De Diagnose

Het was Januari 2020. Ik ontdekte bij mezelf een verzwakte urinestraal bij het plassen. Aanvankelijk gaf ik hieraan geen aandacht. Totdat ik een keer bewust probeerde toch een krachtige urinestraal te verkrijgen. Maar eens flink perzen. Maar ondanks mijn inspanningen werd mijn urinestraal niet krachtiger. Ik schrok. Hoe kan dat nou? Wat zou er aan de hand zijn? Ach, het zal wel niets betekenen. Zo stelde ik mezelf gerust. Geen zorgen voor de dag van morgen. Bij de volgende keren was er niets aan de hand. Na verloop van tijd weer een zwakkere urinestraal. Nu schrok ik niet meer maar maakte ik me zorgen. Ik wil toch zeker geen problemen met dit dierbare lichaamsdeel.

Ik deelde me zorgen met mijn vrouw en beloofde haar dat ik na de zomer naar de huisarts zou gaan. Normaal heb ik niets tegen mijn huisarts, maar ging ik met lood in mijn schoenen. Ik had toen nog geen enkele notie van wat mij zou gaan overkomen. Mijn huisarts nam me direct serieus en besloot voor een  rectaal onderzoek. Oeps, dat had ik niet verwacht. Gelukkig had ik me goed gewassen. Ik geneerde me voor de situatie. Hij stelde me ook direct gerust. Mijn prostaat was niet verontrustend vergroot en voelde zacht aan. Een verharding kon hij niet waarnemen. Hij had in het dossier al gezien dat mijn PSA waarde langzaam aan het stijgen was. Deze was nu 4,2. Maar ik hoefde me niet meteen zorgen te maken. Toch gaf hij mij voor alle zekerheid een verwijzing naar de uroloog.

Bij de uroloog werd eerst een echo gemaakt. Het beeld was twijfelachtig en er werd besloten een MRI en later prostaatbiopsie te nemen verdeeld over de prostaat. Vervolgens kwam het gesprek. Er was prostaatkanker vastgesteld (Gleason-score 3+3=6, TNM indeling=T1aNoMo). Middels een powerpoint gaf hij uitleg wat dat betekende. Met veel statistische cijfers. Samen zat ik daar met mijn vrouw. Ik hoorde het aan en dacht, gaat dit over mij? De uroloog benadrukte nog, geen uitzaaiingen en niet agressief. Ik hoorde hem nog zeggen. Als ik prostaatkanker zou krijgen dan zou ik deze uitslag willen hebben. Hij relativeerde veel. Er waren nog genoeg behandelopties: Monitoren, inwendig of uitwendig bestralen en operatief verwijderen. Hij wilde mij geen advies geven voor een behandeling. De keuze van behandeling zou te persoonlijk zijn omdat de bijwerkingen zo verschillend zijn en afhankelijk zijn van wat voor mij belangrijk was. Een uroloog die mij niet wilde adviseren wat te doen.

Na het betoog van de uroloog werden wij doorgestuurd naar twee praktijkassistentes. Daar zaten twee vriendelijke dames op ons te wachten. Gaat u daar maar zitten. Wij zullen u wat meer informatie geven over uw diagnose prostaatkanker, de mogelijke behandelingen en bijwerkingen. Tevens zullen wij proberen al uw vragen te beantwoorden. Ik was nog overdonderd en verdoofd van de diagnose prostaatkanker. Woorden galmde door mijn hoofd. Prostaatkanker, niet agressief, geen uitzaaiingen, monitoren, bestralen, verwijderen. Alle goed bedoelde informatie overdonderde mij. Het leek alsof ik in een andere wereld leefde. Gaat dit wel over mij? Dit is heel erg, maar ik had geen idee hoe erg. Wat moet ik hiervan vinden?  De beide assistentes waren vriendelijk en probeerde mij over van alles te informeren. Ik luisterde wel maar de informatie drong niet tot mij door. Ik hoefde me niet veel zorgen te maken. Mijn diagnose was heel goed te behandelen. Er waren meerdere opties. Stuk voor stuk werden de mogelijke behandelwijzen (monitoren, bestralen of verwijderen) besproken. Tevens werden de mogelijke bijwerkingen toegelicht.

Elk met hun eigen kans op succes en bijwerkingen. Incontinentie en erectiestoornissen werden in één adem genoemd. Het was allemaal nieuw voor mij. Hoort dit er ook bij? Wat stond mij allemaal te wachten?

Zo werd mij verteld dat elke behandeling (m.u.v. monitoring) kon leiden tot incontinentie en erectiestoornissen. De statische getallen vlogen mij om de oren. Met veel moeite probeerde ik de kankerdiagnose te beseffen. Terwijl mij ook nog allerlei bijwerkingen worden voorspeld. Ik voelde me steeds meer een slachtoffer. Mijn lichaam zou mij, door de behandelingen in de steek laten. Mijn vooruitzicht werd heel donker. Ik voelde met verslagen en diep gekwetst. Er werd een aanslag gepleegd op mijn manlijkheid. Mijn eigenwaarde was flink beschadigd. Als ik toch incontinent ben en geen erectie meer kan krijgen, wat blijft er dan nog over van mijn manlijke trots?

Toen de dames mij vertelde dat ik geen erectie hoefde te hebben om een orgasme te ervaren ging bij mij het licht uit. Want ik had nog nooit een orgasme ervaren zonder erectie. Wat denke zij mij wijs te maken? Bedolven door alle informatie werd ik bang en verdrietig. Voor mij viel de diagnose kanker in de schaduw bij de voorspellingen over de bijwerkingen van eventuele behandelingen.

Aangeslagen, verdrietig, verward en onzeker liepen we samen hand-in-hand naar huis.