De opname in het ziekenhuis (als ik maar geen erectie krijg)

Samen met mijn vrouw reed ik naar het ziekenhuis (Prostate Center Europe te Gronau). Midden in de coronatijd. Gedurende de opname was bezoek niet toegestaan. Het ziekenhuis was toen uitsluitend toegankelijk voor patiënten. Contact met thuisfront kon alleen via de mobiel. Ik moest me om 8:00 uur melden en kwam uiteindelijk om 13:00 uur op mijn twee persoonskamer. Koffer op de grond, bij het raam. En daar stond ik dan. Voor het raam, kijkend naar buiten. Wat staat me allemaal te wachten? Ik vond het spannend. Ik voelde me helemaal niet ziek. Ik voelde me zelfs sterk en gezond. Zo uit het dagelijks leven getrokken. Alles loslaten. De kankercellen in mijn prostaat maakte me niet ziek. Ik had nergens last van. Staand naast me bed voelde ik me alleen. Regelmatig kwam er een verpleegkundige binnen. Ze waren vriendelijk. Ik werd gevraagd om mee te komen om te scheren. En ik had me thuis al geschoren. Met een haperend scheerapparaat werd ik zorgvuldig rondom mijn penis en navel geschoren. Een veel groter gebied dan ik thuis had geschoren. De verpleegkundige was vriendelijk en mooi. Als ik maar geen erectie krijg. Het moment dat ik meende wat te voelen, vroeg ze uit het niets naar mijn kinderen. Dat hielp. Deze dagen draait alles om mijn penis. Ik kreeg het advies gemakkelijke kleren aan te doen en te relaxen. De volgende dat zou ik om 11:00 uur worden opgehaald voor de operatie. Ik kreeg speciale kleding en bleef bloot van onder. Ter voorbereiding op de operatie kreeg ik diverse infusen. Ik voelde me bloot en overgeleverd aan de artsen en verpleegkundigen. Iedereen was buitengewoon vriendelijk en ze stelde me telkens gerust.