijk voor mij. De diagnose prostaatkanker heb ik dan ook ervaren als een grote aanval op mijn seksualiteit. Met dit verhaal wil ik je meenemen in mijn onzekerheden, falen, verdriet en onmacht omtrent mijn seksualiteit. IK neem je mee in mijn gedachten en emoties. Deze laatste vertellen immers echt wat er met mij gebeurde en hoe ik het heb ervaren. Ze zijn eerlijk en oprecht.
Het gaat in dit verhaal voor mij niet om de medische details. Deze zal ik waar nodig vermelden maar ik wil me vooral richten op mijn ervaringen en gevoelens rondom mijn worsteling met de seksualiteit.
Op de website vind ik maar weinig verhalen over dit thema. Terwijl ik denk dat dit thema voor veel mannen erg belangrijk is. Ik acht me daarbij niet als een uitzondering. Helaas is seksualiteit in veel relaties nog een moeilijk onderwerp. Hierover wordt in veel relatie veel te weinig gesproken. Een belangrijke reden hiervoor is onze kwetsbaarheid. Deze willen we hoe dan ook beschermen. Je veilig voelen is een voorwaarde om je kwetsbaarheid te tonen. Ik prijs me dan ook gelukkig dat ik me 100% veilig voel in mijn huwelijk. Hierover later meer.
Door mijn verhaal in alle openheid en kwetsbaarheid met je te delen hoop ik dat je jezelf herkend in hoe ik mijn seksualiteit in relatie tot prostaatkanker heb ervaren. Dat je hierin niet alleen staat en dat jij met je gedachten en gevoelens geen uitzondering bent.
Met mijn verhaal wil ik absoluut niemand de les lezen. Mijn verhaal is mijn verhaal, maar mogelijk herken je zaken en kunnen mijn ervaringen, gedachten en emoties voor jou bemoedigend zijn. Die jou kunnen helpen meer vertrouwen te krijgen in jouw/jullie seksualiteit. Mogelijk dat ze je onmacht, boosheid of frustratie wat kunnen temperen. Want vertrouwen hebben in je seksualiteit is volgens mij van levensbelang voor een gelukkige seksuele relatie met jezelf en met een eventuele partner.
Ik ben getrouwd met de liefste vrouw van de wereld en heb een goed huwelijk. In mijn verhaal zal ik onderscheid maken tussen mijn persoonlijke seksualiteit (solosex) en de seksualiteit met mijn partner. Voor mij zijn dit twee verschillende belevingen/werelden die soms elkaar ontmoeten. Ik vind het belangrijk om dit onderscheid te maken omdat ik in beide belevingen verschillende behoeftes en emoties ervaar.
Beide wil ik dan ook met jullie delen. Ik wens je veel herkenning en bemoediging bij het lezen over mijn ervaringen.
Wordt vervolgd…….
1 reactie
Allemaal heel herkenbaar... op 53 jaar (2011) gediagnosticeerd, met de Da Vincie robot volledige prostatectomie, zwaar incontinent. 2013 inbouwen Male-Sling Advance, chronisch pijnpatient vanaf dag 1 tot heden. Impotent én incontinentie niet verminderd. Grooote seksuele frustraties want kan er alleen maar mee plassen, in bed niks meer en geen enkel genot omdat lekkage de pret bederft en vrouwlief dit niet hygiënisch kan aanvaarden. Daardoor ook geen enkele sensuele toenaderingen... Daar zit je dan met veel goesting maar geen signalen naar de hersenen meer omdat zenuwen en bekkenbodemspieren onherstelbaar verminkt zijn. Geen plezier meer bij het afjakkeren door te trachten masturberen, geen stijve meer. Soms nog eens een droog ejaculatiegevoel maar erna keikapot. Pornokijken drukt me nog eens extra op dit ongenoegen en er bestaat bijna geen mooie voorstelling van om het met Liefde en genegenheid te beleven met respect naar elkaar toe. (We kunnen van de lesbiennes nog veel leren). Deze maand een sfincter laten inbouwen, nog meer pijn maar het zal me vrijer maken om weer buiten te kunnen komen en te genieten van wat 13 jaar niet meer mogelijk was. Altijd positief ingesteld geweest maar ik kan niet ontkennen dat ik diep heb gezeten en slechte gedachten moest verwerken. Ik wilde mijn familie dit niet aandoen en vond in mindfulness en meditatie grote zelfsteun. Ik zeg tegen mezelf: "ik heb mààr pijn". Ik had nog geluk want moest juist niet bestraald worden en chemotherapie volgen omdat de kanker nog ingekapseld zat en volledig met alle zaadblaasjes werd verwijderd en mijn PSA op de 0-waarde blijft. Het is wat het is en ook allemaal niet eerlijk om dat beest te moeten blijven trotseren en aanvaarden maar ik ben nu weer reuzeblij dat ik er nog wél ben en iets kan bijdragen om onze lotgenoten een hart onder de riem te steken opdat men nooit de moed mag verliezen en te aanvaarden, hoe moeilijk dat dikwijls ook is, om je eigenste leven aan te blijven pakken met alle talenten die je meegekregen hebt. Niets is onoverkomelijk. Leven is geven en dan krijg je er áltijd iets moois van terug. Lieve groetjes allemaal van Johan.